She Changed [ONGOING]

SC: Chapter 39

"Madame, may nagpadala po ng isang kahon para daw po sa inyo ito." Inabot sa akin ng isang katulong ang hindi kalakihang kahon at pagkatapos ay lumabas na ng kwarto ko.

Maiigi ko itong pinagmasdan at parang alam ko na ang nilalaman nito. Napangisi ako dahil sa iniisip ko. Naghahanda na sila. Naghahanda na sila sa pagsugod at pagbagsak ko.

Dahan dahan kong binuksan ang kahon at walang emosyon nakatingin sa laman nito. Hindi ako nagkamali. Nilalaman nito ay isang ulo ng pusa at mga litrato kong puno ng mga dugo at mga butas na malamang ay dahil pinagbabaril muna nila ito bago ipadala sa akin. Napatingin naman ako sa papel na nakasiksik sa gilid, kinuha ko ito at binuklat.

—
It's been so long f*ckers! I am very eager to meet you but this is not the right time. So as your loving enemy, I would like to surprise you on something. Be ready, because I am willing to kill you, don't worry I promised to your parents that you will be soon buried with them six feet under the ground!!!
—

Dugo ang pinanggamit nilang panulat dito. Kinuyom ko ang mga kamay ko dahil sa umaapaw na galit na nararamdaman ko. Right! An eye for an eye, a tooth for tooth.

Nalipat ang atensyon ko sa pintuan ng biglang bumukas ito at pumasok si Yuan.

"S-shanne..." Lumakad siya palapit sa akin at nagulat nang makita niya ang kahon na nakabukas. Binalik ko sa loob ang letter at sinarado ang kahon.

"Anong Kailangan mo?" Tanong ko sa kaniya. Hindi naman siya makapaniwala dahil sa nakita niya at hanggang ngayon ay gulat na gulat pa rin siya.

"Ngayon ka lang ba nakakita ng ganoon? Gusto mo ulit makita?" Agad naman siyang umiling-iling sa sinabi ko at lumuhod sa harap ko. Hindi ko ipinakitang nagulat ako at umiwas na lang ng tingin ng bigla siyang umiyak sa harapan ko.

"Patawarin mo ako...hindi ko s-sinasadya ang mga nasabi ko... s-shanne forgive me please..."

"Tumayo ka diyan!" Umiling-iling lang ang nagawa niya at patuloy ang paghingi ng tawad sa akin.

"Malakas ka diba?" Umupo ako at pinantayan siya saka tinignan siya sa mata niya, hindi siya sumagot kaya inulit ko ang tanong ko.

"Malakas ka diba??!!" Naguguluhan man sa tanong ko ay tanging tango lang naman ang naging sagot niya sa katanungan ko.

Nginitian ko siya at pinunasan ang luha niyang patuloy na umaagos pababa. "Kung ganun, huwag na huwag kang magpapagamit sa emosyon mo. Be strong enough to protect yourself. Dahil maaaring gamitin nila ang kahinaan mo at kapag pinairal mo ang emosyon mo, mawawala lahat ng mga Mahal mo, gusto mo ba yon?"

"I will protect my love ones!" Mas lalo ko namang siyang nginitian para mapagaan ang loob niya.

"Then be strong. Protect her until the end." Tumango ulit siya bilang sagot. Tumayo ako at balak ng lumabas ng kwarto ng magsalita siya.

"Bakit ganito ka Shanne? Napakabait mo, hindi ka man lang nagalit sa akin. Sa amin. Dapat nagagalit ka dahil sa ginawa namin pero heto ka ngayon, pinoprotektahan kami? Bakit ha?" Sunod sunod na tanong niya. Napatigil naman ako dahil sa mga narinig ko. Ilang minuto ang lumipas bago ako nakasagot sa nga katanungan niya.

"I'm not kind. It's just..." Nagdadalawang isip ako kung sasabihin ko ba ang tunay kong rason pero in the end I chose not to say. "In order to  get someone's trust, you need to treat them right." Sabi ko at lumabas na ng kwarto ko.

I dialled Kuya Xander's name and wait for him to answer.

[Oh hey, what do you want?]

"A bunch of men and weapons."

[Wait what? Why do you want them?]

"Of course I want it to add on my collections." Sarkastiko kong sabi. Kahit Kailan talaga Wala pa rin siyang pinagbago.

[Samahan ko na rin ba ng freebies?] Hindi ko man nakikita ang reaksyon niya ay alam akong todo ngisi na siya sa kabilang linya.

"I love to!" Nakangiti kong sabi. Balak ko na sanang ibaba ang tawag nang pigilan niya ako.

[Wait. Is there something going on between you and Steven? He's been silent all-day at hindi namin makausap dahil ilang beses na siyang nakaharap sa piano at tumutogtog. Nakakabingi na ah!] I knew it! Wala siyang alam sa nangyari sa amin at mas mabuti na rin iyon para sa amin amin na lang ang balita.

"Piano?" Marunong pala iyon tumugtog ng piano. Akala ko puro business at mga baril lang ang alam niyang gawin.

[Yeah wait, I'll send you a video.] Pinatay ni kuya ang tawag at naghintay naman ako ng ilang minuto at nareceive ko na ang sinend ni kuya na video sa akin.

Nanlaki ang mata ko matapos kong mapanood ang video na sinend ni Kuya Xander. It's him! Piano boy! The boy I've met when I was child at our school.

Balak ko na sanang tawagan si kuya ng biglang dumating ang isang katulong ko at habol ang hiningang nakatayo sa harap ko.

"What happened?"

"M-madame, yung dalawang lalaki po sa baba, nag-aaway po." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay umalis na siya.

Napabuga naman ako sa hangin dahil sa nabalita niya. Who are they to fight in my house? What a childish act. Napailing muna ako bago naglakad pababa.

"D"MN YOU! HOW DARE YOU SAID THAT TO MY WOMAN!"

"WHY? IYON NAMAN ANG TOTOO DIBA? MAGMULA NUNG NAMATAY ANG MAGULANG NIYA, NAGBAGO NA SIYA! SINO BA SIYA PARA UMAKTO NA ISA SIYANG MATAAS NA TAO AH! AT IKAW! HINDI KA NAMAN NA MAHAL NON BAKIT IPINAGPIPILIT MO PA RIN ANG SAR—"

"FVCK YOU! ANO BANG PAKIELAM MO HA? YUNG GIRLFRIEND MO DAPAT ANG BINABANTAYAN MO HINDI AKO!"

Salitang suntok ang naabutan ko pagkababa ko. Gusto ko pa sanang panoorin sila ng biglang sumulpot sa tabi ko sila Jasmin at Jen. Tumakbo si Jen papalapit sa kanila at sinubukang ipaglayo ang dalawa.

"Sana tinuloy niyo ang pag-aaway niyo. Nakakabitin lang Kasi." Sabi ko at tuluyan nang bumaba.

"Do I have no right to changed after my parents death? Should I keep on mourning up until now? Do I need your opinion to question who I am right now and why I am like these right now?" Seryoso ko siyang tinignan at hindi inaalis ang mga masasamang titig na binibigay ko sa kaniya. "How about you Ephraim? Why did you became like this after I'm gone? Did Eylense changed you? Do you know her enough to trust her so much? How about the difference between the old and new Eylense, did you noticed some—?"

"SCARLETT!!!" Napatingin ako sa biglaang pagsigaw sa akin ni Jen. Lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay ko.

"Stop this right now, everything please. I'm begging you. This is the only thing you should do to end this war." Sinamaan ko naman siya ng tingin dahil sa sinabi niya.

"Ilang beses kong sinabi sa iyo na huwag mong papakielaman ang mga desisyon ko? Do I have to make myself loud and clear?" She look at me with pity in her eyes. Ilang beses ko nang nakita sa kanya ang mga emosyong ayaw ko na makita magpakailanman dahil hindi ko gusto iyon. Pinapakita nila sa akin na isa lamang akong mahinang tao.

"Hindi sa ganoon Scarlett. Natatakot lang ako sa mga kaya mong gawin! You're a daughter of a strongest mafia, at matapos mawala nung magulang mo, hindi ka na namin makilala, ibang iba kana sa dating ikaw. Hindi namin alam ang mga kaya mo pang gawin dah—" Napangisi ako dahil sa sinabi niya sa akin. Walang emosyon akong tumingin sa mga mata niya. Tinatalo ang awang binibigay niya sa akin.

"I'm right! Ganyan palagi ang nasa isip niyo tungkol sa akin. Ang sama sama ko talaga! Bakit ba ako na lang palagi ang masama sa tingin niyo? Lahat ba ng gagawin ko ay mas masama pa sa mga nagawa nila? Ninyo?" Nakita ko ang pagkunot ng noo niya marahil ay hindi alam ang sinasabi ko.

Lumapit ako sa kaniya at nilapit ang labi ko sa tainga niya.

"You are still the person I've used to know, Eylense!"