lost percy jackson

002

De rest van de dag verliep goed, wat betekent dat ik er niet nog eens ban uitgestuurd. Ik kan er gewoon niks aandoen, opletten lukt niet door mijn dyslexie en ik kan niet stilzitten door mijn ADHD.
Met een zucht zet ik mezelf in mijn auto en rij naar mijn huis. Ik stap uit de auto en zet hem op slot, niet dat iemand hier wat durft te stelen maar het gaat om het idee.
"Lydia?" roept mijn moeder vanuit de keuken. Ik roep een bevestiging en ga naar de woonkamer, waar ik mijn laptop pak en internet opstart.
Verveeld loop ik naar de keuken om een appel te pakken maar blijf geschrokken in de deuropening staan. Mijn moeder zit aan de keukentafel met een doos tissue's en rode ogen. Ik loop erheen en ga naast haar zitten. "Mam?" vraag ik voorzichtig, "Wat is er aan de hand?"
Ze schudt haar hoofd en staat op. "Niks."
Ik haal mijn wenkbrouwen op en kijk haar doordringend aan, iets waar ze niet tegen kan. "Oké, het is nu 12jaar geleden dat je vader me verliet, en mij met jou achterliet."
"Vergeet die klootzak, mam." Wat er daarna gebeurde ging héél snel. Haar vuist sloeg op de tafel en ze keek me vol woede aan. "Je vader is géén klootzak," snauwde ze. Ik sprong op. "O nee? Tuurlijk niet, elke aardige man laat een hoogzwangere vrouw achter!"
Mijn moeder liet zich zuchtend neervallen op haar stoel. "Zo is het niet , schat. Je vader moest weg voor belangrijke zaken."
"Ja, en waarschijnlijk was die twintig jaar jonger dan jou en had hij rijke ouders," zeg ik boos.
"Dat is niet waar, en als je nu niet op houdt krijg je huisarrest!" gilt mijn moeder. "Weet je wat? Stik erin, ga maar jezelf verdrinken ik zelfmedelijden maar verwacht geen mededogen van mij, je verdedigt die kloorzak toch alleen maar!" gil ik boos.
Met grote vaart ren ik naar mijn kamer en sla de deur dicht. Na een paar seconde gaat hij weer open en staat Amanda in de deuropening. Ze heeft een geschrokken gezichtsuitdrukking en kijk me bang aan. Ik zucht even en open mijn armen, waar ze dan ook huilend in rent.
Amanda kan het niet hebben als mijn moeder en ik ruzie hebben, iets wat nogal vaak voorkomt. Zij had zelf een andere vader, die hier soms nog over de vloer kwam, maar meestal rondreisde vanwege zijn werk als vrachtwagenchauffeur.
Zachtjes wieg ik haar heen en weer en mompel sussende woorden. Ze lijkt er rustig van te worden en valt al snel in slaap. Ik leg haar in mijn bed en loop naar de kast om andere kleren aan te trekken.
Er wordt weer op mijn deur geklopt en met mijn trui nog half over mijn hoofd heen roep ik binnen. Mijn moeder staat in de deuropening en zucht als ze me ziet klungelen. Ze helpt me snel met mijn trui en gaat dan op mijn bedzitten, aait Amanda over haar hoofd en klopt naast zich. Ik ge naast haar zitten en kijk koppig naar de muur.
"Luister, schat. Je vader is een goede man en hij had geen keuze. Hij moest weg voor zijn werk."
"Tuurlijk, en daarom heeft hij ook zeker nooit wat van zich laten horn." Mijn moeder kijkt me droevig aan. "Je vader is vermist."
Ik zucht, en kijk mijn moeder recht in haar ogen. Ik zie gewoon de leugen die ze verteld.
"Ik wil alleen zijn." Ze knikt en loopt mijn kamer uit. Ik ga naast Amanda op mijn bed liggen en val vanzelf in slaap.