İz

24.Bölüm Kumar Masası (Part 2,2.Kitap Finali)

BÖLÜM ŞARKISI:Benden Selam Söyleyin-Ahmet Kaya

24.BÖLÜM "KUMAR MASASI (PART 2,2.KISIM FİNALİ)"

Çoğu zaman insanlar benim arkamdan 'korkusuz' diye lakap takarlardı.Halbuki bilmiyorlardı bu hayatta herkesin bir korkusu olduğunu,o korkunun insanın içini kemirdiğini.

O korku şu anda benim içimi kemiriyordu.Nefes almak istiyordum ama sanki boğazımı sıkan bir el vardı.O eli boğazımdan çekmeye çalışıyordum ama o el ne benim boğazımı bırakıyor,ne de o korkuyu yaşamamam için benim nefesimi sonsuza dek kesiyordu.

Korku dolu olan bakışlarım Harry'e ulaştığında onunda benim gibi korkuyla elimdeki kağıda baktığını gördüm.Oldukça sesli bir şekilde nefes almasının sebebi öfkesi olmalıydı.

"Bu," dedi öfkeyle. "Bu nasıl olur İz?"

"Bilmiyorum." Dedim bakışlarımı tekrar elimdeki kağıda çevirerek. "Bir şeyler karıştırdığı belliydi ama bu kadar sona geldiğimizi düşünürken kartları baştan dağıtması...beklenmedikti."

"Pes etmeyeceğiz," dedi. "Dimi İz?"

"Asla," dedim oldukça kararlı bir sesle. "Gerekirse biz ölürüz ama onlar ölmeyecek."

"Hayır," dedi benden daha kararlı bir sesle. "Ne sen, ne ben,ne de onlar ölecek."

Kulaklıktan tekrardan ses geldiğinde ikimizde susup gelen sese dikkat kesildik.

"Kararınızı verin." Dedi Sancak. "Geliyor musunuz? Gelmiyor musunuz?"

"Geliyoruz." Dedik Harry ile aynı anda.İkimizde aynı anda ölümümüzü kabul ettik.

"O zaman şimdi odaya girecek olan adamla gidin." Dedi ve kulaklığı tekrardan devredışı bıraktı.Nefesimin gene sıkıştığını hissettiğimde bir yandan da ellerim titremeye başlamıştı.Gözlerim her an kapanmaya hazırdı ve vücudumun yavaş yavaş uyuşmaya başladığını hissediyordum.

Sonra kapıdan içeri bir adam girdi.Adam beni kolumdan sertçe çekerek kendine çektiğinde arkasındaki adam aynısını Harry'e de yapmıştı.Adamlar bizi odadan çıkarıp koridorlardan girip başka bir koridora girerken benim ellerim hala titriyordu.

Kendi ayaklarımda belki kendi,belki sevdiğim bir insanın ölümüne gidiyordum.Harry'nin dediği şey bana inandırıcı gelmiyordu.Bu gece kesinlikle aramızdan birine zarar gelecek,biz bu geceyi gene gözyaşlarımızla kapatacağız gibime geliyordu.

Koridorlar o kadar sessizdi ki kendim ve yanımdaki insanların nefes alış sesleri birebir duyuluyordu.Geçtiğimiz koridorların duvarları beyazdı,tavanda belki de salonun daha zengin durması için yapılmış olan altın şeklinde kabartmalar,onların yanında da oldukça büyük kristal bir avize duruyordu.Avize her an düşebilirdi.

En sonunda bir odaya vardık,odaya doğru ittirildiğimde sendeledim ama Harry beni her şeye rağmen tuttu ve belki de son sözlerinin olduğu bilinciyle, "Sana bir şey olmasına izin vermeyeceğim," dedi. "Kız kardeşimsin sen benim,o ellerin benim yanımda titremesin."

"Ama korkuyorum Harry," dedim bir itirafı yapar gibi fısıldayarak. "Ben şu an burada birini kaybetmekten çok korkuyorum."

"Elbette ki korkucaksın," ellerimi sıkıca tuttu. "Ama ellerin titreyecek kadar korkma İz."

"Tamam," dedim zorunlulukla. "Korkmayacağım."

"Korkmayacaksın değil,ellerinin titreyeceği kadar korkmayacaksın.Yanında ben olduğum için."