- ... to jest właśnie moja córka, Danielle - powiedział z lekkim zdenerwowaniem w głosie.
Wszyscy spojrzeli na mnie z wyraźnym zaciekawieniem.
- Panie Stark, Pan ma córkę?
***
- Idę zrobić sobie herbatę, chcesz coś? - zapytałam, [...] złapał mnie za...
- Ja pierdole... - powiedziałam wsiadając do auta chłopaka.
- Nic Ci nie zrobił? Kto to w ogóle jest? - zapytał cały nabuzowany. Ręce mu się trzęsły, a oczy błądziły po mojej twarzy z niepewnością.
- Nie, wszystko okej. To nowy gość z mojej klasy, ten z którym wtedy stałam pod Stark Tower - wzięłam głęboki wdech i przełknęłam ślinę. - Myślałam, że on jest normalny, ale nie wyobrażam sobie teraz jakbyśmy mieli być po tym wszystkim razem w klasie...
- Nie będziecie, już ja tego dopilnuję. A nawet jeśli, to tylko rok i się od niego uwolnisz.
- Niby tak... W ogóle, bardzo Ci dziękuję za to, że powiedziałeś że jesteś moim chłopakiem, bo inaczej tak łatwo by nie odpuścił - spojrzałam mu w oczy, a ten rzucił mi szybki uśmiech. Najwidoczniej było mu strasznie głupio. - No dobra, jedziemy?
- Serio po tym co się przed chwilą stało, masz jeszcze ochotę na zakupy? - popatrzył na mnie zaskoczony, a ja zaczęłam się śmiać.
- To prawda, wolałabym teraz siedzieć w pokoju, ale muszę wybrać tę sukienkę na jutro - zapięłam pasy i uderzyłam chłopaka lekko w ramię. - No a ty garnitur.
- W sumie to tak... No dobra, ale zamierasz coś z tym zrobić? - zapytał i odpalając samochód wyjechaliśmy spod szkoły w kierunku najbliższej galerii handlowej.
- Nie wiem, to nic nie da. Nie mam żadnych dowodów, więc na podstawie tylko moich słów, nie przeniosą go, a co dopiero wyrzucić - wzruszyłam ramionami i oparłam brodę o ręce. - Zobaczy się.
W końcu, dojechaliśmy do galerii i próbując zapomnieć o tym, co stało się przed chwilą zaczęliśmy chodzić po sklepach. Stwierdziłam, że lepiej będzie najpierw poszukać garnitura dla Jamesa, bo na pewno zajmie to mniej czasu, i tak też było. W pierwszym sklepie chłopak od razu znalazł coś dla siebie i wyglądał naprawdę obłędnie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Według mnie cholernie pasuje mu taki styl.
Bez dłuższego zastanowienia, James zapłacił za cały komplet i teraz zaczęliśmy rozglądać się za sukienką dla mnie. Zanim jednak znalazłam coś idealnego musiała minąć ponad godzina, bo żadna sukienka nie była na tyle ładna, żebym od razu ją kupiła. W ostatnim sklepie z wieczorowymi sukniami w tej galerii, wzięłam jedną, która naprawdę wpadła mi w oko. Niby zwykła, granatowa na ramiączkach, tylko z delikatnym rozcięciem na nogę, ale coś mnie w niej urzekło. Przebrałam się w nią więc i gotowa wyszłam z przymierzalni. James spojrzał na mnie i aż zaniemówił z wrażenia.
- Jasna cholera, Danielle...
- No co? - zaczęłam się śmiać i przeglądać w wielkim lustrze. - Ładnie?
- Ładnie?! Pytasz serio? Jest zajebiście, musisz ją kupić - powiedział i odsunął się trochę ode mnie wyjmując telefon z kieszeni. - Aż Ci zrobię zdjęcie.
