The Heart's Refugee (Completed)

Chapter 25

Chapter 25
Cries

Pagkarating ko ng ospital, nataranta pa ako kakahanap ng kwarto ni Alessandra.

Mabuti nalang at may mga nurses ang nag-aassist sakin.

"Aless..." tawag ko nang makapasok ako.

"What are you doing here? I said our date is cancelled." Sabi niya kaagad kahit hindi pa ako tuluyang nakakalapit sa kaniya.

She was only looking at her husband. May kung ano-anong mga aparatus ang nakasabit sa katawan ng lalake. Kahit isang beses, hindi niya ako tiningnan. Naiintindihan ko naman siya.

I stayed on my position. I didn't even dare to step more closer.

Parang estatwa lang akong nakatayo at hindi makagalaw. Hindi ko malaman ang gagawin. Alessandra

Hope, please magsalita ka!

"It will be okay, Aless. I'll pray for it..." this was the only thing that came out my mouth. I hope this ease her even for a little.

Wala akong sagot na natanggap. Kaya lumunok nalang ako.

I can hear her sobs. She looks so helpless at the moment... my heart really breaks for her. I really wanted her pero hindi ko siya malapitan.

This is the first time I ever saw her cry like this. I understand her... it's her husband.

It's normal for her to cry like that.

By seeing her cry like that, I can say that she really did love her husband.

"You can go home, Hope." Basag ang boses niya. Pakiramdam ko, nabasag din ang puso ko.

"I wanted to stay. I wanted to be with you." I just wanted to comfort her but she's pushing me away.

"There's no need. I can handle this. It's my husband."

May kung anong kirot akong naramdaman sa puso ko. Wala akong karapatan na masaktan kaya hindi ko na dapat maramdaman 'to... Pero valid naman siguro ang feelings ko diba? Imposible na hindi ako masaktan kasi pinaramdam niya sa akin kung Gaano ako kamahal-mahal tapos pagtatabuyan lang niya ako. Hindi ko nga din matukoy kung saan talaga ako nasaktan.

Sa pagtataboy niya sa akin? O dahil pakiramdam ko ay nawalan na siya ng pakealam sa akin dahil hindi naman talaga niya ako mahal!

Maybe... mahal niya talaga ang asawa niya at hindi talaga ako?

Natauhan na siya?

"Alessandra, anong kailangan mo? Do you need water, food? O baka-"

"Ang umalis ka, Hope. Yan ang kailangan ko." Putol niya sa akin.

Napahawak na ako sa dibdib ko. Bakit ganito? Bumabalik na naman siya sa dati... Sa ugali niyang yan.

I just wanted to help her and be in her side while she's suffering, especially right now.

Kinuyom ko ang mga kamao ko. "Pasensya na sa abala, aalis na ako." Paumanhin ko. Gusto ko mamaktol nang dahil sa ugali niya pero wala akong magawa!

"And please, maybe it's better we should stop seeing each other from now on." She said with a monotone voice. Nag-intay ako saglit baka kasi ay may sasabihin pa siya pero wala na akong narinig.

I gave her twisted expression instead.

"No more chasing, Hope." My mouth curved into a bitter smile when she said that. "It's for the better. I don't want to cause anymore pain."

It feels like my blood was drained because of what I heard from her. I squeezed my eyes shut for a moment. Tears shimmered down my eyes. Hindi ko alam kung bakit naiiyak na ako... wala akong dapat ikaiyak pero naluluha ako. Ang traydor.

"Sigurado ka?" Pinipigilan ko ang boses ko na mabasag.

"Oo."

I closed my eyes.

"I really hate you." Sarcastic kong natawa. "I'm right. I shouldn't have fallen with your games."

"I'm sorry-"

"It's fine, Alessandra. No need for that. Wala namang magbabago kahit magsorry ka, eh, kaya huwag nalang." Masaya ako dahil hindi nabasag ang boses ko.

Napatingin na siya sa akin. 'Eto palang ang unang beses. Mula pa kanina, hindi niya talaga ako matingnan.

Nagbigay ako ng pekeng ngiti sa kaniya. "Huwag ka nang mag-explain, naiintindihan ko."

Alessandra was about to say something but the machine beside her start beeping. Alessandra panicked. Chinicheck pa niya ang asawa.

The nurses and the doctors started making their way instead. I stepped back so i can give them a way.

Pinagmasdan ko si Alessandra, kung paano siya mangamba at umiyak. Hindi maipinta ang mukha niya. Nakikita ko sa mukha niya ang sobrang kaba at takot.

Hindi ko na kayang makita ang susunod na mga mangyayari kahit tumalikod na ako.

As I make my way, away from her.

Maybe she's right, we shouldn't see each other anymore. It's better if I'm not around. Ayaw ko nang masaktan. Nasaktan ako sa mga sinabi niya... But I wanted to fulfill her favor.

It's better if I'm away.