''Εδώ είμαστε'' φωνάζει η μαμά μου την ώρα που οδηγόυσαμε μέσα από την πέτρινη πύλη και φτάσαμε στην πανεπιστημιούπολη.
Η πανεπιστημιούπολη φαίνεται εξίσου μεγάλη όπως έδειχνε και στο φυλλάδιο στο ιντερνέτ, έχω εντυπωσιαστεί. Τα κτήρια είναι παλιά και κομψά ταυτόχρονα. Εκατοντάδες άνθρωποι, γονείς να αγκαλιάζονται και να φιλούν τα παιδιά τους αποχαιρετώντας τους, ομάδες πρωτοετών να είναι ντυμέμοι από την κορυφή εώς τα νύχια με την επίσιμη φόρμα του WSU, και μερικοί περιπλανώμενοι που νιώθουν σύγχυση και χάος, να γεμίζουν την περιοχή. Το μέγεθος της πανεπιστημιούπολης είναι εκφοβιστικό, αλλά ελπίζω ότι μετά από μερικές εβδομάδες θα νιώθω σαν το σπίτι μου. Η ενημέρωση προσανατολισμού είναι σύντομη και κάθομαι μόνη μου, το συνηθισμένο φόρτε μου. Μια φαινομενικά μέσης ηλικίας κυρία μου δίνει το κλειδί του κοιτώνα μου και με στέλνει στο δρόμο μου. Νιώθω ήδη περισσότερη ελευθερία από ότι έχω νιώσει τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια.
''Θέλω να δω τον κοιτώνα σου πριν φύγω γλυκιά μου. Απλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι στο κολλέγιο! Η μοναχοκόρη μου, φοιτήτρια που ζει μονή της. Απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.'' Γκρινιάζει και σκουπίζει προσεκτικά τα μάτια της για να μην χαλάσει το μεικ-απ της. Ο Νόα μας ακολουθεί, κουβαλώντας τις βαλίτσες μου καθώς προχωράμε στο διάδρομο.
"Τώρα, απλώς να θυμηθείς όλα όσα σου είπα, δεν θέλεις να κάνεις κάτι που θα χαλάσει το μέλλον σου" τσεκάρει την ώρα στο ρολόι της, ένα ρολόι που δεν είχε την οικονομική άνεση να αγοράσει αλλα το έκανε έτσι και αλλιώς.
''Το νούμερο του δωματίου είναι Β22...είμαστε στο Γ διάδρομο'' τους είπα. Ευτυχώς είδα ένα τεράστιο Β ζωγραφισμένο στον τοίχο. ''Εδω κάτω'' δίνω εντολή και εκείνοι ακολουθούν. Είμαι ευγνώμων που έφερα μόνο μερικά ρούχα, μια κουβέρτα και κάποια από τα αγαπημένα μου βιβλία μαζί, έτσι ο Noα δεν έχει πολλά να μεταφέρει.
''Β22'' η μαμά μου ξεφύσησε. Φορούσε παρά πολύ ψηλά τακουνιά για τον δρόμο που μόλις είχαμε διανύσει. Έβαλα το κλειδί στην παλιά ξύλινη πόρτα η όποια έτριξε προτού ανοίξει, κόβοντας την αναπνοή της μαμάς μου. Το δωμάτιο είναι μικρό με δυο μικροσκοπικά κρεβάτια και δυο γραφεία. Τα μάτια μου ταξιδεύουν στο λόγο που ''κόπηκε'' η αναπνοή της μαμάς μου. Η μια πλευρά του δωματίου είναι καλυμμένη από αφίσες μουσικής, κυρίως από συγκροτήματα που δεν έχω ξανακούσει ποτέ, τα πρόσωπα των τραγουδιστών που απεικονίζουν οι αφίσες είναι καλυμμένα με ταττού και piercings. Η κοπέλα που είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι έχει λαμπερά κόκκινα μαλλιά, στα μάτια της μπορώ να διακρίνω το eye-liner που έχει βάλει και στα χεριά της υπάρχουν ταττουάζ.
