Lan Ben Ana karakter oldum! (TONY STARK) (Beklemede)

ARC - 2 "Duygu Boşalması"

Sizleri seviyorum kuzucuklarım benim!

Nasılsınız?

İyisinizdir umarım.

Yorum yapmayı ve vote atamayı unutmayın!

İyi Okumalar

Çin ve Türk ortak yapım olan MARVEL Sunar!

"Onu özleyeceğim ve sen beni özleyeceksin. Ah, ağlayan bir sürü adam olacak!"

Tony Stark

"JARVİS bana hesap numaralarını göster!" diye bağırırken aynı zamanda şirkettin davasına bakıyordum. Hükümet şirkete yapışmıştı resmen. Peter'ın yanından döndüğümden beri laboratuvarımdan çıkmıyordum. Bütün her şeyi şimdiden ayarlamam gerektiğini Peter'ın ailesinin ölüm haberinden anlamıştım. Bir şeye geç kalmak beni korkutuyordu.

Çocukken okula geç kalmaktan korkardım. Sınıfı son giren ben olduğumda herkesin bakması beni gererdi. Sonra sabah kahvaltılarına geç kalmaktan korkardım. Yetimhanede kahvaltıya geç kalırsanız aç aç giderdiniz. Yasemin'le buluşacağımız zaman geç kalmaktan korkardım. Doktor olduktan sonra ameliyatlarımda hep geç müdahale etmekten korkmuştum. Hastanın hayatı bana bağlıydı ve ben hızlı bir şekilde hayatını kurtarmalıydım. Geç kalmak benim için çok korkunçtu. Şimdi ise, Peter'a geç kalmış olmak beni yaralamıştı. Ya ikizlere de geç kalırsam? İşte bu soru beynimi yiyip duruyordu.

"Hemen gönderiyorum, Bay Stark!" diyen JARVİS'le kendime geldim.

Önümdeki ekranda Peter'ın resmi vardı. Sol monitörde ise ailesinin hesap dokümanları. Yasal yollardan bulmamıştım ama bunu bilmem gerekiyordu. Ailesi Marvel'ın hikayesine göre öldürülüyordu. Bundan kesin ve emindim. Bu kahramanların evreninde tek değişken bendim ki, benim varlığım bile Yenilmezler daha erken toplatmıştı.

Hesaplarında ufacık bile bir hata yoktu. Normal şekilde para giriş çıkışı vardı ki hepsinin kaynağı beliydi. Bir yerde tıkanmak beni geriyordu!

'Sakin ol'

'Sakin ol!'

"Sıçayım!" elimle masada ne varsa hızla yere çalmıştım.

Hiçbir halt yoktu burada!

"Bay Stark, panikatak geçiriyorsunuz. Bay Castle'a haber veriyorum!" diyen JARVİS bile sinirlerimi geriyordu.

'İlk önce ölmemek için yaptığım planların bu kadar işe yaramaması beni yıkıyordu!'

"Sakini ben!" diye bağırdım havaya doğru. Elimle bastonun başını sıkıca tutup zorla ayağa kalktığımda sağlam bacağımın da titrediğini fark etmek beni yıkmıştı.

Laboratuvarın kapısı açıldığında Frank'in gözleri endişeyle parlıyordu.

"Tony!" beni gördüğünde hızla yanıma gelmişti.

"Bir şeyim yok!" diye bağırdım. Artık bebek değildim.

'Kırklarının ortasında bir adamım ben!'

Diye bağırmayı ne kadar çok istesem de Tony şu an sadece yirmilerinin ortasındaydı. Neden bu kadar kolay sinirleniyordum onu bile bilmiyordum. Bir anda bana sarılan bedenle ayakta duran sol bacağımda tutmaz olmuştu. Elimdeki bastonu bıraktığımda Frank sırtımdan beni ayağa kaldırdı.