The Heart's Refugee (Completed)

Chapter 19

Chapter 19
Threat

"Are you okay?" Nag-aalalang tanong ni Alessandra at hinalikan ako sa noo.

Hindi siya mapakali ngayon.

"Relax. Walang mangyayaring masama sakin. Huwag ka nang mag-alala." Pag-aassure ko.

Pero aaminin kong sumasakit parin ang tiyan ko pero hindi ako tatae. Sumasakit ang ulo ko. Ayaw ko kang ipaalam kay Alessandra ang nararamdaman ko kasi ayaw kong mag-alala pa siya sa'kin.

"Tell me what happened." Utos niya.

Should I tell her? I don't know.

"poisoning. Hindi masyadong malala kaya huwag ka nang mag-alala." Ang sagot ko sa kaniya.

Her face is tell me that she's still not in ease.

"Hope, are you okay?" Si Shjan ang pumasok.

May bibit siyang mga prutas at tubig. Inilagay niya ang mga 'yon sa side desk ko.

"Diba sabi ko sayo bantayan mo si Hope?! E bakit siya na-ospital?" Galit na galit na sigaw ni Alessandra sa kapatid.

"The hell I know na gagawin niya 'yon? Hindi ko naisip na gagawin niya yun." Ang depensa naman ni Shjan.

"Okay lang, huwag na kayong mag-away!" Pigil ko.

"You should know! Dapat hanggang sa kinakain niya at hanggang sa ginagawa niya ay bantayan mo siya!" Oa na pagkakasabi ni Alessandra. Na para bang sinasabi niya na dapat tinesting muna ni Shjan ang orange juice na ininom ko bago ako.

"Ano ka ba, Alessandra. Okay nga lang, eh." Awat ko.

Napatampal nalang ng noo ni Alessandra.

Kalmado na siyang umupo sa tabi ko at hinalikan ang noo ko.

"I got fruits for you. I'm sorry." Si Shjan.

Halata naman na sincere siya. Ayaw lang talagang paawat ni Alessandra.

"Thank you. Okay na ako ngayon kaya huwag mo nang isipin yan." ngumiti ako May Shjan.

Tumingin ako kay Alessandra. This is the first time that I will do this at her... hinawakan niya ang kamay ko na ikinatuwa naman niya. Hinigpitan niya ang hawak sa akin.

"Don't let her near you again." She requested, worrying.

"I never expected that... she'll do that." Sabi ko at nagflashback ang mga bagay-bagay na pinagsamahan namin ni Rosyll. "Bakit niya ba ginawa yun... ang bait bait nga niya."

"She's crazy. You don't know her that much."

"Ang inosente nga niya, hindi naman siya baliw. Mabait siya-" pinutol niya kaagad ako. Iritado ang mukha niya.

"Stop defending her after what she did to you." She scolded me.

"After all... parang hindi ko kayang magalit." I said in my mind. Ayaw kong isambit baka mandilim lang ang mga paningin ni Alessandra.

"I wanted fruits." Tanging nausal ko.

She sliced some fruits for me. Pati sa pagsubo ay nakaalalay siya.

She stopped when her cellphone rang. Umiba kaagad ang timpla ng kaniyang mukha at napatayo.

Umalis siya at nagsimula silang mag usap ni Shjan doon sa sulok. Hindi ko naman marinig kasi masyadong mahina ang mga boses nila.

"Hope, I'm really-really sorry, I got to go now." Humihingi na kaagad ng pasensya si Alessandra habang lumalapit sa akin.

Hinalikan niya ako sa Noo nang makalapit.

"No, it's okay! Salamat dahil pumunta ka!" Ang sabi ko.

"Don't worry, babalik din kaagad ako." She said with an assurance.

Ngumiti lang ako.

Sabay kaming napatingin lahat sa pinto nang biglang may pumasok. It was Alice, Eka and... Rosyll.

I saw that Alessandra's eyes pinned towards Rosyll.

Hinawakan ko kaagad sa braso si Alessandra para pigilan siya pero wala akong nagawa.

"I-I'm sorry, hindi-" Hindi na natapos ni Rosyll ang sasabihin nang Sampalin siya ni Alessandra. Agad-agad.

Napanganga ako nang dahil sa nakita ko.

"Don't you ever hurt Hope!" Sigaw ni Alessandra. Ngayon ko lang nakita na ganito ka galit! Sobrang Tindi! Parang tiger.

"Sorry..." mangiyak-iyak na sagot ni Rosyll habang hawak ang pisngi niya. Namumula na yun. Galit na galit si Alessandra kaya ang tindi nang pagkakasampal niya.

Umawat si Shjan at hinawakan si Alessandra. Mabuti nga na nandito si Shjan. Kasi kung wala ay baka kung ano na ang gawin ni Alessandra.

"Sorry. Sorry talaga nawala lang ako sa isipan kanina. Please..." halos magmakaawa na si Rosyll.

"Ate. Umalis ka na. Ako na ang bahala dito." Sabi ni Shjan.

Kumalma si Alessandra. She composed herself. Pero halatado parin sa mukha niya ang galit. Si Rosyll ay hindi makatingin sa kaniya habang umiiyak, hawak-hawak parin niya ang kaniyang pisngi.

"Don't you come near Hope again. And I don't want you to see your face again." May banta sa mga boses ni Alessandra.

Napalunok lang ako. Sa mga oras na 'to, natahimik ako!

****

I'm already in front of my parents... pero ang isipan ko ay patungkol padin kay Hope. Nasa kaniya lang... hindi ko alam kung ano pa ang gagawin ko para alisin ang pag-aalala ko.

Fuck this.

I want to be with Hope pero hindi ako makakatakas ngayon. Nandito ang mga magulang ko. I need to entertain them!

"How's the marriage?" Unang tanong ni mommy nang makaupo. Parehas niya kaming tiningnan ni Craig. "Should we expect our grandchild?" Dagdag pa nito.

Napamasahe ako ng noo.

"There's no grandchild. There's no baby." Ang sabi ko.

Ngumiti si mommy. "Soon, you'll be ready."

Hindi nalang ako sumagot. Ayaw kong pinipilit ulit ako sa mga ganiyang bagay. Having a grandchild is the only happiness that my mom and dad got. Hindi manlang ume-effect ang parati kong sinasabi sa kanila... na ayaw ko talaga ng anak. Hindi nila iniisip 'yon.

"So? Doon na tayo sa tanong na kamusta ang marriage niyo?" Tanong ulit ni mommy.

"The both of you looks happy." Si daddy.

Akala niyo lang. pero hindi.