Οταν γυριζω πισω στον κοιτωνα η Στεφ δεν εχει γυρισει ακομη. Τα μαθηματα της ειναι δυο ωρες μετα τα δικα μου. Την ωρα που αφηνω κατω τα βιβλια και τις σημειωσεις μου παιρνω τον Noα τηλεφωνο. Δεν το σηκωνει, πρεπει να ειναι απασχολημενος. Μακαρι να ηταν εδω μαζι μου στο πανεπιστημιο, θα εκανε τα πραγματα πολυ πιο ευκολα και βολικα. Θα μπορουσαμε να διαβαζαμε ή να βλεπαμε ταινια μαζι τωρα. Η ενοχη μου που φιλησα τον Χαρρυ με τρωει ολοκληρη, ο Noα ειναι τοσο γλυκος δεν του αξιζει να τον απατανε. Ειμαι τυχερη που το εχω στην ζωη μου, ειναι παντα εδω για μενα και με ξερει καλυτερα απο κανενα αλλο. Γνωριζομαστε ολη μας την ζωη. Οταν οι γονεις του μετακομισαν λιγο πιο κατω απο εμας ημουν εκστασιασμενη που θα ειχα καποιον στην ηλικια μου να κανω παρεα και ημουν ακομη πιο εκστασιασμενη οταν τον γνωρισα, ηταν οπως εμενα. Ξοδευαμε χρονο μαζι διαβαζωντας, βλεπωντας ταινιες και φτιαχνωντας το θερμοκηπιο που ειχε η μαμα μου στην αυλη. Το θερμοκηπιο ηταν ο ασφαλης μου πααρδεισος, οταν ο μπαμπας μου ηταν μεθυσμενος κρυβομουν εκει και μονο ο Noα ηξερε που θα με βρει. Την νυχτα που εφυγε ο μπαμπας μου ηταν μια απαισια νυχτα για μενα και η μαμα μου αρνειται να μιλησει για αυτο. Θα κατεστρεφε την προσοψη που ειχε δημιουργησει για τον εαυτο της. Παρολο που τον μισουσα γιατι επινε και πιεζε την μαμα μου, δεν σταματουσα να τον χρειαζομουν σαν πατερα. Μεσα απο το θερμοκηπιο ακουγα τα ποτηρια να πεφτουν και να καταστρεφονται και μετα ακουγα βημα και φοβομουν μηπως ηταν ο πατερας μου αλλα ηταν ο Noα. Δεν ημουν ποτε τοσο ανακουφισμενη που εβλεπα καποιον και απο εκεινη την μερα ειμαστε αχωριστοι. Με την παροδο των χρονων, η φιλια μας εγινε κατι παραπανο απο αυτο και κανενας απο εμας δεν εχει βγει με καποιον αλλο.
Του στελνω μηνυμα λεγοντας του οτι τον αγαπω και αποφασιζω να παρω εναν υπνακο πριν αρχισω το διαβασμα. Περνω το προγραμμα στα χερια μου και τσεκαρω τις δουλιες που εχω να κανω μια ακομη φορα, σιγουρα μπορω να κοιμηθω 20 λεπτακια.
Ουτε καν 10 λεπτα δεν περνανε και καποιος χτυπαει την πορτα. Μαλλο η Στεφ ξεχασε τα κλειδια της. Φυσικα και δεν ειναι αυτη, ειναι ο Χαρρυ.
''Δεν εχει γυρισει ακομη η Στεφ.'' Λεω και προχωραω προς το κρεβατι μου αφηνοντας την πορτα ανοιχτη για εκεινον. Γιατι χτυπησε? Αφου η Στεφ του εχει δωσει ενα εξτρα κλειδι σε περιπτβσει που εκεινη κλειδωθει εξω. Πρεπει να της μιλησω για αυτο καποια στιγμη.
''Θα περιμενω.'' Λεει και καθεται στο κρεβατι της Στεφ.
''Βολεψου.'' Μουγκριζω αγνοωντας το αθορυβο γελιο του την ωρα που σκεπαζομαι με την κουβερτα και κλεινω τα ματια μου. Δεν υπαρχει περιπτωση να κοιμηθω ξερωντας οτι ο Χαρρυ ειναι εδω αλλα προτιμω να ειμαι ξαπλωμενη παρα να αντιμετωπισω μια αβολη ή αγενης συζητηση που μπορει να εχουμε. Προσπαθω να αγνοησω τον ηχο που κανει χτυπωντας απαλα το προσκεφαλι του κρεβατιου και το ξυπνητηρι μου χτυπαει.
