Müzik dinlerken sensizliğe şahit oldum, bağıra bağıra sustum...
Adı Olmayan Kitap - Anonim
"Başınız sağ olsun." Diyen adamla Mary zorla tebessüm etti. Kocası Ben Peter'ın omuzundan tutmuştu. Küçük çocuk çok hüzünlü bakıyordu. İstemeden kendimi onun yerine koymuştum.
Biz cenazeden fazla uzak olmayan bir yerdeydik. Yanımda sırtımdan destek vererek ayakta durmamı sağlayan Frank vardı. Onu buraya hiçbir şey demeden getirmiştim. Ama kendisi de küçücük bir şey sormamıştı. Cehenneme gitsem kesin sorgusuz sualsiz yanımda gelirdi.
Cenaze bitmişti. Parker ailesi yan yana gömülmüştü. Hava kapalıydı ama yağmur daha yağmamıştı. Dudaklarımı dişlemeden duramıyordum. Çocukluk kahramanım acı çekiyordu.
Önümde tutulan beyaz mendile hızla Frank'e baktım.
"Ağlıyorsun." Derken sesi endişeli çıkmıştı. Ölen kişilerin benim için önemli olduğunu düşünüyordu belki de. Elindeki mendili alıp hemen yüzümü sildim.
"Ben ağlamam!" istemsizce sesim sert çıkmıştı. Frank kaşlarını çatmıştı ama bir şey demesine izin vermeden geri önüme döndüm. Mary ve Ben Peter'a ailesiyle vedalaşması için izin vermiş olmalıydılar. Peter iki mezarın ortasında duruyordu. Dudakları hareket ediyordu. Gözlerimi ondan alıp Mary ve Ben'e baktım. Uzak bir yere gitmişlerdi ama gözleri Peter'daydı.
"Aileyle ilgilen. Ben çocuğun yanına gidiyorum." Diyerek elimde duran çelikten daha sağlam olan bastonumu yumuşak zemine bastırdım. Frank arkamdan çıkıp Parker ailesine doğru yürümeye başlamıştı.
Her adımda kendi ailemi düşünüyordum. Bende bu yaşlarda ailemi kaybetmiştim.
İkimizin de ailesi kaza süs verilerek öldürülmüştü. Ama benim gibi olsun istemiyordum. Ben intikam almak için bütün hayatımı mahvetmiştim. O ise, bir işe yaramak için kahraman olmayı daha doğrusu amcası öldükten sonra bir daha bu duruma düşmemek için kahraman olmayı seçecekti. Ama kahramanlık insana acıdan başka bir şey getirmezdi. Bütün filmleri izlemiştim. Sürekli acıdan başka bir şey değildi. Çoğunluğun iyiliği içinmiş! Sıçmışım çoğunluğun iyiliğine! Bizler bunak Dumbledore değildik. Ya da kötü olan Voldemort. Sauron'da değildik. Aynı zamanda Gandalf'ta. Neden sadece iki uç vardı. İyi ve kötü! Oysa insanlar ikisiydi de. Neden romanlarda, çocuk masalarında, filmlerde, çizgi filmlerde hata animeler de bile sadece iki ucu gösteriyorlardı.
Ama bir kalıba girmek isteseydim. Light olurdum.
"Anne, baba herkes öldüğünüzü söylüyor. Ama insan öldükten sonra bir daha uyanmayacağını söylemiştiniz bana." Diyen Peter'a baktım. Tam arkasındaydım ama o beni daha fark etmemişti. "Uyanmazsanız, ben kiminle uyuyacağım?" yutkunamadım. "Ben amca burada uyuyamayacağımı söyledi." Dediğinde elimdeki bastonu daha çok sıktım. Bir çocuk hem öksüz hem yetim kalmıştı. Bu yüzden sevmiyordum kahraman hikayelerini. Kahraman olmak için ila sahip olduğun her şeyi kaybetmeliydin. Bu kuraları kim yazmıştı. Bir anda Peter küçük bedenini döndürüp bana baktığında bir adım geri atıp düşecekti ki diğer elimle çocuğun omuzunu kavradım.
"Dikkat et." Dediğimde bana ağlamaktan kızarmış gözleriyle bakıyordu. Gözleri şaşırmıştı. Sanırım kim olduğumu biliyordu ki asıl bilmezse bir sorun olurdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Lan Ben Ana karakter oldum! (TONY STARK) (Beklemede)
Fanfiction'Tony Stark' artık benim adım bu! Nasıl olduğunu bilmiyorum ama kesinlikle dünyayı kurtarmaya çalışırken ölmeyeceğim! Bir Marvel klasiği- Bu bir fanfictir
