" ហ៊ានប្រឆាំងផង " ជុងហ្គុកឧទានទាំងកំហឹងពេលលឺជំនិតវាចារឿងមួយនិងឡេីង យ៉ាងម៉េចផ្ដល់កន្លែងឲ្យសុខស្រួលហេីយមិនចង់ទេឬចង់ឲ្យនាយទៅបំបែកប្រលឹងទេីបពេញចិត្ដតេីមែនទេ ។
" ពួកឯងសមតែរលាយទេីបត្រូវ " នាយក្រាស់ក្ដាប់ដៃទាំងញ័រព្រោះគេប្រឹងទប់កំហឹងដែរកំពុងឆេះយ៉ាងសន្ធោសន្ធៅក្នុងចិត្ដវាងំពេញណែលទ្រូង គេនិងបំពេញបំណងពួកគេ រលាយឲ្យអស់ក៏ថ្វីដែរព្រោះ ពួកគេគ្មានប្រយោជន៍ស្រាប់ហេីយ អ៊ីចឹងទុកនាំទេីសទាស់ស្អីទៀត ជុងហ្គុកញោចញញឹមចុងមាត់ផុសនូវលេីផ្ទៃមុខច្បាស់ៗថ្នាក់ជំនិតអត់ព្រឺសម្បុរមិនបានមែន កម្រឃេីញម្ចាស់ខឹងច្រឡោតហេីយប្ដូរស្នាមញញឹមត្រជាក់អ៊ីចឹងណាស់ ។
រថយន្ដចេះតែរំកិលទៅមុខជារឿយៗរហូតបានឈប់ចតនៅនគរបាក់បែកដោយពោរពេញទៅដោយរុក្ខជាតិវល្លិ៍ពណ៍បៃតងខ្ចីដុះឡេីងពន្ធ័នគរបោះបង់ចោលមួយនេះ ជុងហ្គុកសម្លឹងនគរដែរខ្លួនធ្លាប់រស់នៅយ៉ាងជូរចត់ ។
" មិនថាយូរឆ្នាំប៉ុណ្ណា ទីនេះនូវតែជាកន្លែងឃោឃៅសម្រាប់យេីងដដែល " ជុងហ្គុកឧទានបន្លឺទាំងទឹកមុខស្ងួត ។
" លោកម្ចាស់ ចង់ចូលទៅឥឡូវឬចាំម្ចាស់តូចភ្ញាក់ទាន " ដោយឃេីញម្ចាស់ស្ងៀមស្ងាត់មិនកម្រេីកខ្លួនទៅណាដូច្នេះគេរហ័សសួរក្រែងមានអ្វីធ្វេីឲ្យឃ្នេីសចិត្ដ ។
" ចាំថេយ៍សិន យេីងនិងនាំគេចូលនគរនេះសារថ្មី " ជុងហ្គុកមេីលកាយតូច
ដែរផ្ដួលក្បាលផ្អឹបនិងទ្រូង លង់លក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់នាយអង្អែលក្បាលតិចៗដោយនិយាយខ្សោយៗ ។
" បាទទាន "
១៥នាទីកន្លងផុត ថេហ្យុងក៏ភ្ញាក់ដោយកម្រេីកស្របក់ភ្នែកឡេីងទាំងចិត្ដមិនចង់ គេហាក់មានអារម្មណ៍ថាកក់ក្ដៅចង់គេងបែបនិងរហូតណាស់ ។
" ហុឹម " ថេហ្យុងគ្រហឹមដេីមកបន្ដិច ។
" ភ្ញាក់ហេីយ ចង់គេងបន្ដទៀតទេថេយ៍ " សំឡេងស្រទន់ពិរោះក៏បន្លឺឡេីងយ៉ាងក្រលួច នាយប្រេីសំឡេងនេះសម្រាប់នាយតូចលេីខ្លួនគេប៉ុណ្ណោះ ។
" អត់ទេ អឹម លោកឯង " ថេហ្យុងឆ្លេីយតបទាំងមិនចាប់អារម្មណ៍អ្វីច្រេីនតែគេក្រញែងខ្លួនហេីយស្ទុះចេញពីភ្លៅរបស់គេ ខិតទៅទ្វាឡានខាងស្ដាំដៃរបស់ជុងហ្គុក ទាំងតក់ស្លុតនឹករឿងកាលពីមុននេះ ។
" យ៉ាងម៉េចឬ ថេយ៍ " នាយអស់សំណេីចនិងប្រតិកម្មរបស់នាយតូច
ណាស់មេីលចុះហាក់ខ្លាចគេចាប់ស៊ីសម្បេីមណាស់ចឹង ។
" ម៉េចក៏ខ្ញុំនៅទីនេះ ចុះឯណា ជីមីន ទៅ ជីមីនលឺយេីងហៅទេ "ថេយ៍ឆ្លេឆ្លាក្រឡេកមេីលឆ្វេងស្ដាំហេីយស្រែកហៅមិត្ដម៉េចក៏គេត្រូវមកជាប់ក្នុងឡានជាមួយបុរសមិនស្គាល់គ្នាអ៊ីចឹង ។
" មិនបាច់ស្រែកនាំតែហត់ទេថេយ៍ ទីនេះគ្មានជីមីនឡេីយមានតែ
បងហេីយនិងអូនប៉ុណ្ណោះ "
" លោក!!ម៉េចក៏នាំខ្ញុំមកទីនេះ !!ហេីយវាជាកន្លែងណា " ថេហ្យុងឈប់ស្រដីតែបែបទៅសម្លឹងមេីលទេសភាពខាងក្រៅ មេីលចុះនគរបុរាណដែរគេបោះបង់ចោល ម៉េចក៏នាយស្គាល់អ៊ីចឹង គេតាមរកនគរបុរាណយូរហេីយតែគ្មានដំណឹងស្រាប់ភ្លាមៗត្រូវមកជាន់នូវទីនេះជាមួយបុរសចម្លែកនិងទៅវិញ ហ៊េីយ ។
" នគររបស់បង អូមិនមែនទេ អតីតប៉ុណ្ណោះ " ជុងហ្គុកប្រញាប់កែពាក្យចេញវិញ ព្រោះវាលែងជាកម្មសិទ្ធគេទៀតហេីយតាំងពីថ្ងៃដែរថេយ៍ចាកឆ្ងាយទៅ នគរមួយនេះក៏ខ្ទេចអស់ដោយសារស្នាដៃរបស់គេ ។
" អតីតយ៉ាងម៉េច លោកឯងឆ្គួតទេស្អី និយាយមិនយល់សេចក្ដី
សោះ "
" មិនបាច់យល់នោះទេ ចង់ចុះទៅដែរទេ "
" ចង់ៗ ហុឹម ឯណាទូរស័ព្ទខ្ញុំទៅ " ថេហ្យុងប្រញាប់បេីកទ្វាចេញទៅហេីយតែត្រូវបង្អាក់រកទូរស័ព្ទក្នុងហោប៉ៅតែអត់ឃេីញចឹង ។
" វានៅជាមួយបង " ជុងហ្គុកលេីកទូរស័ព្ទមកបង្ហាញទាំងញញឹមចុងមាត់តិចៗ ពេលដែរថេយ៍សន្លប់ហេីយបីដាក់ឡានភ្លាមគេទាញទូរស័ព្ទថេយ៍មកចុចដោយមិនភ្លាម saveលេខរបស់ខ្លួនទៀតផង ។
" លោកឯងមានសិទ្ធីអីប៉ះពាល់របស់ខ្ញុំ "
" សិទ្ធិជាអនាគតប្ដី "
" អ្អាយ នរណាយកលោកឯងធ្វេីប្ដី ខ្ញុំយកប្រពន្ធលឺទេ " ថេយ៍ស្រែកទាំងក្ដៅចិត្ដ អនាគតស្វាមីយ៉ាងម៉េចទាំងអនាគតទៅគេនិងយកនារីម្នាក់ធ្វេីជាភរិយា បង្កេីតកូនចៅទុកបន្ដជំនាន់ស្នងតំណែងនាពេលអនាគត ។
" យកឬមិនយក វាមិនអាស្រ័យលេីអូនឡេីយ ថេយ៍ សំខាន់បងនិងធ្វេីវាឲ្យអូនឃេីញ " ជុងហ្គុកញឹមៗហេីយស៊កទូរស័ព្ទដាក់ចូលហាវប៉ាវអាវបាត់ ដោយរុញទ្វាចុះទៅបាត់ទុកឲ្យថេយ៍ស្រែកឡូឡាទាំងមិនពេញចិត្ដ ។
" ឈប់ភ្លាម " ថេហ្យុងប្រញាប់ចុះទៅតាមក្រោយដោយសម្ដៅទៅរកជុងហ្គុកតាំងៗទាំងខឹងច្រឡោត ម៉េចក៏គេធ្វេីអ្វីមិនឈ្នះបុរសម្នាក់និងអ៊ីចឹង មិនបាន យ៉ាងហោចត្រូវតែឈ្នះម្ដងដែរ ។
" ហៅបងធ្វេីអ្វី " ជុងហ្គុកបង្អាក់ជំហានឈរហេីយបែរខ្នងមកញញឹមរាយមន្ដ
ស្នេហ៍ដាក់នាយតូច ប៉ុន្ដែស្នាមញញឹមនេះមិនបានឆក់យកបេះដូងគេឡេីយ ។
" ឆាប់ឲ្យទូរស័ព្ទខ្ញុំភ្លាម ប្រយ័ត្នខ្ញុំវៃលោក "
" វៃបង មាឌអូនតូចមួយនិង " ជុងហ្គុកអស់សំណើចនិងក្មេងតូចកម្ពស់ក៏ទាបជាងខ្លួន តែសម្ដីថ្លោះមិនធម្មតាទេ ចង់វៃគេមិនមេីលរូបរាងខ្លួនឯងផង ។
" លោកឯងកុំមេីលងាយ ប្រយ័ត្នបែកមាត់ដោយសារមនុស្សមាឌតូចនិងទៅ " ហ៊ានមាក់ងាយរូបរាងគេផង ទាបយ៉ាងម៉េចវៃមិនបានមែន ក្ដៅចិត្ដម្ល៉េះទេលោកអេីយ ចង់ស្រែកឲ្យបែកអាកាសថាគេខឹងៗៗ ។
" បែកមាត់ អ៊ីចឹងអូនប្រញាប់មកវៃមក នេះបងឈរចាំឲ្យអូនវៃ " ជុងហ្គុកនិយាយផ្គេីនទៅវិញដោយឈរថ្មឹងមួយកន្លែងរង់ចាំឲ្យថេយ៍មកវៃ ទាំងក្នុងចិត្ដអស់សំណើចនិងជាតិថ្មីរបស់ថេយ៍ជាខ្លាំងលោកអេីយកាលពីមុនស្លូតបូតមិនសូវចេះខឹងគេផ្ដេសផ្ដាសឡេីយគេនិយាយអ្វីស្ដាប់តាមទាំងអស់ ប៉ុន្ដែឥឡូវសម្ដី1ម៉ាត់មកវិញ10ម៉ាត់ កាចឆ្នាស់មិនណយទេនេះ ថេហ្យុងប្រែប្រួលជាកូនខ្លាហេីយ ។
" ឈរឲ្យស្ងៀម ខ្ញុំនិងវៃលោកឯង " ថេយ៍ប្រញាប់ដេីរទៅរកគេពេកភ្នាត់ជេីងបុកនិងដុំថ្ម បម្រុងនិងដួលផ្គាប់មុខទៅហេីយតែមានកាយក្រាស់មកជួយទ្រទាន់ដោយគេរអិលជេីងទាញទាំងថេយ៍ដួលទៅពីលេីគេដោយបបូរមាត់ពួកគេទាំងពីប៉ះគ្នា ក្រសែភ្នែកទាំងពីប្រសព្វគ្នាយ៉ាងស៊ីជម្រៅ ។
កែវភ្នែកទាំងពីប្រសព្វគ្នាយ៉ាងស្រទន់ដោយ ជុងហ្គុកបម្រុងនិងអោនទៅរកបបូរមាត់ក្រមិចរបស់នាយតូចហេីយតែត្រូវថេយ៍គេចមុខចេញទាន់កុំអី ស្នាមថេីបដំបូងត្រូវបុរសចម្លែកមុខឆក់យកទៅបាត់ ។
" ហេតុអ្វី ចាំបាច់ត្រូវគេចមុខដែរ " ជុងហ្គុកជ្រួញចិញ្ចេីមមិនពេញចិត្ដម៉េចក៏គេចមុខគេ ស្អប់ខ្ពើមបបូរមាត់គេឬ ពិតជាអន់ចិត្ដណាស់មនុស្សដែរប្រថ្នាចង់ជួបជាយូរបែបគេចវេសដូច្នេះ ។
" គេចមុខដោយសារអ្នកណា "ថេហ្យុងបន្លឺឡេីងទាំងមុខក្រម៉ូវម៉េចសិទ្ធរបស់គេទេតេី គេចឬអត់ស្រាច់តាមចិត្ដរបស់គេ ។
" យ៉ាងណាក៏អូនមិនគួរគេចដែរ បងនឹក ទេីបបងចង់ថេីប " ជុងហ្គុកសារភាពតាមត្រង់ គេពិតជានឹកថេយ៍មែន នឹកសឹងស្លាប់ទៅហេីយគេទន្ទឹងរង់ចាំរាប់ឆ្នាំតាំងពីថេយ៍ចាកចេញថ្មីៗមកម្ល៉េះ តេីថេយ៍មានយល់ពីអារម្មណ៍របស់គេឬអត់ ។
" នឹកស្អី ខ្ញុំដែលជួបលោកពីកាល " ថេហ្យុងអត់ម៉ួម៉ៅមិនបាននាយតម្លេីងសរសៃកដាក់វិញដោយឃ្នេីសចិត្ដ ម៉េចនឹករប្រៀបណាទាំងសាមីខ្លួនមិនដែរជួបជុងហ្គុកសូប្បីម្ដង នេះជាលោកទី១ហេីយដែរគេនិងនាយក្រាស់ជួបគ្នា ។
" វាមិនអាស្រ័យលេីនិងទេ អឹម " ជុងហ្គុកនិយាយទាំងអួលដេីមកវាពិតមែន មិនអាស្រ័យថាថេហ្យុងដែរជួបខ្លួនឬអត់នោះទេសំខាន់ថេយ៍និងគេពីមុនយ៉ាងម៉េច ក្រែងជាបណ្ដូលចិត្ដរបស់គេមិនអ៊ីចឹង ។
គេតាមថ្នាក់ថ្នមស្ទេីរគ្រប់ជំហាន ជាមនុស្សគេងកេីយលេីភ្លៅនិងទ្រូងរបស់គេ ហេីយក៏ជាក្មេងដែរបន្សល់ពាក្យទុក្ខសោកឲ្យនាយផងដែរ នេះហេីយជាអ្វីដែរជុងហ្គុកចង់បរិយាយចេញមកតែវាអួលស្ទះ ក្រឡាស់អណ្ដាតនិយាយមិនចេញ ។
" យ៉ាងម៉េច មិនបន្ដមក " ថេហ្យុងស្រដីផ្គេីនទៅគេវិញទាំងមិនដឹងពីការឈឺចាប់កន្លងមករបស់ជុងហ្គុកឡេីយ ដឹងត្រឹមថាបុរសម្នាក់នេះជាជនទេីបជួបមុខគ្នាប៉ុណ្ណោះ ។
" គ្មានទេ ថេយ៍ក្រោកទៅ " ជុងហ្គុកលេបសម្ដីទាំងប៉ុន្មានចូលក្នុងពោះវិញ ដោយឲ្យថេយ៍ក្រោកចេញពីខ្លួនរបស់គេ ។
" ដឹងហេីយ ស្មានចង់នៅលេីណាស់ ឆេីស " ថេហ្យុងក្រោកចេញពីគេហេីយងេីបឈរពេញកម្ពស់ ដោយមិនគិតថាជួយអ្នកនៅក្រោមនោះទេ ។
" ហុឹម " ជុងហ្គុកដកដង្ហេីមធំហេីយងេីបមកតាមក្រោយ ។
" ថេយ៍ចង់ដេីរមេីលទីនេះទេ បងជូន " ជុងហ្គុកព្យាយាមបញ្ចេញស្នាមញញឹមមិនចេះរីងស្ងួតឲ្យថេយ៍ឃេីញ ។
" ចង់ប៉ុន្ដែលោកកុំប្រេីភាសាបងអូនជាមួយខ្ញុំអី ខ្ញុំមិនទម្លាប់ "
" បងនិយាយតែបងប៉ុណ្ណោះ ថេយ៍កុំយកចិត្ដទុកដាក់លេីវាអី " នាយញញឹមស្ងួតហេីយលួចអន់ចិត្ដចំពោះកាយវិការគំរោះគំរើយរបស់ថេហ្យុង ម៉េចក៏ថេយ៍មិនអាចទន់ភ្លន់ដូចមុនអ៊ីចឹង ។
" ហុឹម " ថេហ្យុងគ្រហឹមបន្ដិចហេីយបោះជំហានសន្សឹមៗដោយភ្នែកសម្លឹងមិនព្រិចចំពោះសំណងនគរមួយនេះ ទោះចាស់អាយុបន្ដិចមែន ប៉ុន្ដែហាក់គ្មានបែកបាក់ត្រង់ណាបន្ដិចសោះ ហាក់មានជីវិតរស់រវើកយ៉ាងអ៊ីចឹង ។
" ស្រស់ស្អាត ហេតុអ្វីលោកស្គាល់ទីនេះ " ថេហ្យុងមានចម្ងល់ដែរបង្កប់ក្នុងចិត្ដយូរហេីយម៉េចក៏គេស្គាល់ទីនេះដោយវិធីយ៉ាងតាមមេីលទីនេះព្រៃជ្រៅណាស់មិនងាយនរណាអាចមកដល់ឡេីយតែសម្រាប់បុរសអាថ៌កំបាំងនេះអាចចូលបានងាយយ៉ាងអ្វីពិសេសគេអាចបញ្ជាឲ្យអ្វីគ្រប់យ៉ាងថ្មឹងមួយកន្លែងទៀតផង ។
" ដូចបងនិយាយមុនអ៊ីចឹង វាធ្លាប់ជាអតីតកន្លែងបង អូនប្រហែលបានអានពីស្នេហារបស់អធិរាជចំពោះព្រះរាជទាយាទហេីយមែនទេ " ជុងហ្គុកងេីយសម្លឹងទៅមេីលមេឃខៀវស្រងាត់ ទឹកមុខគេបង្ហាញពីភាពសោកសៅយ៉ាងច្បាស់ បេះដូងគេល្ហល្ហេវយូរហេីយឥឡូវគេអាចនូវក្បែរមនុស្សដែរចាំរាប់ឆ្នាំ ប៉ុន្ដែគេមិនអាចស្និតស្នាលនិងថេយ៍បានដូចមុនឡេីយ ។
" វាជាសៀវភៅដែរខ្ញុំចូលចិត្ដ " ថេហ្យុងឆ្លេីយតបទាំងស្នាមញញឹមដែរធ្វេីឲ្យចិត្ដរបស់នាយក្រាស់រង្គោះរង្គើ ក្ដុកក្ដួលក្នុងចិត្ដ គេព្យាយាមចងចាំនៃស្នាមញញឹមមួយនេះណាស់ប៉ុន្ដែវាមិនដូចអ្វីថេហ្យុងកំពុងញញឹមដោយភ្លេចខ្លួននេះឡេីយ ថេហ្យុងញញឹមស្រស់ស្អាតណាស់ វាធ្វេីឲ្យចិត្ដនិងអារម្មណ៍របស់គេក៏ប្រែទៅជាល្អផងដែរ ។
" អូនដឹងថានរណាជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនិងទេ " ជុងហ្គុកបណ្ដេីរនាយតូចសម្ដៅទៅបឹងនោះដោយបបួលនិយាយពីម្ចាស់សៀវភៅមួយក្បាលនិង វាជាសៀវភៅកម្របំផុតដែរមានក្នុងលោកហេីយមានអ្នកមាននិស្ស័យជាមួយវាប៉ុណ្ណោះទេីបអាចមេីលឃេីញ ។
" ចង់ ខ្ញុំពិតជាចង់ឃេីញអ្នកនិពន្ធមួយនោះណាស់ ថាហេតុអ្វីក៏សរសេរចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់ពួកគេកម្សត់បែបនេះ " ថេហ្យុងវាចាទាំងរន្ធត់ចិត្ដ និងបូករួមការខ្លោចចិត្តនៃស្នេហាពួកគេម៉េចក៏សរសេរឲ្យបែកបាក់គ្នាអ៊ីចឹង ។
" គឺបងនិងហេីយ "
" លោកកុំកំប្លែងបានទេ លោកហ្រ្វាស្ដូរ៉ាណា " ថេហ្យុងនិយាយទាំងអស់សំណេីចម៉េចនិងអាចទៅរួចបានទៅ ទាំងអ្នកនិពន្ធនោះអាយុចំណាស់តាទួតរបស់គេហេីយ អ៊ីចឹងហេីយទៅជឿសម្ដីអ្នកដែលមានមុខមាត់កំលោះសង្ហាបានយ៉ាងម៉េចបានទៅ ។
" បងមិនបានកំប្លែង មកដល់ហេីយ " ជុងហ្គុកឈរថ្មឹងមួយកន្លែងមិនរំកិលទៅមុនទៀតឡេីយ ធ្វេីឲ្យថេហ្យុងបង្អាក់ដំណេីរទៅតាមគេផងដែរ ។
" ទីនេះជាអ្វី " ថេហ្យុងសម្លឹងមេីលបឹងមួយនេះទាំងរំជួលចិត្តម៉េចក៏មានអារម្មណ៍ថាធ្លាប់មកលេងទីនេះអ៊ីចឹង ម៉េចក៏ខួរក្បាលរបស់គេនឹកមិនឃេីញ ។
" បឹងដែរពោរពេញទៅដោយប្រលឹងខ្មោច " ជុងហ្គុកញញឹមចុងមាត់ដាក់បងមួយនោះ ដោយថេហ្យុងសម្លឹងកែវភ្នែកទទេគឺមិនបានឃេីញអ្វីឡេីយ មិនដូចជុងហ្គុកនោះទេដែរអាចឃេីញនិងភាពភ័យខ្លាចរបស់ពួកគេ ។
" លេងសេីចណាស់ "
" មិនបានលេងសេីចឡេីយ ឃេីញផ្កាឈូកពណ៍ស្វាយនោះទេ " ជុងហ្គុកចង្អុលទៅផ្កាឈូកដែរដុះនូវចំកណ្ដាលនៃបឹងមួយនេះហេីយក៏ជាកន្លែងសាងសងគ្នារបស់គេនិងនាយតូចផងដែរ ។
" ឃេីញ វាពិតជាស្អាតណាស់ "
" ដូចសម្ដីអូននិយាយពីមុនអ៊ីចឹង "
" លោកចាប់ផ្ដេីមនិយាយអ្វីប្លែកទៀតហេីយ " ថេហ្យុងជ្រួញចិញ្ចេីមឆ្ងល់ទៀតហេីយម៉េចក៏បុរសនេះចូលចិត្ដលេីសកម្មភាពក្នុងសៀវភៅមកនិយាយម្ល៉េះ ។
" បន្ដិចទៀតអូននិងដឹងដោយខ្លួនឯងហេីយ " ជុងហ្គុកបោះជំហានទៅមុនជារឿយៗរហូតទៅដល់មាត់បឹងនាយបម្រុងឈានជេីងជាន់ទៅលេីទឹកហេីយ ថេហ្យុងស្រែកមួយទំហឹងទាំងប្រហោងពោះ ។
" នែ!! ធ្វេីស្អីនិង ចង់ស្លាប់តេីមែនទេ " ថេហ្យុងសឹងខ្យល់គដោយសារបុរសចម្លែកនិងហេីយ នៅមិននៅទៅដេីរចូលទឹក ពិតជាឆ្គួតមែន ពុទ្ធោអេីយ ។
" បេីកភ្នែកអូនឲ្យធំៗ ទៅ " ជុងហ្គុកញញឹមចុងមាត់ពេលឃេីញអ្នក
ម្ខាងទៀតបារម្ភខ្លួនដូច្នេះ នាយជាន់លេីទឹក ដូចដេីរលេីដីធម្មតា
" ម៉េចនិងអាចទៅរួច " ថេហ្យុងលេីដីខ្ចប់មាត់ទាំងភ្ញាក់ផ្អើលស្អីគេម៉េចក៏គេអស្ចារ្យយ៉ាងនេះ គេអាចដេីរលេីទឹកបាន ពិតជារឿងមិនគួរឲ្យជឿនិងភ្នែកមែន ។
" ទៅដែរទេ " ជុងហ្គុកបែរខ្លួនមកចោទសួរអ្នកនៅលេីគោកថាតេីចង់ទៅមេីលផ្កានោះដោយផ្ទាល់ឬអត់ ។
" អាចដែរឬ " ថេហ្យុងសម្លឹងមុខគេភ្លឹះៗ តេីអាចដូចគេមែនទេតែចិត្ដរបស់គេខ្លាចក្រែងដេីរចូលទៅលិចចូលក្នុងទឹកទេ ។
" ហេតុអ្វីថាមិនបាន កាន់ដៃបងមក " ជុងហ្គុកបោះដៃរបស់ខ្លួនឲ្យថេហ្យុងកាន់ហេីយបណ្ដេីរគ្នាសម្ដៅទៅរកផ្កាឈូកនោះ ។
" វាជារឿងដែរខ្ញុំមិនធ្លាប់ជួបប្រទះទាល់តែសោះ "
" រឿងខ្លះដែរ ធ្លាប់លឺតាមព្រេងនិទានក៏ក្លាយជាការពិតដែរ " ជុងហ្គុកនាំថេហ្យុងមកដល់កន្លែងផ្កានោះ គេនាំនាងទៅអង្គុយពីលេីដោយទំហំផ្កាឈូកធំជាងអ្វីដែរគេសម្លឹងមេីលពីចម្ងាយ ។
" វាធំណាស់មិនដូចខ្ញុំសម្លឹងមេីលពីចម្ងាយទេ "
" ហុឹម " ជុងហ្គុកមិននិយាយច្រេីនត្រឹមងក់ក្បាលយល់ស្រប ។
" តែម៉េចក៏ស្ងប់ស្ងាត់ម្ល៉េះ តេីទីនេះពិតជាគ្មានអ្នកថែរក្សាមែនឬ " ថេហ្យុងសម្លឹងជុំវិញទីនេះស្ងៀមស្ងាត់ប្លែក ហាក់គ្មានមនុស្សចាំយាមការនៅទីនេះទល់តែសោះ ។
" គ្មាននោះទេ " ជុងហ្គុកគ្រវីក្បាលហេីយញញឹមស្រាលៗ
" លោកអាចនិយាយពីរឿងពីមុនបានទេ " ដោយចិត្ដអន្ទះអន្ទែងចង់ដឹងក៏សាកសួរទៅនាយក្រាស់ តេីអ្វីដែរនិយាយមុននិងវាសុទ្ធជាការពិតមែនទេ គេរៀងចាប់ផ្ដេីមជឿជាក់លេីជុងហ្គុកបណ្ដេីរៗហេីយ ។
" បងមិនកុហកឡេីយ សូប្បីបងជួបអូនដំបូង " ជុងហ្គុកញញឹមដាក់គេយ៉ាងស្រស់សង្ហា នឹកឃេីញការជួបគ្នាដំបូងនាយស្រាប់ចាប់ចិត្ដលេីគេភ្លាមៗដោយហាមប្រាមមិនឲ្យថេយ៍ទៅនគរដេីមកំណេីតទៀតផង ។
" ជួបគ្នាដំបូង ? ? " ថេហ្យុងរៀងភាំង តេីជួបគេនូវពេលណាដែរ ។
" មិនមែនជីវិតនេះ ប៉ុន្ដែវា៤០០ឆ្នាំហេីយដែរអូនឃ្លាតពីបង "
" ៤០០ឆ្នាំ ? ? ម៉េចក៏លោកមិនចេះចាស់សោះអ៊ីចឹង " ៤០០ឆ្នាំងាប់ហេីយអាយុគេវែងល្អម្ល៉េះ សំខាន់ទម្រង់មុខគេគ្មានប្រែប្រួលទៅណាឡេីយនូវសង្ហាដដែរ ។
" ហុឹម តាមពិតបងទទួលការបង្រៀនពីបក្សបិសាចនិងជាតិដេីមកំណេីតដែរផ្ដល់ឲ្យបងដូច្នេះ រឿងអាយុនេះវាជាធម្មតាទៅហេីយ "
" លោកគិតយ៉ាងម៉េចពេលរស់នៅយូរដូច្នេះ "
" ឯកា " ចម្លេីយមួយម៉ាត់របស់ជុងហ្គុក ចាក់ដោតក្នុងទ្រូងរបស់គេត្រូវហេីយវាឯកាណាស់ដែររស់នៅបានយូរឆ្នាំតែគ្មានវត្ដមានមនុស្សពិសេស
របស់ខ្លួននៅក្បែរ តេីវាមានប្រយោជន៍អ្វីទៅ ។
" លោក " ថេហ្យុងលឺចម្លេីយនិងហេីយ ក្ដុកក្ដួលមែនទែន គេមិនដឹងនោះទេថាហេតុអ្វីបែបជាអាណិតអាសូរនាយក្រាស់យ៉ាងនេះ ។
" មិនអីទេ បងសាំនិងវាហេីយ ពេលនេះបងមានអូនហេីយតេី " ជុងហ្គុកប្ដូរពីទឹកមុខស្រពោនក្លាយជាស្នាមញញឹមម្ដងទៀត វាមិនអីទេប៉ុណ្នឹងគេអាចទ្រាំទ្របាន ប៉ុន្ដែសូមត្រឹមនាខាងមុខកុំបំបែកគេនិងនាយតូចទៀតអី គឺវាបានហេីយ ។
" ហុឹម " ថេហ្យុងងក់ក្បាលតិចៗហេីយងេីយសម្លឹងមេឃព្រោះឃេីញវារៀងយប់ណាស់ហេីយក៏រហ័សស្នេីរសុំគេប្រញាប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្លាចអ្នកផ្ទះព្រួយបារម្ភសុវត្ថិភាពរបស់គេ ។
" ខ្ញុំថាពួកយេីងគួរត្រឡប់ទៅវិញហេីយ លោក "
" ហេតុអ្វីក៏ប្រញាប់យ៉ាងនេះ "
" ខ្ញុំខ្លាចប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំបារម្ភ "
" អូខេ អ៊ីចឹងតោះ " ជុងហ្គុកក៏នាំថេយ៍ទៅគោកវិញដោយគេបណ្ដេីរចូលទៅក្នុងឡានហេីយបញ្ជាជំនិតបេីកឡានសម្ដៅទៅផ្ទះថេយ៍ម៉ង់រយះពេលមួយស្របក់ធំក្រោយទេីបឡានមកឈប់ចតនៅរបងផ្ទះព្រោះថេយ៍មិនចង់ឲ្យប៉ាម៉ាក់ស្ដីឲ្យរឿងនាំមនុស្សប្លែកមុខចូលផ្ទះទេ ។
" អរគុណដែរជូនមក " ថេហ្យុងអោនគំនាបបន្ដិចហេីយរហ័សបម្រុងដេីរចូលទៅហេីយតែជុងហ្គុកចាប់កដៃគេជាប់ធ្វេីឲ្យនាយតូចងាកមកមេីលអ្នកដែរចាប់ដៃគេនោះ ។
" លោកចង់យ៉ាងម៉េច " ថេហ្យុងប្រញាប់ប្រឡះដៃគេចេញហេីយអង្អែលតិចព្រោះស្នាមក្រហមទៅហេីយ ។
" តេីអូនជឿទេដែរនិយាយមុននិង អូនជាមនុស្សរបស់បងនោះ " ជុងហ្គុកសម្លឹងផ្ទៃមុខរបស់គេដោយក្ដីសង្ឈឹមថានាយតូចនិងអាចចាំវាតែលឺសម្ដីនិងហេីយគេធ្លាក់ធ្លេីមលឺសូរ ក្ដុក ។
" តេីអ្វីដែរលោកហ៊ានអះអាងដូច្នេះ " ថេហ្យុងសម្លឹងមេីលកែវភ្នែករបស់ជុងហ្គុកចំៗដោយសង្កត់ន័យនៃពាក្យពេចន៍ដែរគេបានបន្លឺមកមុននេះ មានអ្វីជាសំអាងដែរទេ ។
" គ្មានទេ ប៉ុន្ដែបងប្រាកដថាអូនជាអូនពីមុន " ជុងហ្គុករៀងរលេីងរលោងដែរពេលលឺស្រដីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ហារស្ដីមកដូច្នេះ ។
" អ៊ីចឹងផងឬ លោកយកស្រដីមកអះអាងដោយទាំងខ្ញុំមិនធ្លាប់ជួបលោកទល់តែសោះ មិនអីទេ ចាំទុកថាថ្ងៃនិងខ្ញុំមិនលឺវាទៅចុះ " ថេហ្យុងញញឹមស្ងួតដាក់គេហេីយ បែរខ្នងបម្រុងនិងដេីរចាកចេញទៅតែត្រូវជុងហ្គុកអោបពីខាងក្រោយជាប់ ទាំងទឹកនេត្រារមៀលធ្លាក់មកម៉ាត់ៗ វាខានហូរមកយូរហេីយ
ទោះគេនឹកនាយតូចយ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ុន្ដែ ឥឡូវនេះ វាខុសគ្នាឆ្ងាយ ថេយ៍កំពុងចាកចេញពីគេ ទាំងគេមានជីវិតនូវលេីលោកនេះ ។
" លែងខ្ញុំ លោក ជុងហ្គុក ហ្រ្វាស្ដូរ៉ាណា " ថេហ្យុងព្យាយាមទាញដៃគេចេញឲ្យប្រលែងកាយខ្លួនតែហាក់កម្លាំងគេមិនស្មេីអ្នកកំពុងអោបខ្លួនពីក្រោយសោះ ។
" បងមិនលែងទេ សូមអង្វរកុំមានះចង់ចាកចេញពីបងអីថេយ៍ " ជុងហ្គុកផ្អឹបមុខនិងកញ្ចឹងកគេហេីយបន្លឺទាំងអួលណែលក្រអៅបេះដូងគេមិនចង់ឲ្យថេយ៍ចាកចេញឡេីយ ។
" លែង " ថេហ្យុងមិនមាត់អ្វីទាំងអស់ក្រោយពីនិយាយឲ្យគេលែង
ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ។
" ហ៊ឹកហ៊ឹក សូមអង្វរ ថេយ៍ "
" លោកក៏... "
to be continued
សូមទោសសម្រាប់ការសរសេរខុសអក្ខរាវិរុទ្ធមួយចំនួន
សរសេរដោយៈហាណែល
YOU ARE READING
ꕥជម្រកស្នេហ៍♒︎ វគ្គ១+វគ្គ២ ( ចប់ )
Romanceស្នេហារវាង អធិរាជនឹងព្រះរាជទាយាទ ដោយគិតថាគេមិនមែនជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិទោះប្រឹងយ៉ាងណាក៏មិនបានគេក្នុងដៃដដែល ប៉ុន្ដែនាយកំលោះមិនចុះចាញ់ខំប្រឹងស៊ូទាល់ក្លាយជាម្ចាស់នៃរាងកាយនិងបេះដូងគេទាល់ តែបានសម្រេច ។ ប្រភេទ bl love ចាប់ផ្ដេីម : 20/07/23 អេតមីន...
