Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
1 września...
Dzień, jak każdy inny, czy też dzień, który w świadomości Polaka ma miejsce szczególne? Rocznica wybuchu II wojny światowej jest ważną datą w historii Polski, ale chyba nie świata.
1 września w jakiś sposób był nieunukniony. Nowo narodzona Polska, która ledwo zdążyła wejść w „dorosły wiek“ stała się ofiarą agresji jednych, a chwilę później drugich. Budowane po odzyskaniu niepodległości pakty, przyjaźnie i sojusze zdały się na nic, gdy 1 września przyszło zmierzyć się z najgorszym. Trzydzieści pięć dni w konfrontacji z dwoma wielkimi mocarstwami, które jawnie i w tajemnicy budowały swoje armie to jednak sukces, a nie porażka, jak często się czyta.
W mnogości lektur, opracowań małych, ale też tych wielkich, przełomowych, w bardzo szerokim tego słowa znaczeniu, Bitwy polskiego września są dziełem szczególnym. W swoich trzech wydaniach i blisko 900 stronach dotykają heroicznej postawy polskiego żołnierza w mnogości frontów tego letniego jeszcze miesiąca. Znamy kilka polskich redut, większość potrafi wymienić dwie, trzy, może nawet pięć, jednak świadomość bitew, potyczek, starć, ciągłych marszy, odwrotów, nocnych zmian pozycji, zdarzenia się z doskonale wyszkolonym i uzbrojonym wrogiem w pierwszej fazie wojny zaskakuje i budzi podziw. Pomimo chaosu jaki panował, braku stabilnego dowodzenia, wspólnych działań, niejednokrotnie udawało się związać wroga walką, małymi siłami zadać znacznie większe ciosy. Gdy pojawił się drugi wróg i dla wielu wszystko już było stracone pozostały wciąż dwa tygodnie walki i konfrontacji z przeważającymi siłami już dwóch agresorów.
Apoloniusz Zawilski opowiedział o tym wszystkim w sposób przystępny dla każdego odbiorcy. Opowiedział o wielkich bitwach i starciach, ale dotknął też tego wszystkiego, co działo się pod polskim niebem tamtego pamiętnego września i października roku pańskiego 1939.
Apoloniusz Zawilski, Bitwy polskiego września, Wydawnictwo Znak, Kraków 2019
