KOMŞU »BxB«

3.8

<3

Gözlerimi açtığımda karşılaştığım tavan benim tavanım değildi. Bunu tavanımdaki yıldızların yokluğundan anlamıştım. Bedenimden giden yorgunluk ile direkt yatakta diklendiğimde odanın da aynı olmadığını anladım. Aklıma gelen sokakta salak gibi kaçırılma ihtimali beni korkutmaya başladı. Fakat kaçıran bir insan neden kaçırdığı kişiyi yatağa yatırırdı ki? 

Kafamda ki karmaşık düşünceler başıma giren şiddetli ağrı ile kesildi. Yüzümü acıyla buruşturup elimi başıma atarak ovmaya başladım. Kesinlikle bu kadar dağıtmamam gerekiyordu. Daha ilk günden bu kadar dağıtmışken nasıl dik durup abilik yapabilirdim ki ben? Daha sonradan aklıma gelenler ile yorganı üzerimden attım. Ailem beni merak etmiş olmalıydı. Daha yeni bir çocuklarını kaybetmişken benim kaybolmam hiç de iyi gelmezdi. Şuan onların yanında olmalıydım.

Ayağa kalktığım gibi başım döndüğünde yatağın yanındaki komodine tutundum. Dişlerimin arasından tıslayarak "Siktir" dedim. Cidden tam bir salak gibi davranmıştım. Asıl dik durması gereken kişi ben iken bu yaptığım kesinlikle büyük bir salaklıktı. 

Kapının bir anda açılması ile korkuyla bakışlarım o tarafa döndü. Fakat gördüğüm tanıdık yüz beni daha çok şaşırttı. Sonradan aklıma dolan dünkü anılar ile bu sefer içimden bir 'siktir' çektim. O gün salak gibi dağıtmam yetmezmiş gibi Yunus'u rahatsız etmiş olmalıydım. 

Kapıyı açıp içeri girdi. Yüzüne her zamanki sakin gülümsemesini kondurup "Günaydın" dedi. Yanıma yaklaşıp sonradan fark ettiğim elindeki bir bardak su ve ilacı bana uzattı. "Eğer başın ağrıyorsa kendine gelmek için bunu iç" dedikten sonra beklemeye başladı. Daha üstümdeki şoku atlatamadığım için bir süre mal gibi suratına baktım. Daha sonra uzattığı ilacı elime alıp ağzıma attım. Suyu da içtikten sonra teşekkür eder gibi başımı salladım. 

Suyu komodinin üzerine bırakıp ona döndüm. Ağzımdaki ufak ıslaklığı kolumun tersiyle silip konuştum "Rahatsız ettiğim için çok üzgünüm" dediğimde kaşlarını çattı ve kafasını salladı "Hayır özür dileme rahatsız etmedin" dedi. 

Ortama garip bir hava girdiğinde tekrardan gülümseyip "Gel hadi kahvaltı hazırlamıştım birlikte yapalım" dedi. Kabul edecekken aklıma gelenler ile durdum "Yok ya ben eve gideyim merak etmiştir bizimkiler" dediğimde gidecekken bana döndü ve "Gerek yok dün gece onlar aradığında ben güvende olduğunu anlattım. Bu yüzden sorun değil. Hadi elini yüzünü yıka gel içeri" deyip dışarı çıktı. 

Bu adamın yersiz yere beni bu kadar önemsemesi beni garip hissettiriyordu. Normalde beni direkt evden atması gerekiyordu. Hatta belki de evine bile almaması. Bazen Yunus'u bile abim gibi görüyordum. 

Daha fazla orada durmayarak gidip elimi yüzümü yıkadım. Daha çok kendime geldiğimde mutfağa geçtim. Masada sıcacık duran yumurtalı ekmek ve peynirli yumurta yüzüme bir gülümseme yaydı. "Bu kadar hamarat olduğunu bilmiyordum" dedim istemsiz bir şekilde. O da gülümseyip "Tek çocuktum ve annem bana her şeyi öğretmişti. Bu yüzden tek yaşarken asla sıkıntı çekmiyorum." dedi. 

Gülerek yanındaki sandalyeye oturdum. Sessiz bir şekilde yemeklerimiz yiyip çaylarımız içerken "Bugün işe gelmene gerek yok. Git evine yat dinlen" dedi. Hemen ona dönüp kafamı salladım "Hayır gerek yok cidden. Ben hemen eve gider aileme gözükü-" diyemeden konuşarak beni böldü. "Savaş ben öyle diyorsam lütfen öyle yap. Dün gece baya kötüydün bu halle seni çalıştıracak değilim. Git evine, yat dinlen başka zaman daha dinç gelirsin" 

Bir kez daha itiraz edecekken bakışları ile susturdu beni. Bu adamda inat mı inattı he. Ama aslında işime gelirdi. Cidden aşırı yorgun hissediyordum. Hem fiziksel hem de duygusal olarak. Büyük ihtimalle  eve gittiğimde banyo ederken sessiz sessiz ağlamaya devam ederdim. 

"O zaman teşekkür ederim patron!" dediğimde gülümseyip kafama vurdu "Hadi şebeklik yapma ye yemeğini" dedi. Ufak sohbetler ile yemeğimizi yemeye devam ederken, beni kıracak veya abimi hatırlatacak bir şey dememeye özen göstermesi dikkatimden kaçmamıştı. 

Tamam bu adam cidden mükemmel bir insandı. Sanırım gittikçe daha fazla ısınıyordum bu adama. İçimden bir ses ise bunun devam edeceğini söylüyordu.

-

Sabahın bilmem kaçında yazıyorum 🙂✌🏻