SAPLANTI

-29-

Wattpad deki bir sorundan ötürü 29. Bölüm burada görünüyor.2 . bölüm bundan sonradır

Fatih

Soğuktu. Yeni hissetmeye başlamıştım ama soğuktu. Bedenimin etrafında eriyen kar beni sakinleştiriyordu. Neye mi sinirliydim? Kendime.

İnsanlara kendi zayıflıklarımdan dolayı kızdığım için kendime sinirliydim. Ailesiyle problem yaşayan tek çocuk değildim. Bunu biliyordum.

Hayat çok acımasızdı. Annesinin tokat attığı çocuğun ağlarken "anne" demesi kadar acımasızdı. Hiç kapanmayan yaralar... Evden kaçmış bir çocuğun yeni bir ev istemesi kadar acımazdı. Ve canınız en çok yandığında "anne" diyemeyecek kadar yalnız olmanızdı..

Ama kim olursa olsun, acı acıydı. Geçmiyordu. Olduğu yerde duruyordu. Ne kadar güzel gününüz olsa da, ne kadar mutlu da olsanız oradaydı.

Eren hep oradaydı..

Evden gideli 3 saate yakındı. Dağların buralarında kar olacağını biliyordum. Buz gibi kar nöronlarımı dışarı çıkaracak gibi hissettiriyordu.

Onu düşündüm.

Aileme uyum sağlardı. Ya ben? Beyniminde uyuştuğunu hissediyordum. Kullanmayalı bir aydan çok oldu.

En güzeli de nefesinin sanki ejderha gibi hissettirmesiydi. Kanımdaki haz, çok şeye değişilmezdi. Soluk karın rengi, yeni yeşillenmiş ağaçlar, her şey ama her şey canlanıyordu.

Renkler iki kat sıcak, mutluluk daha mutluydu. Bu şeyden vazgeçmek mutluluktan vazgeçmekti. Ve kölelikten de..

Burada kalıp kanımdaki sabit doz amfetaminle karda donup ölmek istedim.

Geriye dönünce her şey çok daha zor olacaktı biliyorum. Değişmemi istemediğini söyledi.

Ama değişmeden olmayacak biliyorum. Sevmek, yeterli değildi. Hiçte olmadı.

Sevmekse, çok.. Sevmeyi ilk defa öğrenen bir adamın sevgisi bu.. Şartsız, beklentisiz, heyecanlı ve endişeli.

Onu kaybetmem. İsteselerde ettiremezler. Benden alamazlar biliyorum. Onu alır ve götürürüm. Benim olur. Ama istediğim bir şey var. Geriye dönünce hiç pişmanlığı olmasın..

Beynime çivi gibi batan kuş sesleri, rüzgarın yoğun ürpertisi, karın soğuğu, renklerin sıcaklığı geçmeye başlayınca vücudum titremeye başladı.

Böyle olurdu. Daha fazla doz almadığımdan böyle olurdu. Tüm sinirlerim açık ve patlamaya hazır olurdu.

Biraz daha kalırsam ölürdüm. Ama onsuz ölmek istemem.

Kardan doğruldum. Bedenimin altında kalan kar erimişti. Sinirlenince neden bu kadar ateşim çıkıyordu bilmiyorum.

Ağaca astığım kazağımı ve ceketi giyindim. Arabaya yürüdüm. Yandaki koltukta telefonun mavi ışığı yanıp sönüyordu. Aldım.

Gönderen: Humeyra

Sadece iyi olduğunu bilmek istiyorum.

Evet, sorması gereken soru buydu. O bana alışmıştı da ben alışacak mıydım bilmiyorum.

Gönderilen : Humeyra

İyiyim.

Arabayı çevirdim.

Humeyra

İyiydi. Güzel.

Anne babası çokta kötü değildi. En azından kendi dertlerinden benimle uğraşmıyorlardı. Bir süre babasıyla salonda sohbet ettik. Bence iyi biriydi. Ve gözlerinde pişmanlık vardı. Eren'in adı geçince Mahfiruz'dan çok etkilendiğini görebiliyordum.