BALER(GAY)Tamamlandı

7.Bölüm

13 gün sonra- Nişan günü(Salı)

Baler

Alarmın çalmasıyla gözlerimi yavaş-yavaş açdım. Bu gün nişan günüydü. Hiç yataktan çıkasım yoktu. Keşke sevdiğim insanla yapa bilseydim nişanı,kendi isteğimle. Bir şeylere zorlanmadan. Derin bir nefes alıp yataktan kalktım. Bunları düşünmek istemiyordum şu an. Yoksa oturur ağlardım.

Banyoya girip rutin işlerimi hallettim. Kapıyı açıp odadan çıkacaktım ki,telefonum çalmaya başladı. Telefonu elime aldığımda arayanın Behnan olduğunu gördüm. Telefonu açıp kulağıma koydum.

~Baler~
~Behnan~

"Alo?"

"Alo,Baler. Nasılsın?"

"İyiyim,abi. Sen nasılsın? Neden aramıştın?"

"İyiyim iyi. Bu gün nişan var ya,bizde geliyoruz. Teyzem çağırmış."

"İyi olur aslında. Yalnız kalıp sıkılmam."

"Hem bu gün sizde kalırım. Gökcan hakkında konuşuruz."

"Tamam abi. Şimdi gitmem lazım. Görüşürüz."

"Görüşürüüz."

Telefonu kapatıp şortumun cebine koydum. Aşağı inip kahvaltı etmek istiyordum. Çok üzgün hiss ediyorum kendimi. Nişan küçük bir mekanda yapılacaktı. Aslında ne Alçin,ne de ben karışmıştık bu işlere. Hepsini ailelerimiz yapmıştı.

Bir şeyler yedikten sonra odama çıkacaktım ki,kapı çaldı. Oflayarak kapıyı açmaya gittim. Teyzemler gelmişti. Teyzem yüzüme bakıp konuştu.

"Baler, yavrum senin bu gün mutlu olman gerekiyor. Neden yüzün asık böyle." Ya ya ne demezsin.

"Mutluyum tabii teyzem. Gece heyecandan uyuyamadım da. Ondan böyleyim." Mışıl-mışıl uyumuştum.

"Hadi siz gidin hazırlanın. Behnan,hadi oğlum."

Yukarı çıkıp kendimi yatağıma attım. Yorganın altında kaybolasım vardı. Behnan ayaklarımdan tutup çekiştirmeye başlamıştı.

"Hadi kalk,Baler. Öğlen olacak birazdan. Yavaşdan hazırlanmaya başlayalım."

Sonunda her kes hazırlanmış evden çıkıyorduk. Annemler be teyzemler bizim arabayla gidiyordu. Bem Behnanın arabasıyla gidecektim.

Yaklaşık 15 dakika sonra mekana varmıştık. Bizden bir kaç dakika sonra da Alçinler gelmişti. Alçinle her kesten uzak bir köşeye geçmiştik. O ,benim aksime daha güleryüzlüydü. Bana dönüp alçak sesle konuşmaya başladı.

"Kanka biraz gül bari. Millet şüpelenecek."

"Nasıl güleyim ya. Zorla evlendiriliyoruz burda."

"Şşt. Sus lan. Duyan olacak. Yalandan gül. Ben gerçekten gülmüyorum ki ya. Az rol yap."

"Tamam be. Ne çemkiriyorsun."

"Şşş senin aşığın ne yapıyor? Biliyor mu nişanı?"

"Galiba biliyor. Ona daha söylemedim. Bu gece söylerim muhtemelen."

"Keşke söyleseydin ama. Üzülür şimdi."

"Off yaa. Afakanlar basıyorr."

"Tamam sakin. Hadi galiba vakit geldi."

Evet hiç istemediğim an gelmişti. Her kes bizi bekliyordu. Yavaş-yavaş ilerleyim Alçinle yan-yana durmuştuk. Etraftakılar gülümsüyor ve iyi dileklerini sunuyordular. Yüzümüzde yalancı bir gülümseme vardı. Tabii her kes bizim bir-birimize aşık olduğumuzu düşünüyordu. Muhtemelen annem etrafdakılara,komşulara falan öyle anlatmıştır.

Ehh... Vakit gelmiş... Yüzükler takılmış... Nişan kesilmişti... Alkışlar,gülüşler havada uçuşuyordu. Yine Alçinle bir köşeye geçmiş insanları izliyorduk. Az sonra Behnan da yanımıza gelmişti. Hafif gülümseyerük sordu:

"Şu an nasıl hiss ediyorsunuz?"

"Bilmem. Boş hiss ediyorum aslında. Hiç bir hiss yok. Bir an önce kurtulmak istiyorum." Diye söylenmişti Alçin.

"Benim için de aynısı geçerli,abi. Bir an önce bunlar bitse de,çekip gitsek."

"Her zaman yanınızdayım. Biliyorsunuz değil mi? Neye ihtiyacınız olursa bir mesaj,bir telefon yeter."

"Biliyorum,abi."

"Teşekkürler,Behnan."

"Ne demek,yenge." Behnanın yenge demesiyle üçümüzde gülmeye başlamıştık.

Şu an üçümüzde eğlenceli bir sohbetin içindeydik. Durduğumuz yer pencere kenarındaydı. Arada pencereden dışarıyı da izliyordum. Yüzümü biraz kapıya doğru döndürdüğümde birinin bizi izlediğini görmüştüm. Tanıdık geliyordu. Kapıya doğru ilerlemeye başlamıştım. Kapıya yaklaşmıştım ki,beni görüp koşmaya başladı. Aceleyle kapıya ulaşıp dışarıya çıktım. Ama uzaklaşmıştı. Gördüğüm sadece hafif kıvırcık buklelerdi.

Bölüm sonu.

Bu arada Behnan'ın ebeveynleri daha bilinçli. 106 okunma olmuş. Şaşkınıımm. Mutlu olun🌼