'Tony Stark' artık benim adım bu! Nasıl olduğunu bilmiyorum ama kesinlikle dünyayı kurtarmaya çalışırken ölmeyeceğim!
Bir Marvel klasiği- Bu bir fanfictir
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tony Stark tanımlamak gerekirse 'Dahi, Milyarder, Hayırsever, Playboy.' Zaten bunları kendisi de filmde söylüyordu ama ben Cengiz Selçukoğulları olarak 'Aptal, zekasını tam olarak kullanamayan, kandırılmaya açık, hırsız ki 'Hırsızlığı yetimhanede öğrenmiştim. Ne vardı yani geceleri ekmek çalıyorsam. Tabi sonra daha büyük şeyler çalmıştım ama ihtiyaç bunların hepsi.' Gurursuz!' Neyse işte, bu liste uzar gider.
Bunu neden düşündüğüme gelirsem. Ben bir yerden kaçma konusunda ustaydım.
Her işte,
Her sorumlukta.
Bu yüzdende, beni HYDRA'nın kaçırmış olması pek de umurumda değil.
Beni Alina'nın yanına getiren adama yan kesicili yapmakta pek umurumda değildi. Kolumun altına sakladığım eski kasa dokunmatik telefonla tuvalete girmiş ve JARVIS'e haber yoluyordum, daha çok tek yaptığım zırhı buraya getirtmeye çalışıyordum. Kendisi prototipin prototipiydi.
Bunu kullanmak istemiyordum ama mecbur kaldığım için o saçma zırhı giyim daha sonra ortadan kaldıracaktım.
Iron Man olmayacaktım, o zırhları yapmak istememin tek nedeni kendimi bu durumlardan kurtarmak istememdi.
Ölmek istemiyordum. Hele ki bu dünya için hayır. Belki gerçek Tony bu dünya için ölmeyi umursamıyordu ama ben ölümün ne kadar ansızın olduğunu görmüştüm. Buraya geleli üç ay bile olmuyordu.
Yaşamam için zekaya gerek yoktu, bir işte ne kadar iyiysen her zaman seni kullanırlar. O yüzden iyi olmama gerek yok.
Tony Stark mükemmel bir adam olabilir ama bana mükemmellik değil rahat bir yaşam gerekiyordu. Milletin bana ne gözle baktığı bile benim için önemli değildi.
"Bay Stark!" diye kapıya vuran dazlağın sesini duyunca yüzümü buruşturup telefonu sessize alıp, giydiğim postalın içine sakladım. Zayıf bir insan olmanın faydaları bacaklarım ayakkabıyı pek doldurmadığından telefon içinde sırıtmıyordu.
"Çıkıyorum!" dedim ve sifonu çekip, lavaboya dönüp ellerimi yıkayıp kenardaki havlu kağıtlarından ellerimi kurulayıp kapıyı açtığımda karşımda bir tane dazlak görmeyi kesinlikle bekliyordum.
Acaba telefonun kayıp olduğunu ne zaman anlayacaktı?
Adamın bana bakışları beynimi delmek ister gibiydi.
"Nereye gideceğiz?" diye sordum kibar bir şekilde. 'JARVIS'e tam olarak bağlanamamıştım tek yapabildiğim girişi çökertmek olmuştu.
