She Changed [ONGOING]

SC: Chapter 16

New day, new classes again. Nakakatamad din mag-aral minsan. Like you know, hindi naman lahat ng pinag-aaralan ngayon ay magagamit natin in the future, diba? Hayss, dagdag lang sa sakit ng ulo.

Pumasok na kami sa room, nauuna akong maglakad at dumiretso na ako sa upuan ko para matulog.

I feel like I always wanted to sleep. Laging nakakaantok yung bawat araw.

Nang makaupo na ako sa upuan ko, bigla namang tumabi sa akin si Mr. Smith. Nagulat naman sina Jasmine at Jen.

"Magkakilala kayo?" Sabay na tanong nila. I just rolled my eyes. Naiinis din ako sa mga tao na tanong ng tanong. Nakakagigil!

"No/Yes." Nalito pa sila sa sinabi namin. "I mean, Yes, we know each other before." Sagot ko at yumuko.

"Before. Edi magkakilala pa rin kayo ngayon?" Tanong ulit nila.

Inangat ko ang ulo ko at tumingin sa kanila. "Stop asking will you? You're so annoying!" Sabi ko at tumayo. Hindi na muna ako papasok, Geez!

Lumabas ako ng room at pumuntang rooftop. Oh! Wala paring pinagbago. Tsk!

Pumunta ako sa pinakadulo dahil may sofa naman doon. Humiga ako at tumingin sa langit. Nilahad ko yung kamay ko sa tapat ng araw na tumatama sa mata ko at tumingin lang dito.

Masilaw? Oo, pero nagagandahan ako sa tuwing pagmasdan at gagawin ko ito.

Naramdaman kong may bumukas ng pinto at may pumasok. Nilingon ko iyon at napangiti.

'Hindi ko aakalain na ikaw na pala mismo ang lalapit sa akin!"

Hindi ako gumalaw at pinapakinggan siya habang may kausap sa phone niya.

"Yes Mommy. Nandito na po siya sa school."

"No. Mommy! Let's not rush the thing. Okay?"

"It's not like that Mom. Okay! As what you said, Mom."

Marami pa silang napag-usapan hanggang sa bumaba na siya. Napapatawa na lang ako ngayon. Hahayaan ko muna kayo, ang gagawin ko muna ngayon ay ang Plano ko para mapabagsak sila. Mukha kasing mahihirapan ako.

Hayss. Masakit na ulo ko, dumagdag pa ito.

Tumayo na ako at bumaba sa rooftop. Bumalik ako sa office at pumasok doon sa secret room.

Simula nung malaman kong merong ganito dito, dito na ako lagi tumatambay. Nandito lahat ng pampalipas oras ko, and this is my favorite play time.

Dumiretso ako sa archery at sa harapan ko, nakadikit yung mga larawan ng mga taong papabagsakin ko. Well, sa bawat sulok yata, nakapaskil yung mga larawan nila.

Sa tuwing pagmamasdan ko ang mukha nila, lalo lamang nangangati ang mga palad ko para patayin sila. To be honest, ngayon malapit na rin ako sa kanila, bakit Hindi ko pa sila patayin diba? Kaya lang, ang Sabi ni old man ay huwag ko muna madaliin dahil masyado pang maaga para gawin ko ang bagay na iyon, pero on the other side, parang nanghihinayang pa ako, araw araw naming nakikita Yung Isa't-isa tas hindi ko muna gagawin ang gusto ko. Tsk! Para akong tumanggi sa isang blessings.

Kaya habang hindi pa dumadating ang time na iyon. Ito ang naisip ko na paraan, ang magsayang ng pera para magpaprint ng mga pictures nila. Instant celebrity sila sa akin. Wow thing!

Sa araw araw ko dito sa kwartong ito, araw araw ding nasisira ang mga larawan nila sa tuwing gagamitin ko ang bawat kagamitan dito. So araw araw din akong nagsasayang ng pera, edi sana pinambili ko na lang ng pagkain ang mga iyon, nabusog pa ako.

Umupo ako sa gitna at kumuha ng larawan nila at pinagmasdan.

"I never knew you would turn like this. Gaano ba kalaki ang galit niyo sa akin at dinamay niyo pa ang pamilya ko? Gusto kong malaman lahat ng reason niyo kapag maayos na ang lahat at kapag tamang oras na para isang Gawain na lang. Bakit sa dinami-dami ng tao, ikaw pa? Hindi ko maintindihan pero aalamin ko ang lahat ng yan."

Humiga naman ako sa sahig at pinagmasdan ang ceiling. Parang projector Yung mata ko at narereflect niya sa ceiling yung mga memories ng family namin na bumabalik ngayon sa akin.

It's been 4 years. Pero parang kahapon lang yung nangyari, sariwa padin yung sugat at alaala na para bang Hindi ko na makakalimutan magpakailanman. Masakit pa din! Ang sakit sa puso. Sobra!

Kung maiibabalik ko lang yung nakaraan, naprotektahan ko sana sila--hindi, ako na lang sana yung nawala at hindi sila. Buhay pa sana sila hanggang ngayon. Kasama ko pa sana sila ngayon. Hindi sana ako ganito ngayon. At masaya pa sana kami at ako ngayon.

Pero past is past ika nga. No one's permanent. May katapusan din ang lahat.

Tanggap ko na sana ang lahat after what happened. But knowing that it's not accident, it changed. Everyone knows that it's accident but it's not. Kase all these years may rason ang nangyare. Even before I was born, my life has a threats.

And knowing na hindi nila ako mapapatay ng ganun lang kadali, they find my weakness, and that's my family.

The family that I knew and grew up is related to my biological parents. The father that I knew is the sibling of my biological father. And they chose a simple life, and my biological father knows that my life is in danger so he handed me to my uncle, my father.

They knew where am I. And as I grow up, they planned. Planning to kill me because they knew that I will be the hindrance of their life. F*ck that reason. So lame! And hindi nila magawagawa kasi I am secretly protected and guided by the mafia reapers.

They will do all things just to kill me. But sadly, they're not succeeded so they changed the plan, and that's to kill my parents. And with their plan B, they succeeded.

I have this conclusion before, after knowing the real reasons and observing them. My suspicions was right, that's it's not a conclusion because it was real.

I will wait for the right time, at kapag dumating ang oras na iyon, hindi na ako magdadalawang isip pa.

I hate their reasons, I hate who am l, and I hate myself for being myself.