Οταν ξυπνησα χρειαστηκα μια στιγμη για να συνειδητοποιησω που βρισκομουν.. Το φριχτο παρτυ και η ακομη χειροτερη νυχτα πλημμυριζουν στο μυαλο μου την ωρα που σηκωνομαι απο το κρεβατι μαζι με ενα βογγητο να βγαινει απο το στομα μου. Η Στεφ ειναι ακομα λιποθυμη, οποτε μπορω να την αφησω να κοιμηθει λιγο ακομα οσο εγω θα ψαχνω ενα τροπο να γυρισουμε πισω στον κοιτώνα μας. Εβαλα τα παππουτσια μου και ξεκλειδωσα την πορτα. Μηπως πρεπει να χτυπησω την πορτα του Χαρρυ ή απλα να ψαξω τον Ναιαλλ? Αραγε μενει και ο Ναιαλ εδω με ολους τους υπολοιπους? Δεν προκειται ποτε να ειχα μαντεψει οτι ο Χαρρυ έμενε εδώ οπότε ίσως και ο Ναιαλλ μπορει να μενει και εκεινος. Ο διαδρομος ειναι αδειος και προς μεγαλη μου εκπληξη καθαρος παρα το παρτυ που εγινε χθες. Για να κατεβω κατω πρεπει να περασω πανω απο κοιμησμενα σωματα.
''Ναιαλ'' φωναξα λιγακι, ελπιζοντας να παρω απαντηση. Υπαρχουν τουλαχιστον 25 ατομα στο πατωμα και κοιμουνται, μονο στο σαλονι. Στο πατωμα ειναι σκορπισμενα κοκκινα πλαστικα ποτηρια και αλλα σκουπίδια. Οταν εφτασα στην κουζινα προσπαθησα να σταματησω την θεληση μου να καθαρισω. Θα τους παρει τουλαχιστον μια μερα για να καθαρισουν ολο το σπιτι μετά απο αυτό το πάρτυ. Πολυ θα ηθελα να εβλεπα τον Χαρρυ να καθαριζει ολα αυτα τα σκουπηδια. Οπως η εικονα αυτη περναει απο το μυαλο μου εβγαλα ενα πνιχτο γέλιο.
''Τι ειναι τοσο αστειο?'' γυρισα και φυσικα ο Χαρρυ εμπαινε στην κουζινα, με μια σακουλα σκουπιδιων στα χερια του. Σερνει το χερι του πανω στο παγκο με αποτελεσμα να κανει τα ποτηρια να πεσουν στην σακουλα.
''Τιποτα...Μενει και ο Ναιαλ εδω?'' με αγνοει και συνεχιζει το καθαρισμα. Μαλλον ειναι ο μονος ξυπνιος και ο μονος που καθαριζει. Ωραια, του αξιζει να καθαρισει ολο αυτο το χάλι. ''Μενει?'' ρωτησα ξανα, πιο ανυπόμονα αυτη τη φορα. ''Οσο πιο γρηγορα μου πεις, τοσο πιο γρηγορα θα μπορεσω να φυγω''.
''Τωρα εχεις την προσοχη μου, αλλα οχι δεν μενει. Σου μοιαζει για αγορι αδελφοτητας?'' λεει με ενα χαζο χαμογελο.
''Οχι, αλλα ουτε και εσυ'' λεω απότομα και το σαγονι του σφιγγεται.
Αγνοει το σχολιο μου και συνεχιζει να καθαριζει.''Περναει κανενα λεωφορειο απο εδω κοντα?'' τον ρωτησα μη περιμενοντας απαντηση.
''Ναι,βέβαια ειναι ενα τετραγωνο μακρυα''
''Μπορεις να μου πεις που ειναι?''
''Δεν ειναι τοσο δύσκολο να το βρεις''
Στριφογύρισα τα ματια μου και βγηκα απο την κουζινα. Η στιγμιαια ελλειψη του Χαρρυ απο αγενη σχολια χθες το βραδυ ηταν προφανως απο τα πραγματα που γινονται μια φορα στα χιλια χρονια, και σημερα ηρθε σε μενα γεματος καινουργια. Μετα την χθεσινη νυχτα δεν αντεχω να ειμαι διπλα του. Ξυπνησα την Στεφ και κατεβηκαμε κατω.
''Ο Χαρρυ μου ειπε οτι υπαρχει μια σταση λεωφορειου περιπου ενα τετραγωνο μακρυα απο εδω'' της λεω και γελαει.
''Με τιποτα δεν περνουμε το λεωφορειο, ο Χαρρυ θα μας γυρισει πισω. Μαλλον προσπαθουσε να σου σπασει τα νευρα'' μου λεει. ''Χαρρυ εισαι ετοιμος να μας πας πισω τωρα? Το κεφαλι μου παει να σπασει''
''Ναι, σιγουρα μονο δωσε μου ενα λεπτακι'' λεει και αγανακτώ. Τουλαχιστον ειναι καλος με την Στεφ, αναρωτιεμαι ποσο καιρο ειναι φιλοι.
Κατα τη διαρκεια του γυρισμου στους κοιτωνες η Στεφ τραγουδαει καθε τραγουδι που παιζει απο τα μεγαφωνα και ο Χαρρυ εχει κατεβασει ολα τα παραθυρα παρα την παρακληση μου να τα σηκωσει. Εμεινε ησυχος σε ολη την διαδρομη, χτυποντας αδιαφορα τα μακρυα του δαχτυλα πανω στο τιμονι.
''Θα ξαναπερασω αργότερα Στεφ '' της λεει την ωρα που εκεινη κατεβαινει απο την θεση του συνοδηγου. Κουναει καταφατικα το κεφαλι της και χαιρεταει οπως εγω ανοιγω την πορτα.
''Αντιο Τερέσα '' χαμογελαει πονηρα και εγω στριφογυρίζω τα ματια μου ακολουθώντας την Στεφ στο δωματιο..
