Trajektoria Lotu [Kontrasty #1][Zakończona]

Rozdział 9 [POPRAWIONY]

5 maja 2019 roku, San Francisco

Grace

„Znam Henry'ego i Jaydena od lat. Każdy z nich to pilot najwyższej klasy, wykazujący się rozsądkiem i opanowaniem, nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Nigdy nie mógłbym ich oskarżyć o spowodowanie katastrofy. To zrujnowałoby moją reputację jako dobrego pilota" – wspominał emerytowany kapitan Oliver Morton w porannym wywiadzie dla naszej stacji.

Gdy twarz dziennikarki zniknęła z ekranu, ściszyłam telewizor i z westchnieniem usiadłam na sofie. Media z każdym dniem coraz bardziej naciskały na Henry'ego i Jaydena. Nawet mnie i Core, dziennikarze zaatakowali kilkukrotnie – raz pod szpitalem, innym razem pod domem.

Moi rodzice przekonują mnie, że powinnam wystąpić do policji o ochronę dla mnie i Lucasa, ze względu na nasze bezpieczeństwo.

Pierwsze spotkanie z reporterami wywołało we mnie strach. Gdy tylko podjechałam pod szpital, nagle otoczyli mnie z każdej strony, uzbrojeni w aparaty. Po wyjściu z samochodu starałam się przecisnąć do wejścia, zakrywając twarz kurtką. Ci jednak nie dawali za wygraną, otaczając mnie jak stado wygłodniałych zwierząt. Na szczęście ochroniarz, który był niedaleko, zauważył sytuację i pomógł mi uciec przed natarczywymi pytaniami.

Podchodzę do ekspresu do kawy, wsłuchując się w jego rytmiczne buczenie. Wzrok przyciąga Lucas, który śpi na drugiej kanapie. Jest niedzielny poranek, a ja znów nie mogłam zasnąć, mimo że Jayden nadal przebywa w szpitalu.

Lucas zaczął spać ze mną, budzony nocnymi koszmarami. Coraz częściej zastanawiam się nad umówieniem go na wizytę u psychologa, który mógłby pomóc mu oswoić się z tym, co się dzieje. Kiedy słyszę piknięcie ekspresu, automatycznie wyciągam dwa kubki – mój i jego.

W niedzielę zwykle Jayden był w domu, chyba że miał długodystansowy lot pod koniec tygodnia. Dotykam małego u szczerbienia na jednym z kubków, które pojawiło się podczas

Święta Dziękczynienia rok temu. Wtedy, po naszej pierwszej wspólnie zorganizowanej kolacji, Jayden niefortunnie postawił kubek na krawędzi stołu, chcąc wziąć na ręce małą Sami, córkę naszych przyjaciół. Pomimo tego uszkodzenia, kubek jest wciąż cały, a wspomnienia tamtego wieczoru wracają z każdą chwilą.

Wieczorem, podczas sprzątania po kolacji, Jayden zapytał mnie niepewnie, czy myślę o drugim dziecku. Rozmawialiśmy o tym wcześniej, wiedział, jak trudna była moja ciąża z Lucasem i jakie problemy zdrowotne wtedy się pojawiły. Nigdy mnie nie naciskał.

Dla niego Lucas był jak syn. Ale widząc jego radość, gdy opiekował się Sami, zdecydowałam, że chciałabym spróbować ponownie. Niestety, leczenie do tej pory nie przyniosło rezultatów.

·⁀ ༄.°✈ ₊⭒˚｡⋆

Siedzę w gabinecie, czekając na doktora Relisha, z którym mam omówić dalsze etapy leczenia Jaydena. Dotykam jego obrączki zawieszonej na łańcuszku na mojej szyi. Grawer „Mon âme sœur Grace" przypomina mi nasz ślub, gdy Jayden wręczył mi obrączki z tym napisem. Pamiętam, jak nazwał mnie swoją „drugą połówką duszy" i przysiągł mi miłość na całe życie.

Gdy Jayden się obudzi, jego życie zmieni się nieodwracalnie. Najprawdopodobniej już nigdy nie wróci do pełnej sprawności. Drzwi gabinetu otwierają się i wchodzi starszy lekarz, niosąc plik dokumentów. Kładzie je na biurku z hukiem i poprawia opadające z nosa okulary. Siada naprzeciwko mnie i zaczyna mówić:

— Stan Pani męża poprawia się z dnia na dzień, co daje nam powody do optymizmu — wyjaśnia, kartkując dokumenty.

— Jeśli chodzi o oparzenia, usunęliśmy martwą tkankę, co zapobiegło zakażeniu. Zrobiliśmy to etapami, a reszta została usunięta podczas kolejnych zabiegów.

— Czy będzie mógł chodzić? — pytam, z trudem hamując łzy.

— Jeśli chodzi o kręgosłup — odpowiada lekarz — doszło do złamania, ale przeprowadziliśmy operację. Teraz zaczynamy rehabilitację, która ma na celu zapobieganie przykurczom i zanikom mięśni.

— Czy mogę mu jakoś pomóc w rehabilitacji? Lekarz przerywa na chwilę, odbierając telefon stacjonarny, ale szybko się rozłącza.

— Kiedy Pani mąż się obudzi, będzie musiał nauczyć się na nowo chodzić, początkowo z użyciem kul lub balkonika, aby unikać gwałtownych ruchów, które mogłyby pogorszyć stan kręgosłupa. Później wprowadzimy kinezyterapię, czyli stymulację mięśniowo-nerwową, którą będzie wykonywał pod okiem naszych specjalistów.

·⁀ ༄.°✈ ₊⭒˚｡⋆

„Mon âme sœur Grace" - Moja bratnia dusza Grace