"'Eskiden' çok keskin bir kelime ve benim dudaklarım
Yara bere içinde."Alaz Koral'ın anlatımıyla...
İnsan yapacaklarından duyduğu pişmanlığı yapamadıkları içinde duyuyordu.
Benimde yapmadıklarım var,yapamadıklarım.
Ona hiç doya doya sarılamamıştım mesela,onunla normal bir çift gibi olamamıştık.Birbirimize hiç enlerimizi anlatmamıştık ve ben en başından beri bunları yapmak istemiştim.
Yapamamıştık.
Hayat bize öyle kısa bir zaman vermişti ki o,biz hiçbirini yapamadan uçurumdan uçup gitmişti.
Bu öyle bir uçup gitmeydi ki kendime bile gelememiştim.
O,ilk her şeyi kabul ettiğim an galiba Alper ve Defne'nin bana her şeyi bağırarak anlatmasıydı.
"O ölebilir!" Demişti bana bağırarak. "Nasıl sakladın bunu sen ya?!"
Alper,Defne'nin bağırışlarını sessizce dinliyordu.
Alper geçmişe dönmüştü ama bunu o an ne Defne anlamıştı ne de ben.
Alper'in İz'i gördüğü ilk anı hatırlıyorum.Onun gözleri İz'e her baktığında tek bir kişiye dönüşüyordu.
Kız kardeşi.
Ölmüş kız kardeşi."Ya sen çok sevgili sevgilim?" Diye gürlemişti Defne Alper'e doğru. "Bak o arkadaşın cevap vermiyor,belki sen verirsin ha?"
"Alaz istedi," demişti sadece. "O öyle istedi."
"Sen Alaz köprüden atladığında da o öyle istedi diye sende atlayacak mısın Alper?!"
"Bak..." Defne Alper'in sözünü kesiyordu,o kadar kızgındı ki o aşık olduğu Alper'e bile sinirliydi.
"Ne bak ya?" Defne çıldırmış gibiydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İz
Romance"Katilsin sen!" Kadın neden bağırıyordu? Sonuçta herkes katil olabilirdi,gerçi herkes benim gibi bir seri katil olamazdı. "Herkes katildir." Dedim kadına, "Herkes katildir ve katil olmak sadece insan öldürmek değildir hanımefendi,duygu katilleri de...