Kanlı Ay | Tamamlandı

"Yabancı"

Berçem'den
Yedi Saat Önce

Ellerim ile oynamaya başladım. Kafamı kaldırmaya yüzüm yoktu. Çünkü tam karşımda oturuyordu.

"Berçem?" diye konuştu. Sesini duymak, yutkunmama sebep olmuştu. "Neden hâlâ benimle konuşmuyorsun? Yemin ederim çok pişmanım. Öyle söylememeliydim, özür dilerim."

Bana inanmadığı için hâlâ ona kızgın olduğumu zannediyordu. Onu affetmiştim. Benim dert ettiğim, karnındaki bebekti.

Yanıma yaklaştı ve çenemden tutup, kafamı kaldırdı. "Böyle yapma. Ne olursun... Gözlerime bile bakmıyorsun. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Özür d-"

Lafını böldüm. Kısık bir ses ile, "Sana kızgın değilim, Okan." dedim.

"O zaman sorun ne? Neden benimle konuşmuyorsun? Neden yüzüme bile bakmıyorsun?"

"Sadece..." Duraksadım. Ne söyliyecektim ki? Bu böyle olmayacaktı. Bilmeye hakkı vardı. Yutkunarak, "Sana bir şey söylemem gerekiyor." diye mırıldandım.

"Söyle. Söyle, güzelim. Sen yeter ki konuş, ben seni hep dinlerim."

Titrek bir nefes aldım. "Ben..." Gözlerimi kapattım. "Ben hamileyim Okan."

Üzerimden büyük bir yükün kalktığını hissediyordum. Endişelerim vardı. Bebeği istememesi en doğal hakkıydı.

Çenemdeki eli düştü. Şaşkın bir şekilde, "Ne?" diye sordu.

Gözlerimi araladım. Dudakları aralanmıştı ve şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. Hızlıca, "İstemezsen anlarım. İlk başta bende istememiştim. Beste ikna etti. Aldırabilirim. Benim için sorun olmaz yani. Bakmak istemeyebilirsin. En doğal hakkın." diye konuştum.

Cevap vermeden yüzüme bakmaya devam ediyordu. Kafamı eğdim. "Özür dilerim. Böyle tepki vereceğini biliyordum. Yarın hastaneye gidip aldırı-"

Kafamı kaldırdı ve dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Öylece kalakalırken, geri çekildi ve ayağa kalktı.

Ellerini kısa saçlarının arasında dolaştırdı. Odanın içerisinde ileri geri gidip duruyordu. Aniden, "Baba oluyorum!" diye bağırdı. "Ben... Ben baba oluyorum!"

Hızlıca yanıma geldi ve yere eğildi. Bir elini bacaklarıma koydu ve diğer elini omuzlarıma koydu. Beni kucağına aldığında, telaşla ellerimi boynuna sardım.

"Beni ne kadar mutlu ettiğinden haberin var mı?" Sesi o kadar sevinçli çıkıyordu ki, şaşırmadan edemedim. Ben istemeyeceğini düşünmüştüm.

İleriye doğru bir kaç adım attıktan sonra tekrar geri döndü ve yere oturdu. Hâlâ kucağındaydım. Yüzündeki geniş gülümseme ile bana bakıyordu.

"Şey diyeceğim..." diye mırıldandı. "Evlensene benle."

🦋

Kelebek'ten

"Kelebek." Bekledi. "Kelebek."

Gözlerimi araladım. Defne karşımda duruyordu. Onu görmeyeli uzun zaman oluyordu. Bir şey olmuş olmalıydı. Önemli zamanlarda görüyordum onu sadece.