lost percy jackson

005

Nog steeds in schok zit ik op een stoel met Chloe en Jess om me heen. "Wat gebeurde er?" vraagt Jess voor de zoveelste keer. "Ik moet het me verbeeldt hebben, Solance die in een vogelmonster veranderd? Dat is onmogelijk!" mompel ik. "Wie is Solance?" vraagt Chloe die me aankijkt alsof ik gek ben. "Onze Engelse lerares?" Ik kijk haar verbaasd aan maar ze kijkt me alleen maar raarder aan. "Lieverd, ze heet miss Smith." Jess kijkt Chloe aan en schudt haar hoofd. "Volgens mij heeft ze een hersenschudding." Ik kijk ze beide aan en heb het gevoel alsof ik in tranen kan uitbarsten. "Dit kun je niet menen!" gil ik waarna ik opsta en seg ren. Ik hoor Chloe en Jess nog roepen maar negeer het.
Waarom wordt ik eerst aangevallen en daarna doet iedereen alsof het nooit gebeurt is? Wat is dit?
Ik laat me op een bankje neervallen en begin te huilen, kinderachtig, I know. Maar op dit moment kan het me allemaal niks schelen.
Ik merk het niet eens als er iemand naast me komt zitten en blij mezelf verdrinken in mijn eigen tranen. "Gaat het?" Ik kijk geschrokken op, recht in de ogen van een van een jongen. Hij heeft blauwe ogen en zwart haar. "Nee, het gaat helemaal niet!" zucht ik. Ik kijk op en merk dat we op het randje van een fonteintje zitten en wrijf wat door het water. Het lijk me goed te doen, rustig maken.
Ik kijk de jongen weer aan en glimlach. "Sorry, onbeleefd dat ik me nog niet heb voorgesteld. Lydia Spencer," zeg ik en ik steek mijn hand uit. Hij neemt hem aan en stelt zich voor als Percy Jackson. "Percy, waar ben je. Ik was je al kwijt!" Er komt nog een jongen aangelopen, hij loopt op krukken en heeft een vreemde manier van lopen.
"Grover," zegt hij vriendelijk tegen me, maar hij heeft een rare blik in zijn ogen. "Lydia," zeg ik glimlachend. "Hé Percy, waarom neem je haar niet mee naar onze klas," zegt hij en ik zie Percy schrikken. "Ik wil niet dat ze een verkeerde indruk krijgt van ons," zucht hij. Ik ben genoeg gewend hoor!" grinnik ik. Percy zucht en staat op. Hij steekt zijn arm uit die ik aan neem en we lopen naar een groep leerlingen. Een begeleider, die in een rolstoel zit, komt onze kant op gerold.
"Meneer Brunner," zegt Percy groetend. "Halo Percy, Grover," zijn blik glijdt naar mij. "En wie is deze jongedame?" vraagt hij vriendelijk. "Lynda Spencer," Zeg ik. Hij knikt en vraagt aan me of ik deze rondleiding mee wilt lopen. Ik knik aarzelend, maar ga toch mee.
Hij vertelt over Griekse goden en op de één of andere manier kan ik Grieks lezen. Grover komt naast me staan. "Wat was er gebeurd waardoor je zo overstuur was?" vraagt hij. "Je zult me voor gek verklaren," grinnik ik zonder vreugde. "Ik ben genoeg gewend hoor," aapt hij me na. Ik zucht even en kijk hem aan. "Mijn Engelse lerares veranderde in een vogelmonster en daarna deed iedereen of er niks gebeurt was, genoeg verklaring?" Hij kijkt me met grote ogen aan. "Dat meen je niet!" roept hij. Percy komt erbij staan. "Wat meen je niet?" Grover kijkt hem betrapt aan. "Niks." We volgen meneer Brunner naar buiten en ik neem afscheid van de twee. "Wacht nog even, Lydia," meneer Brunner komt mijn kant opgerold. "Ik hoorde van Grover wat er is gebeurd. Je moet dit aan je moeder of vader vertellen, zij weten de rest. Begrijp je me?" Ik kijk hem verbaasd aan. "Ja, denk ik?" Hij knikt en zegt dat ik terug moet naar mijn groep. Ik glimlach no en ren terug naar waar onze schoolbus zou moeten staan.