İzsiz | texting✔

Final 💫 II

Elinde kabartma harflerle yazılmış kitabı hemen yanındaki masasının üstüne bırakıp yatağına tutunarak ayağa kalktı. Ayak parmak uçları ile yerdeki terliklerini bulup giyindikten hemen sonra kapıya doğru adımladı. Kitabın devamı yazılmadığı için biraz kızgın bir halde kapı kolunu buldu. Kolu indirip de evdeki gürültüleri odasına davet ederken bir süre evde kimlerin olduğunu anlamaya çalıştı. 

"Sen bir baksana," diyen annesini duydu önce. "Dedesi bir kitap mı ne yazmış. Ona bağlandı. Okuyup duruyor. Çıkmıyor odasından."

Ses gelmedi karşı taraftan. Ancak merdivenlerden çıkan birinin adımları duyuluyordu. Onun kim olduğunu anlayamasa da kendisine seslenen kalın ses sayesinde durumu anladı. Babası onu kontrol etmeye gelmişti. Kapının ardından çıkıp merdivenlere doğru dikkatle ilerledi. İki katlı evde annesinin tüm ısrarlarına rağmen alt katı değil üst katı tercih etmişti. Bu onun için tehlikeli olsa da inadı keçi inadından halliceydi. 

"Hale." diye ona seslenen babasının nerede olduğunu bilemeden öylece gülümsedi. 

"Yeni mi geldin, baba?" diye sorduğu sırada babası onu kollarıyla sarmalamıştı. Kızının kokusunu içine doya doya çekerken bir yandan da onun sorusunu yanıtladı. 

"Evet, dün gece hep hırsız kovaladım." dediğinde Hale kıkırdadı. 'Aman İzsiz'i kovalamasın da.' diye geçirdi içinden. "Bir yere mi gidecektin?"

"Dedeme gidecektim. Kitap bitince gel, demişti." dedi babasının kollarından ayrılırken. 

"Dedene söyleme ama o adam çatlak." dedi gülerek. Hale de gülerken babası yorgunca esnedi. 

"Ben gidip yatayım. Yoksa annen perde astıracak." 

"İyi uykular, baba." dedi Hale gülerek. Sonra babasının yanağını eliyle yoklayarak parmak uçlarında yükselip öptü. Babası gülümseyip ona merdivenlerin bitimine dek eşlik etti. Ardından uykuya daha fazla dayanamayarak odasına çıktı. Hale merdivenden kapıya doğru duvarı eliyle yoklaya yoklaya ilerlerken annesi onun heyecanlı hallerini sessizce izlemekteydi. Kızının kendi başına bir şeyler yapma çabası onu gururlandırıyor olsa da düşecek gibi olduğu an telaşlanıveriyordu. 

Hale böyle zamanlarda utanıp kızarsa da annesinin telaşını alttan alıyor, onun üzerine titremesine karşın nazlanmıyordu. Bazen hayat sunduklarını kabul ettirirken sizi sevdiklerinizin davranışıyla sınayabilirdi. Ve Hale görme engelli bir birey olarak kendini kabul aşamasında sevdiklerinin ona hassas ve acınası davranışlarını umursamamaya çalışırken epey zorlanmıştı. 

Kapıya vardığında kapının açık ve bunun sebebinin köpeğinin eve rahatça girip çıkması olduğunu anladı. Geniş bahçede iki tane iki katlı ev bulunmaktaydı. Biri onlara, diğeri de dedesine aitti. Köpeği de Hale'nin çok yakın bir dostu olarak onu dedesinin evine götürürdü sürekli. 

"Shyla!" diye seslendi neşeyle. Muhtemelen yine bir kediyi sıkıştırıyor veya uyukluyordu. Derken tatlı bir havlama sesiyle usulca irkildi. Sandığının aksine köpek hemen yanı başında duruyordu. Belki de evden çıktığı andan itibaren peşine takılıvermişti. 

"Seni sinsi köpek!" dedi sahte bir kızgınlıkla. Yere çömelip köpeğin tüylerini okşadı. Dedesinin dediğine göre tüyleri sarıydı. Tıpkı Hale'nin saçları gibi. "Beni dedemin evine götürebilir misin?" diye sordu ayağa kalkarken. Shyla hemen Hale'nin bacağına sırnaşarak onu yönlendirdi. Ergenlik döneminde hareketleri dengesizleştiğinde babası Shyla'yı onun için getirmişti. Eğitimli köpek hem Hale'ye destek olmuş hem de bir arkadaşı haline gelmişti. 

Az sonra vardığı kapının önündeki numarayı eliyle yokladı. 13. Shyla bazen onu şaşırtıp tekrar kendi evine getirebiliyordu. Bu yüzden emin bile olsa on üç numarasını eliyle her defasında kontrol ediyordu. "Aferin Shyla." dedi numaranın hemen yanındaki zile basarken. Dedesiyle konuşma isteği artarken zile ısrarla bir kez daha bastı. Hemen açmalıydı çünkü cevaplanması gereken soru sayısı hayli fazlaydı. Sabırsızca beklerken kapının açıldığına dair ses duydu ve dikkat kesildi.