" លោកក៏ដឹងថាពួកយេីងទេីបស្គាល់គ្នាទេ អ៊ីចឹងលោកសូមយល់ផងណា " ថេហ្យុងនិយាយតាមអារម្មណ៍ដែរខ្លួនមាន គេម៉េចអាចនិងព្រមតាមគេភ្លាមៗ បានទៅ ថ្វីលឺសំឡេងយំខ្សឹបខ្សៀវក្បែរត្រចៀកក្ដី ប៉ុន្ដែគេពិតជាមិនអាចយល់ស្របបានមែន គេសូមទោសនាយក្នុងចិត្ដទៅចុះ ។
" ហុឹម មិនអីទេ អូនចូលក្នុងចុះ " ជុងហ្គុកងក់ក្បាលតិចៗហេីយក៏ព្រមប្រលែងថេហ្យុង គេយល់ហេីយ មិនអីទេ គេមិនបង្ខំថេយ៍ឡេីយ គេនិងរង់ចាំទទួលក្ដីស្រឡាញ់ត្រឡប់មកវិញ ។
" អរគុណដែរយល់ " ថេហ្យុងបែរមុខទល់មុខគេហេីយលេីដៃមកជូតទឹកភ្នែកឲ្យនាយចេញស្អាតមុននិងដេីរទៅគេនិយាយបន្ទោសនាយបន្ដិចបន្ដួច ។
" ថ្ងៃក្រោយមានរឿងអ្វីលោកមិនគួរយកទឹកភ្នែកមកដោះស្រាយទេ លោកហ្រ្វាស្ដូរ៉ាណា " ថេហ្យុងញញឹមស្រាលៗហេីយបោះជំហានចូលទៅខាងក្នុង ដោយដំណេីររបស់គេក្រោមក្រសែភ្នែករបស់នាយក្រាស់សម្លឹងពីក្រោយទាំងអាល័យ ។
" បងនិងរង់ចាំអូន " ជុងហ្គុកវាចាប៉ុណ្នឹងហេីយក៏ដេីរទៅក្នុងឡានដោយ
បញ្ជាឲ្យកូនចៅបេីកឡានចេញទៅ ព្រះអាទិត្យរះចែងចាំងពណ៍ទឹកក្រូច ឡេីងខ្ពស់ដោយមាននាយតូចក្រោកចេញពីគ្រែសម្ដៅទៅបន្ទប់ទឹកដេីម្បីសម្អាតកាយមុននិងទៅសាលា ថេហ្យុងសម្អាតខ្លួនរួចរាល់ហេីយ ប្រមូលសៀវភៅដាក់ចូលក្នុងកាតាបរួចដេីរចុះទៅខាងក្រោមដោយមានប៉ាម៉ាក់
របស់គេរង់ចាំជាស្រាច់ ។
" អរុសួស្ដីកូនម៉ាក់ " អ្នកជាម្ដាយឃេីញកូនចុះមកដល់ក្រោមភ្លាមគាត់និយាយរាក់ទាក់គេភ្លែតទាំងស្នាមញញឹម មួយជីវិតថេហ្យុងមិនដែលជួបលំបាកឬអន់ចិត្ដម្ដងណាឡេីយ ប៉ានិងម៉ាក់គេតែងតែថ្នាក់ថ្នមនិងស្រទន់ដាក់គេជានិច្ច ។
" អរុសួស្ដីអ្នកម៉ាក់លោកប៉ា "
" ថ្ងៃនេះមេីលទៅកូនប៉ាស្រស់ស្រាយដល់ហេីយ "
" មានឯណា ប៉ាធម្មតាៗទេតេី " ថេហ្យុងសេីចញឹមៗប្រហែលមកពីគេបានគេងលក់ស្រួលហេីយមេីលទៅបានលោកប៉ាវាចាមកដូច្នេះ ។
" អ៊ីចឹងកូនឆាប់ញុំានិងបាន ទៅសាលា " ការទទួលទានអាហារពេលព្រឹកក៏រួចរាល់ នាយតូចប្រញាប់ឡេីងឡានបេីកសម្ដៅទៅសាលារបស់ខ្លួន ព្រោះគេយឺតបន្ដិចប្រាកដជាត្រូវមាត់គ្រូហេីយ ថេហ្យុងក៏មកដល់ហេីយរហ័សទៅថ្នាក់ទាំងត្រហេបត្រហបដង្ហក់ខ្យល់រួចសម្រួលដង្ហេីមបន្ដិចដេីរចួលទៅតុ
អង្គុយដោយមានជីមីននៅទីនេះជាស្រាច់ ។
" ថ្ងៃនិងម៉េចក៏យឺតម្ល៉េះថេយ៍ " ជីមីនកេះសួរមិត្ដក្រែងរាល់ដងថេយ៍តែងតែមកលឿនជាប្រចាំ ខុសប្លែកថ្ងៃនេះទេដែរថេយ៍យឺតនោះប្រហែលមានបញ្ហាអ្វីហេីយ ។
" មកពីយេីងបេីកឡានមកយឺតពេកនិងណាគ្មានអ្វីទេ " ថេហ្យុងញញឹមញឹមៗគ្មានបញ្ហាអ្វីមែន គេរៀងបេីកយឺតជារាល់ដងប៉ុណ្នឹង ។
" ដឹងថាសាលាឆ្ងាយចឹងហេីយនូវបេីកយឺតទៀត ឯងនេះ "
" ទៅៗចាំទុកថាមេរៀន អាលូវគ្រូមកហេីយ " ថេហ្យុងគ្រវីក្បាលតិចៗហេីយប្រមូលអារម្មណ៍មកផ្ដាតលេីការសិក្សាវិញ ។
ងាកមកមេីលជុងហ្គុកវិញនាយកំពុងត្រៀមខ្លួនទៅនគរនោះដេីម្បីរាល់វិញ្ញាណដែរប្រឆាំងនិងខ្លួន គេមិនងាយដោះលែងឡេីយលុះត្រាពួកគេសម្របតាមខ្លួនប៉ុណ្ណោះនាយគ្រោងឈុតបុរាណដែរជុងហ្គុករក្សាវាទុកហេីយមានមួយឈុតទៀតដែរគេតាំងវាក្បែរនេះ វាជារបស់ថេហ្យុងកាលពី
មុននាយអង្អែលក្រណាត់ឈុតនោះថ្នមៗដោយនឹកនាទៅដល់ម្ចាស់ ។
" សង្ឈឹមថាពួកយេីងនិងរួមរស់ក្បែរគ្នាម្ដងទៀត ថេហ្យុង "
ដោយសាលារៀនម៉ោងទំនេរឡេីង៣ម៉ោងទេីបដល់ម៉ោងទៅផ្ទះថេហ្យុងក៏បោះជំហានសម្ដៅទៅបណ្ណាល័យដេីម្បីយកសៀវភៅនោះមកមេីលម្ដងទៀត អ្វីគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍គឺឈ្មោះរបស់អ្នកនិពន្ធ ក្រែងកាលគេអានមុនៗគ្មានមិនអ៊ីចឹង ប៉ុន្ដែម៉េចក៏ស្រាប់តែលេចមកដូច្នេះ ។
" ហេតុអ្វីក៏មានឈ្មោះគេ ជុងហ្គុក ហ្រ្វាស្ដូរ៉ាណា រឿងនេះពិតដូចលោកនិយាយតេីពិតដែរទេ " ថេហ្យុងសញ្ជឹងគិតនូវរឿងកេីតហេតុកាលពីម្សិលមិញដែរជុងហ្គុករៀបរាប់អំពីដំណេីរនៃដេីមទងរឿងរបស់សៀវភៅមួយក្បាលនេះយ៉ាងក្បោះក្បាយមែនទែនជាងខ្លួនអានច្រេីនដងទៅទៀត ពីមុនគេក៏មិនទាន់ប្រាកដចិត្ដទេតែលេីនេះគេប្រាកដចិត្ដហេីយថា ជុងហ្គុកជាម្ចាស់សៀវភៅនិងមែន ។
" ត្រូវទៅសួរគេបញ្ជាក់ " នាយតូចប្រញាប់ចាកចេញពីបណ្ណាល័យដោយក្រសោបកាន់សៀវភៅមួយក្បាលនិងជាប់នូវក្នុងដៃរបស់គេ ។
" អ្វីក៏ដោយមិនអាចររាំងខ្ញុំឡេីយ " ថេហ្យុងបន្លឺក្នុងចិត្ដគេដាច់ខាតត្រូវតែដឹងរឿងហេតុមួយនេះ ម៉េចក៏វត្ដមានរបស់នាយលេចមកស្រាប់ប្រែប្រួលទាំងអស់អ៊ីចឹង ទំព័រដែរគេដាក់បញ្ចប់ដោយមានការសរសេរតពីជីវិតរបស់នាយនិងព្រះរាជទាយាទអ៊ីចឹងដោយកាលថេហ្យុងបេីកទំព័រដំបូងដេីម្បីពិនិត្យមេីលឈ្មោះអ្នកនិពន្ធរួចរាល់ហេីយគេក៏ប្រញាប់ទៅបេីកមេីលទំព័រនៃបញ្ចប់រឿងក្នុងសៀវភៅនេះ ប៉ុន្ដែអ្វីក៏ផ្លាស់ប្ដូរមានការសរសេរបន្ដរៀបរាប់អំពីកាលជួបគ្នាលេីកទី០២ក្នុងជាតិថ្មីរបស់គូរស្នេហ៍គេ វាពិតជារឿងមិនគួរឲ្យជឿនោះគឺខ្លឹមសារនៃសៀវភៅសុទ្ធតែរឿងហេតុកេីតកាលពីម្សិលមិញទាំងអស់ សូប្បីពាក្យដែរគេនិយាយជាមួយប៉ាម៉ាក់ក៏មាននូវក្នុងនិងដែរ ហេតុអ្វីក៏ក្លាយទៅជាអ៊ីចឹង ។
" លោកជាអ្វីឲ្យប្រាកដ ជុងហ្គុក " នាយតូចប្រញាប់បេីកឡានចេញសម្ដៅវិមានដែលមានអាសយដ្ឋាននូវក្នុងសៀវភៅជាស្រាច់ គេគ្រាន់បេីកមកដល់មុខរបងនៃវិមានភ្លាមស្រាប់តែរបងនោះបេីកហាក់ស្វាគមន៍នាយយ៉ាងអ៊ីចឹងដោយមិនបានគិតច្រេីនគេក៏ប្រញាប់បេីកចូលទៅខាងក្នុងវិមាន ។
ដំបូងឡេីយជុងហ្គុកបម្រុងនិងរំសាយខ្លួនទៅនគរចាស់ទៅហេីយស្រាប់តែញាណរបស់គេបញ្ជាក់ថាថេយ៍និងមកដល់ក្នុងនាឆាប់ៗអំឡុងថ្ងៃនិងតែម្ដង ដូច្នេះហេីយវាធ្វេីឲ្យគេញញឹមញញេីតសប្បាយចិត្ដដែរបណ្ដូលចិត្ដមកអ៊ីចឹង ជុងហ្គុកឲ្យអ្នកបម្រេីក្នុងផ្ទះរៀបចំចំណីអាហារមួយចំនួនសម្រាប់ទទួលទានជាមួយថេយ៍ ។
ជុងគ្រោងអាវសាមីពណ៍ផ្ទៃមេឃមួតដៃឡេីងត្រឹមពាក់កណ្ដាលដោយខោជាខោកាប៊យវែងពណ៍ខ្មៅ គេឈរចាំនៅមុខខ្លោងទ្វាចូលផ្ទះជាស្រាច់ ងឺត ឡានថេយ៍ក៏ឈប់ចតដោយមានអ្នកឈរចាំដេីម្បីយកឡានថេយ៍ទៅទុកនៅចំណតឡាន ។
" ហុឹម!! " ថេហ្យុងសម្រួលអារម្មណ៍បន្ដិចហេីយស្រវាយកកាតាបនិងសៀវភៅមកអោបជាប់និងទ្រូងហេីយរុញទ្វាចេញដោយដេីរមករកគេទាំងទឹកមុខក្រម៉ូវ ។
" ឆាប់ចូលក្នុងមក បងដឹងថាអូនកំពុងចង់និយាយអ្វីមួយហេីយ " ជុងហ្គុកថយទៅក្រោយបន្ដិចដេីម្បីឲ្យថេយ៍ចូលទៅក្នុងតែនាយតូចមិនព្រមហេីបជេីងដេីរទៅឡេីយបែបស្ងៀមសម្លឹងមុខគេ ។
" ហេតុអ្វីក៏ដឹងថាខ្ញុំមកទីនេះ " ថេហ្យុងមុខក្រម៉ៅមិនញញឹមសោះឡេីយគេខឹងដោយសារតែជុងហ្គុកទេីបខួរក្បាលគេគិតហេីយគិតទៀតគិតសឹងក្លាយជាមនុស្សឆ្គួតហេីយ ។
" បងជាគ្រូទាយទេដឹង ឆាប់ចូលទៅប្រយ័ត្នខ្មៅស្បែក "
" ឆេីស " ថេហ្យុងដេីរចូលក្នុងវិមានទាំងក្រអឺតក្រទមហាក់ដូចខ្លួនជាម្ចាស់នៃវិមាននេះយ៉ាងអ៊ីចឹង ជុងហ្គុកសម្លឹងពីក្រោយខ្នងក្មេងតូចក្រមិចនេះទាំងអស់សំណេីច គេតាំងពីថេយ៍ចាកចេញមកគ្មានអ្នកណាថ្លេីមធំដូចថេយ៍ឥឡូវទេ ។
នាយតូចសម្លឹងមេីលការរចនាម៉ូដនៃវិមានមួយនេះ ទាន់សម័យណាស់ជាពិសេសគ្រឿងលំអរសុទ្ធរបស់មានតម្លៃថ្លៃដែរអ្នកមានមួយចំនួនមិនអាចទិញវាមកបាន វាជាប្រភេទថូរបុរាណឬគ្រឿងលំអរផ្សេងៗផងដែរ ។
ថេហ្យុងទៅអង្គុយនៅនិងសាឡុងមុនម្ចាស់ផ្ទះ គេផ្ដួលខ្លួនទម្លាក់ទៅនិងសាឡុងទាំងកាយវិការហត់នឿយ ត្រូវហេីយគេបេីកឡានមកផ្ទះរបស់ជុងហ្គុកមិនមែនតិចគីឡូទេណា បេីកឡេីងលែងចង់មកជួបហេីយ ។
" ម៉េចក៏ស្គាល់វិមានរបស់បង " ជុងហ្គុកមកអង្គុយជិតនាយតូចដោយចោទសួរថាគេដឹងអាសយដ្ឋានរបស់ខ្លួនដោយរប្រៀបណាទាំងគេមិនដែល
ប្រាប់ថេយ៍សូប្បីម្ដង ។
" សៀវភៅ " ថេហ្យុងចង្អុលសៀវភៅដែរគេទុកវាលេីតុ ។
" អូនជឿហេីយឬ " ជុងហ្គុកញញឹមញញែមពេលដែលដឹងថាថេយ៍ដឹងទីតាំងវិមាននេះដោយតាមរយះសៀវភៅ វាមិនអន់ទេដែលនាយខំចំណាយពេលសរសេរវានោះ ។
" មិនជឿគឺមិនបានទេ ប៉ុន្ដែចម្លែក តែវាថ្វីទេ ទោះខ្ញុំនិយាយមកក៏លោកថាវាជារឿងធម្មតាដែរ " អ្វីដែរគេនិយាយគឺសម្ដៅទៅលេីរឿងហេតុការណ៍មួយចំនួនដែរនាយសរសេរលេីសៀវភៅមួយក្បាលនេះ ទោះចង់ថាគេធ្វេីវាដោយរប្រៀបណាក៏គេឆ្លេីយតបសេីចចំអកដាក់គេដែរ ភ្លេចហេីយឬថាជុងហ្គុកជាអ្វីរឿងប៉ុណ្នឹងវាគ្រាន់ជារឿងសមញ្ញប៉ុណ្ណោះ ។
" ហ៊ឹម " ជុងហ្គុកលេីចិញ្ចេីមម្ខាងទាំងឆ្ងល់ មិននិយាយគេម៉េចនិងដឹងថាថេយ៍សម្ដៅមកគេជារឿងធម្មតានោះតែគេមិនបានសួរដេញដោលឡេីយ នាយវាចាបន្ដ ។
" អូនញុំាអាហារជាមួយបងទេ បងនិងធ្វេីវាជូនអូនជាពិសេស " ដោយមិនចង់បរិយាកាសស្ងៀមស្ងាត់ពេកនាយក៏បន្លឺឡេីងដោយញញឹមដាក់ថេយ៍យ៉ាងស្រស់ដោយចោទសួរតេីព្រមទទួលទេ ។
" អឹម!! កំពុងឃ្លានផង ទីនេះមាននំទេ ខ្ញុំអាចញុំាវាទ្រពោះទម្រាំលោកចំអិនរួច " ថេយ៍រហ័សសួរគេរឿងចំណី វាជាចំណង់ចំណូលចិត្ដខ្លួនហេីយ ។
" មាន " ជុងហ្គុកងក់ក្បាលហេីយក្រោកពេញកម្ពស់ដេីរទៅយកនំមួយចានដាក់លេីតុហេីយគេទៅចំណីអាហារដោយដៃខ្លួនឯងផ្ទាល់ដោយមិនបាច់នរណាជាអ្នកធ្វេីឡេីយ ។
ថេយ៍ទាញចានមកដាក់លេីភ្លៅហេីយកាន់ញុំាមកញុំាយ៉ាងរីករាយ គេគោះជេីងតិចទៅនិងឥដ្ឋការ៉ូបណ្ដេីរញុំាបណ្ដេីរឯជុងហ្គុកកំពុងមមាញឹកក្នុងការចំអិនអាហារ មួយស្របក់ក្រោយ ថេយ៍ញុំានំហេីយក៏ទន់កគេងទៅលេីសាឡុងបាត់ទៅ ជុងហ្គុកឃេីញចឹងក៏អស់សំណេីច ទម្លាប់គេមិនចោលសោះញុំាឆ្អែតគេងលក់និង នាយក្រាស់មកលុតជង្គង់ជិតគេបន្ដិចហេីយអង្អែលសក់រលោងរបស់ថេយ៍ថ្នមៗ ។
" តេីបងអាចរស់នៅក្បែរអូនរាល់ថ្ងៃដែរទេថេយ៍ ទោះបងចង់ប៉ុន្ដែបងមិនអាចធ្វេីវាបានឡេីយ " ជុងហ្គុកបន្លឺខ្សឹបៗម្នាក់ឯងទាំងទឹកមុខស្រពោនពេកក្រៃ គេពិតជាចង់បានពេលវេលាមួយនោះណាស់ ។
" បងនឹកអូនណាស់ដឹងទេ នឹកស្ទេីរផុតដង្ហេីមទៅហេីយ គ្មានថ្ងៃណាបងមិននឹកអូនឡេីយថេយ៍ " នាយក្រាស់បន្លឺទាំងអួលណែលពេញទ្រូង គេពិតជាអន្ទះអន្ទែងចង់ក្រសោបកាយតូចទុកក្នុងរង្វង់ដៃណាស់ប៉ុន្ដែហេតុអ្វីក៏នាយតូចមិនព្រមនិងខ្លួនអ៊ីចឹង តេីវាពិតជាលឿនពេកសម្រាប់គេមែនទេ ? ?
នរណាយល់អារម្មណ៍គេទៅ បែកបាក់គូរស្នេហ៍អស់រាប់រយឆ្នាំបែបជួបគ្នាត្រឹមសម្លឹងមុខគេដោយក្ដីស្រឡាញ់មិនរលាយសាបសូន្យទៅតាមពេលវេលា វាចេះកេីនជារឿយៗរហូតគេចង់ក្រសោបនាយតូចទុកក្នុងដៃមិនអោយរេីបម្រាស់ទៅណាឡេីយ ប៉ុន្ដែវាត្រឹមជាការរំពឹងទុកប៉ុណ្ណោះ ប្រហែលគ្មានថ្ងៃកេីតឡេីងនោះទេ ។
" តេីបងគួរធ្វេីអ្វីមុនទៅថេយ៍ " ជុងហ្គុកញញឹមស្ងួតទាំងក្ដីអស់សង្ឈឹមមួយឆាកជីវិតនេះគេទទួលការបរាជ័យច្រេីនដងលេីសលុបហេីយតែបរាជ័យមួយដែរគេឈឺចាប់ស្ទេីរផុតដង្ហេីមនោះគឺក្ដីស្រឡាញ់របស់ថេយ៍និងការរួមរស់ជាមួយនិងគេ វាជាបរាជ័យអាក្រក់បំផុត ។
" បងអាចទេ បងមិនដែលសង្ឈឹមអ្វីឡេីយនាខាងមុខ បងគឺ... ហុឹមប្រហែលត្រឹមសម្លឹងអូនពីចម្ងាយហេីយ " នាយក្រាស់បន្លឺទាំងភ្នែកក្រហមរលេីងរលោងហេីយគេថប់ដង្ហេីមអួលណែលពេញឱរ៉ាវាចាស្ទើរមិនចេញ ជុងហ្គុកសម្រួលអារម្មណ៍បន្ដិចហេីយបរិយាយបន្ដទាំងត្រដិតមាត់ បំពង់កគេជាប់ស្អិតរបស់ម្យ៉ាងអ៊ីចឹងហាក់មានបំណងមិនឲ្យនាយប្រេីប្រាស់ប្រយោគនិងចេញមកខាងក្រៅ ។
" វាមិនអាចទេ " ថេយ៍ទ្រាំស្ដាប់និងពាក្យពេចន៍ឈឺចាប់របស់ជុងហ្គុកលែងបានហេីយ គេចោទសួរខ្លួនឯងដំណេីរគ្នានិងសំនួរដែរជុងហ្គុកបន្លឺចេញមក គេព្យាយាមប្រកែកនិងសម្ដីគេ នាយក្រាស់អាចក្រសោបគេទុកបាន ហេីយអាចហាមឃាតគេនូវមួយកន្លែងបាន គេអនុញ្ញាតហេីយប៉ុន្ដែគេមិនអាចហារស្ដីមកក្រៅបានត្រឹមយល់ស្របក្នុងចិត្ដ បន្ទាប់ពីស្ដាប់ការវាចារបស់ជុងហ្គុកយូរហេីយប្រអប់ទ្រូងខាងឆ្វេងវាឈឺចាប់ស្ទេីរទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន នេះឬការ
ឈឺចាប់រាប់ឆ្នាំដែរគេទន្ទឹងរង់ចាំខ្លួននោះ ថេហ្យុងបេីកភ្នែកក្រឡង់ដោយឆ្លេីយតបទៅកាន់សំនួរចុងក្រោយរបស់ជុងហ្គុកយ៉ាងដាច់អហង្ការ ។
" ថេយ៍ " ជុងហ្គុកភ្ញាក់ព្រើតនូវពេលលឺអ្នកម្ខាងទៀតឆ្លេីយតបដូច្នេះនេះកុំប្រាប់ថាពាក្យអម្បាញ់មិញនាយតូចស្ដាប់លឺអស់ហេីយណាពុទ្ធោម៉េចក៏អ៊ីចឹងតេីគេមានមុខស្អីប្រឈមនិងថេយ៍នោះ ជុងហ្គុករហ័សក្រោកឈរពេញកម្ពស់ដោយមុខគេចពីក្រសែភ្នែករបស់ថេហ្យុងទាំងអៀនព្រាន ។
" ខ្ញុំមិនប្រលែងលោកឡេីយ ហេីយក៏មិនអនុញ្ញាតឲ្យលោកសម្លឹងខ្ញុំពីចម្ងាយដូចគ្នា " ថេហ្យុងញញឹមយ៉ាងស្រស់ហេីយក៏ងេីបអង្គុយងេីយមុខសម្លឹងទៅរាងក្រាស់យ៉ាងស្រទន់ គេមិនដឹងទេថាពេលនេះខ្លួនកំពុងធ្វេីអ្វី ដឹងត្រឹមម្យ៉ាងថាគេមានមនោសញ្ចេតនាយ៉ាងសុីជម្រៅជាមួយនាយក្រាស់ប៉ុណ្ណោះ ។
" ថេយ៍ " ជុងហ្គុកបេីកភ្នែកភ្លឹះៗពេលលឺសម្ដីថេយ៍មកដូច្នេះ ។
" ខ្ញុំអនុញ្ញាតអោយលោកនៅក្បែរហេីយម៉េចក៏លោកថ្មឹងដូច្នេះ " ថេហ្យុងក្រោកចេញពីសាឡុងដោយកាយទៅអោបនាយមួយទំហឹងហេីយផ្អឹបមុខទៅនិងដេីមទ្រូងហាប់ណែលរបស់នាយក្រាស់ ។
" ថេយ៍ " ជុងហ្គុករំជួលចិត្តមែនទែនពេលលឺមនុស្សដែលខ្លួនចាំជាយូរមកដូច្នេះ គេអង្អែលសក់រលោងដូចសរសៃសូត្រថ្នមៗ ។
" ខ្ញុំនឹកលោក " ឃេីញទេសូប្បីមួយប្រយោគនេះក៏បេះដូងរបស់គេជម្រុញវាចេញមកដែរ គ្រាន់ស្រដីពាក្យនិងហេីយទ្រូងរបស់គេគឺធូរស្បើយហាក់ដូចដកដុំថ្មរាប់រយគីឡូចេញយ៉ាងអ៊ីចឹង ។
to be continued
សូមទោសសម្រាប់ការសរសេរខុសអក្ខរាវិរុទ្ធមួយចំនួននិងការ
អខានផុសរឿង
សរសេរដោយៈហាណែល
VOCÊ ESTÁ LENDO
ꕥជម្រកស្នេហ៍♒︎ វគ្គ១+វគ្គ២ ( ចប់ )
Romanceស្នេហារវាង អធិរាជនឹងព្រះរាជទាយាទ ដោយគិតថាគេមិនមែនជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិទោះប្រឹងយ៉ាងណាក៏មិនបានគេក្នុងដៃដដែល ប៉ុន្ដែនាយកំលោះមិនចុះចាញ់ខំប្រឹងស៊ូទាល់ក្លាយជាម្ចាស់នៃរាងកាយនិងបេះដូងគេទាល់ តែបានសម្រេច ។ ប្រភេទ bl love ចាប់ផ្ដេីម : 20/07/23 អេតមីន...
