The Heart's Refugee (Completed)

Epilogue

Epilogue
Her Heart's Refugee

The choice to be a nun was mine after a long period of trial. I had fully decided to leave being a nun because a new life for me is coming.

In any decisions, there is hardship, pain and sacrifice.

I never imagine that I can give up being a nun... to choose the girl I loved for so many years. Ni-minsan, hindi talaga siya nawala sa isipan ko.

Sa kaniya parin talaga ako uuwi.

I just got finished shower. Halos mapatalon pa ako sa gulat nang dahil sa biglaang pagpasok ni Aless!

"Ano ba!" Malakas kong sigaw.

Nagulat ako!

"Alessandra, sana kumatok ka muna!" Reklamo ko. I covered my body using my hands only.

Ngumisi siya.

"Why are you hiding your body like I had never seen it before. Like we didn't scissored."

Hinampas ko siya kasi umiinit ang pisngi ko.

"Ewan ko sa'yo."

Lumapit ako sa kaniya at hinalikan siya sa labi. A french kiss to be exact.

"Let's get some sleep now, Alessandra," I said after teasing her.

"No, you started it and I wanted to finish it. Started praying now, sister Hope. I won't be easy." She said casually.

"Joke lang, eh!" Tawang-tawa kong sabi.

"I love you..." I murmured.

"You really love me?" Hinawakan ni Aless ang kamay ko. Humihigpit pa 'yon. "Ako ba ang tinukoy mo? If it's not me, then who?" Se asked again. Parang mang-aasar na naman 'to!

Sinasabi niya ang mga 'yon habang nakatitig sa mga mata ko at hawak-hawak ang aking kamay. Hindi pa siya umiiwas ng tingin. I'm fluttered because of that. .   I can feel her sincerity out of it.

The way how her eyes speaks. . . It was more than enough for me to love her even more. I can feel her sincerity and I can say, inlove with me too. Ika nga nila, hindi nagsisinungaling ang mga mata. Kaya alam kong hindi pagkukunwari ang mga sinasabi ng kaniyang mga mata ngayon.

"Alessandra."

He squeezed my hand. "Hope. . . Please? Can you answer my question?" She can't wait. I can feel that she's longing for it.

Ang cute niya. Natawa ako. Parang lasing lang.

I swallowed hard. "Ofcourse, I love you! Love!" tumingin ako sa mga mata niya. Ang tibok ng puso ko ay bumibilis dahil do'n, "oo. . . Sa'yo lang talaga ako inlove. I don't love before you and even after you. Ikaw lang talaga."

A smiled plastered on her face. Besides that, his lips parted too. Uwang lang ang mga labi at hindi makapag-salita. Ganiyan siya ngayon.

"Hey? Why are you so stiffed?" I ran my fingers on his hair and caressed his cheeks. "Are you happy?" I asked.

"I-I ca-can't just believe that you still. . . Love me," tumayo siya. Lumapit siya sa'kin at umupo dito sa tabi ko. Isang napakahigpit na yakap kaagad ang iginawad niya sa'kin. "Hope, yes I'm very happy. I thought that you fell out of love because it has been years. . ."

Heto na naman kami, nagsisimula na maging emosyonal. Routine talaga namin 'to gabi-gabi.

I chuckled and moistened my lips. A sighed escape my lips before I could say my words. "Oo. . . Ilang taon tayo pinaglayo sa isa't-isa, pero hindi ibig sabihin no'n ay mafa-fallout of love na ako. Ka-kasi, hindi ko alam kung paano magmahal ng iba kung ikaw padin ang mahal ko."

"Hope. . ." Her voice got soften.

Then I felt her hand swift through my back. SHe squeezed my hand and kissed my forehead. After that, she brushed her fingers through my soft hair. Napapangiti ako dahil nakakaramdam ako ng emosyon sa bawat paghaplos niya. I felt safe.

"Mali pala talaga ang mga hinala ko. Akala ko talaga noon, hindi mo na ako gusto. Akala ko, hindi mo na ako mahal. Because it's really been a long time. And it felt great, Hope, knowing that you still love me." Ramdam na ramdam ko ang saya ni Aless sa tono pa lamang ng kaniyang boses.

Sumapit na naman kasi ang gabi, nagiging emosyonal na naman 'to.

Napatawa ako. Para siyang isang bata ngayon.

"Kung sakali bang mayroon akong bago, magagalit ka ba?" Tanong ko, binibiro siya.

"Hmm. . . Ewan. Hindi naman sa magagalit, magiging masaya nalang sa'yo." Aniya. Tumulis pa ang nguso niya sa huli. "Depende sa'yo. Your choice, I'll respect that."

"Selosa naman. . ." Pagbibiro ko.

She playfully laughed and shook his head. "No, I'm not."

Natawa ako. Nagbihis na ako kasi ang lamig na. Tuwang-tuwa naman tong si Alessandra sa tuwing nakahubad ako!

Ilang minuto na kaming nag-uusap. Ilang sandali ay dumating na rin ang mga pagkaing inorder ni Aless through grab. Tama nga ako, may steak siyang inorder. Tamang-tama, I'm craving for a steak right now! And woah, ang dami pa niyang inorder, e kaming dalawa lang naman ang kakain!

"Thank you for the food." Sabi ko. Sinimulan ko nang hiwa-hiwain ang steak.

"You're welcome. Kain ka ng madami," aniya. "How's your family? Sila nanay at tatay?"

"Nanay and tatay are fine." Ngumiti ako sa kaniya. "Peace and forgiveness overcome my family. Si malakas padin sila kahit medyo tumatanda na."

Hinawakan ni Aless ang kamay ko. "I'm happy for you. Pasensya na noon, sa ginawa ko-"

"Huwag na nating pag-usapan pa 'yon. Okay na ang lahat. Huwag kang mag-alala!" Ngumiti pa ako bilang assurance sa kaniya.

She smiled.

Dapat hindi na sumasapit ang gabi, eh, nagiging oa talaga si Alessandra!

"So, Hope. . . Pwede ko bang tanungin sa'yo kung pwede na ba ulit? I mean, can we fix everything. Our relationship. If you're family are okay now, I hope we can fix ours too." Her voice is hoping. He also gently caressed my back. "Ej is sleeping soundly. Ayaw kong nakikita niya tayong nag aaway. Kapag nag-aaway, dapat inaayos natin. Natatakot ako sa'yo sa tuwing galit ka sa'kin."

"Yes, we can." Humiga ako sa kaniyang balikat. Indikasyon na komportable at may tiwala ako sa kaniya. "Hindi ako magdadalawang isip, Aless. Oo, gusto ko ding ayusin ang patungkol sa'tin. At sorry kapag nagiging moody ako, ah!"

Hinalikan niya ako san noo nang may gigil.

"Do you want to get married?" She asked.

"Why not?" Natawa ako.

"What kind of answer is that?" She laughed and rained me with kisses.

End.