She Changed [ONGOING]

SC: Chapter 8

Maaga akong nagising ngayon kase may pupuntahan pa ako.

It's 5:06 in the morning, masyado pang maaga. Ginawa ko na lang muna ang mga routines ko hanggang sa mag ala-sais na.

Nagsuot Lang ako ng isang pants at oversized white t-shirt na tinuck-in ko.

Hawak ko ang isang shoulder bag, phone at susi ng kotse. Kailangan ko dumating sa tamang oras dahil apat na taon ko siyang hindi nakita.

Agad akong sumakay ng kotse ko at pinaandar ito.

I texted him that I'm on the way. Tinahak ko ang daan papuntang coffee shop.

Pagpasok ko ng coffee shop ay sinalubong ako ng isang waitress at sinamahan papuntang isang kwarto. VIP room I think.

Iniwan na ako ng waitress pagpasok ko sa room, and there I found him, nakatalikod siya sa akin ngayon. Naiiyak ako.

"K-kuya..." Banggit ko at napalingon siya sa akin. Nginitian niya ako at ibinuka ang kamay niya na parang hinihintay ang yakap ko.

Ganun nga ang ginawa ko, niyakap ko siya ng mahigpit na mahigpit. I miss his touch, I miss his voice, I miss him, I miss everything about him.

"Oh my princess. Ang laki mo na, Hindi na ata ikaw ang prinsesa namin." Natatawang sambit ni kuya kaya napatawa na rin ako.

I'm not heartless. Hindi ako ngumingiti sa ibang tao after nung nangyare 4 years ago. It's been 4 years ng mapatawa ako, pero bakit ang saya ko ngayon? Ngayon ko lang ulit naramdaman ito. Siguro nabanggit ko sa inyo noon na Wala akong maramdaman na kahit ano. Siguro sa pisikal ay Wala akong nararamdaman pero emotionally ay nandoon pa din.

"I miss you kuya." Sabi ko at humiwalay sa kanya. Umupo ako sa upuan na malapit sa akin at tumingin sa kanya.

"Ang laki ng pinagbago mo kuya. You became more manly now. Everything about you." Sabi ko ng mapagmasdan ko ang pisikal na kaanyuan niya.

"Dapat ko bang ibalik ang tanong na iyan sa iyo? Unang kita ko palang ay napansin ko na ang pinagbago mo. I want to advice you na hindi mo kailangang magbago nang dahil lang sa nangyari 4 years ago. Matagal na iyon, kalimutan mo na yun. Isa lamang aksidente iyon." Sabi niya.

Aksidente? Hindi iyon isang aksidente lamang. Kung ganoon ang iniisip mo kuya, sige, paniwalaan mo ang gusto mong paniwalaan, pero Hindi mo mababago ang desisyon ko. Kahit na ikaw pa na pinakamahalaga sa akin.

"Kuya. I'm going to school next day. Pinapamahalaan mo pa rin ba ang MYCOSZ University? Doon kami mag-aaral nila Jen at Jasmine." Pag-iba ko ng usapan, Alam kong napansin niya iyon kaya nakisabay na lang siya.

"Jen at jasmine? Who are they?" He asked. "Someone I know." I answered.

"Princess, Alam ko na ang lahat, sinabi nila sa akin. Patawarin mo na sila." He likes to bring back the past. Hmm! For what? Para maibalik sa normal ang lahat? Ang lahay ay nababago, depende na lang sa takbo ng panahon.

"Matagal ko na silang pinatawad Kuya. Stop bringing back the past." Pilit kong kinakalma ang sarili ko dahil ayaw kong magalit Kay kuya.

"Pero ba-baki---"

"Kung iyon ang iniisip mo kuya, iba na ngayon. Forgiving someone is easy, but being able to trust them again is a totally different story. May mga bagay na hindi mo na pwedeng maibalik, Kung ano sila noon." Sabi ko habang nakatitig sa mukha niya na parang kinakaawaan ako.

"Prince---"

"Let's eat, lumalamig na ang pagkain." Pagputol ko sa sinasabi niya. Parang nawalan na ako ng gana, pero pinilit ko na lang ang sarili ko. And I don't want him to look at me in that way. It sucks me.

Pagkatapos namin kumain ay balak pa Sana naming maggala pero sinabi niyang may appointment pa siya Kaya Hindi na natuloy ang bonding namin.

Sinamahan ko lang siya hanggang sa kotse niya. Nang makaalis siya ay napadesisyunan kong maggala na lang sa mall ng mag-isa.

Naalala kong malapit na ang birthday nung kambal, so I decided to go in dress shop. They like dresses, they are so fashionable to think that they are a model because of how they make a style for their wearing.

I have a style too, so I find the best dress that may suit them. And there, I found it. It's an above the knee, and a floral one, it's simple but I think it will suit them. Kinuha ko na lang ito at dinala sa cashier, but something caught my attention. A set of clothes. This isn't just a clothes. I remember Jillian, it's her favorite. Tutal uuwi na din Naman siya dito para mag-aral, let's give her a welcome gift. That would be grateful.

Why I am so kind right now? This is a different me. Tsk!

I get the clothes and went to the cashier, pagkabigay sa akin ng paperbag at nagbayad na ako.

"Ayy, Ma'am. Wala po ba kayong barya?" Tanong niya sa akin. "I don't have one. How about a ATM card, is it okay?" I asked back.

"It's okay ma'am." Kinuha niya ang card sa akin at pagkatapos ay binalik na.

Lumabas na ako ng shop nila at nag-ikot ikot pa ng paningin. Then nagulat ako sa isang sigaw. Really? Napakalakas ng boses ng Kung sino mang sumigaw na yon para makuha ang atensyon ng lahat ng tao dito.

Geez!

"Oh my! Si sheena, Nandito si Sheena, Kyaaahhh!!!"

Mas lalo akong nagulat ng biglang nalipat sa akin ang atensyon ng lahat.

"Omo! Si Sheena nga!"

Seriously? It's been 4 years ng Wala ako tas ganito maabutan ko dito. Wala na ang lahat pero bakit ganito pa din.?

Damn this life!

Tinakpan ko ang mukha ko at tumakbo ng mabilis nang Makita kong lumalapit sila sa akin.

I didn't know na ganito karaming tao ang hahabol sa akin. Kung Hindi lang sila matitino, iisipin Kong nasa Zombie Apocalypse kami.

This is not the right time to joke Scarlett, and since when did you learn how to joke?.

Some people are taking pictures of me, and some are chasing me.

I run as fast as I could until I reached the parking lot of the mall. I immediately came in and start my car and left the mall that has a lot of people.

That is not easy. How I regretted being a model back then!