İz

25.Bölüm Gözyaşı Meydanı

"Asıl çaresizlik,küçücük bir mum ışığına bile hasret kalmaktı..."

25.BÖLÜM "GÖZYAŞI MEYDANI"

Yağmur'un Anlatımıyla...

Ölüm geliyorum demezdi.

Ölüm geliyorum demediği gibi öyle bir anda geliyordu ki şu anda ölümün bana hangi ara ulaştığını,bedenime buz kestirttiğini anca kabullenebiliyordum.

Kulaklarıma gelen İsabel ve diğerlerinin acı dolu bağırışları bir yana,İz'in kapıya omuz atma sesleri birbirlerine karışırken ben nefes almakta giderek zorlanıyordum.Burun deliklerimden kan geldiğini biliyordum ama bunun İsabel'in haykırışlarındaki acıyı arttırması,en son isteyeceğim şeydi.

"İs," diyerek ona döndüğümde bana ağlayarak bakan ve titreyen elleriyle bana dokunursa canımın acımasından korkan sevdiğimle karşılaşmak sağ gözümden bir yaşın düşmesine sebep oldu.

"Seni seviyorum," dedim ona acıyla. "Seni çok seviyorum."

İsabel daha çok ağlarken titreyen sesiyle, "Bende," demesi kalbime daha da acıyı ekti. "Bende seni seviyorum Yağmur."

Zordu,ölümü kabullenmeme az bir zaman kalmıştı ve ben hem ağzımdan hemde burnumdan kanlar aktığını idrak edebiliyordum,bu en zoruydu.

"Defne," dedim sonra.Aklıma ilk gelen ikinci isim Defne oldu ve ben onun adını seslendim. "Kız kardeşim oldun,yeri geldi anne gibi şefkat gösterdin,teşekkür ederim."

"Yağmur," diyerek acıyla fısıldadı. "Ölme,lütfen ölme.Eğer sen ölürsen bizi,en çokta İz'i kimse toparlayamaz."

O anda Defne'nin söylediği isim beynimde yankı yapınca sinirinden ve acısından ağlayan o kadına döndüm.

Çaresizce ama en çokta bu çaresizliğe kinli bir şekilde gözlerime bakıyordu.O anda kız kardeşimin gözlerine bakarken aklıma birbirimize verdiğimiz sözler ve yeminler geçti.O yeminleri tutabilecek miydik?

Onlar yeminlerini tutarlarken onları gökyüzünden izlemeyecektim,değil mi?

Ona sözler vermiştim,ona sen tekrardan anne olucaksın demiş ve sonra başka cümlelerde ekleyip onlara çok iyi bir teyze olucağımı söylemiştim.

Hala onların hayatta olan teyzeleri olabilirdim değil mi?

Defne,İz ve ben çok konuşmuştuk,çok kez hayallerimizden bahsetmiştik.Defne'nin hayali,Alperle evlenmekti,hemen çocuk istemesede bir erkek çocuğu istiyordu.İz anne olmak istiyordu,bunu gözlerindeki acıdan bile anlayabiliyordum.Onun içinde hala bir anne vardı ve bu anne çok acı çekiyordu.

Taki Alaz Koral gelene dek.

Alaz Koral öyle bir gelmişti ki Amerikaya,İz'in en büyük sarsıntısı bu olmuştu.İlk haberi aldığı gece defalarca kabus görüp kalkmıştı ama yine de başını ne benim ne Arjen'in omzuna koyup ağlamadı.Alaz ile ilk karşılaştıklarında sergilediği o sert duruş,aslında içinde çok acı dolu anlar getiriyordu.

İz,Alaz'a her baktığında belki de o uçurumu hatırlıyordu.

"İz," diye mırıldandım.Bakışları bana döndüğünde adımlarını bana doğru atmaya başladı.

"İz," dedim tekrardan. "Buraya gel,yanıma."

Yanıma geldiğinde bir eliyle sağ elimi tuttu ve ben zorlukla konuşmaya çalıştım. "Seni seviyorum," dedim. "Sen bana kardeş,yetmedi abla oldun."