Το κορίτσι γυρίζει να με κοιτάξει όπως εγώ προσπαθώ να κουνήσω τα πόδια μου αλλά είναι καρφωμένα στο πάτωμα.
''Μπορώ να σε βοηθήσω?'' μου χαμογελάει πονηρά. Ο Χάρρυ σηκώνεται με το κορίτσι να βρίσκεται ακόμη πάνω στο στήθος του. Το πρόσωπο του είναι επίπεδο, ούτε διασκεδαστικό ούτε αμήχανο.. Πρέπει να κάνει τέτοια πράγματα όλη την ώρα.
''Εεεμ..μμ..όχι..συγγνώμη. Ψάχνω για ένα μπάνιο, κάποιος έχυσε το πότο του πάνω μου'' εξήγησα γρήγορα. Όλο αυτό είναι τόσο άβολο αλλά δεν με εκπλήσσει καθόλου. Το κορίτσι με τα ροζ μαλλιά και ο Χάρρυ είναι τόσο τέλειοι ο ένας για τον άλλον. Είναι και οι δυο γεμάτοι τατουάζ και είναι και οι δυο τους αγενής.
''Ωραία; Τότε πήγαινε να βρεις ένα μπάνιο'' μου λέει το κορίτσι και γνέφω καταφατικά φεύγοντας από το δωμάτιο. Με το που έκλεισε η πόρτα ακούμπησα με την πλάτη μου πάνω της. Μέχρι τώρα το κολέγιο δεν είναι ευχάριστο. Άπλα δεν μπορώ να καταλάβω πως τέτοια πάρτυ θεωρούνται διασκεδαστικά. Αντί να προσπαθώ να ψάχνω για ένα μπάνιο αρχίζω να ψάχνω για την κουζίνα και να σκουπίσω το φόρεμα μου εκεί. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να ανοίξω μια πόρτα και να βρω μεθυσμένους έφηβους με τις ορμόνες τους στα ύψη ο ένα πάνω στον άλλο. Πάλι.
Δεν είναι δύσκολο να βρεις την κουζίνα αλλά ο δρόμος προς αυτή είναι πολύ στριμωγμένος αφού εκεί βρίσκονται οι προμήθειες αλκοόλ σε κουβάδες πάνω στον πάγκο. Πρέπει να προσπεράσω μια μελαχρινή να ξερνάει στο νεροχύτη για να μπορέσω να κόψω ένα κομμάτι χαρτί και να το βρέξω, σκουπίζοντας το φόρεμά μου, όμως το χαρτί που βρήκα ήταν από τα πολύ φτηνά με αποτέλεσμα την ώρα που το τρίβω στο φόρεμα μου αφήνει κομμάτια χαρτιού πάνω του κάνοντας ακόμη χειρότερο. Βόγκηξα και στηρίχτηκα πάνω στο πάγκο.
''Περνάς καλά?'' ακούω τον Nάιαλ να λέει. Είμαι ανακουφισμένη που βλέπω κάποιον που ξέρω. Μου χαμογελάσει γλυκά και πίνει μια γουλιά από το πότο του.
''Όχι και τόσο..ποσό κρατάνε συνήθως αυτά τα πάρτυ?''
''Όλο το βράδυ...και την μίση μέρα αύριο'' γελάει και το στόμα μου ανοίγει διάπλατα. Πότε θα θελήσει η Στεφ να φύγουμε? Ελπίζω σύντομα.
''Περίμενε" αρχίζω να πανικοβάλλομαι, "ποιος θα μας πάει πίσω στον κοιτώνα?'' τον ρώτα κοιτώντας τα κατακόκκινα μάτια του.
''Δεν ξέρω..μπορείς να οδηγήσεις το αμάξι μου αν θες'' μου προσφέρει και εγώ αναστενάζω.
''Δεν μπορώ να οδηγήσω το αμάξι σου, εάν το χτυπήσω κάπου ή εάν με σταματησουν και εχω ενα αμάξι γεμάτο ανήλικους μεθυσμένους θα μπω σε πολλούς μπελάδες'' δεν μπορώ να φανταστώ το πρόσωπο της μητέρας μου την ώρα που θα με βγάζει από την φυλακή.
''Δεν είναι μακρινή διαδρομή και νομίζω ότι πρέπει άπλα να πάρεις το αμάξι μου. Δεν έχεις καν πιει τίποτα. Αλλιώς θα πρέπει να μείνεις εδω εκτός και αν θες να σε πάω εγώ. Μπορώ να ρωτήσω εδω γύρω να δω εάν κάποιος...''
''Όχι είναι εντάξει. Θα βρω μια λυση'' αυτό το πάρτυ γίνεται όλο και πιο μεγάλο πρόβλημα κάθε λεπτό.
