Μολις εφυγα απο αυτο το τετραγωνο του σπιτιου, οι δρομοι ειναι σκοτεινοι και ησυχοι. Τα αλλα σπιτια αδελφοτητας δεν οσο μεγαλα οσο ειναι του Χαρρυ. Ειναι τοσα πολλα πραγματα που δεν καταλαβαινω στον Χαρρυ, γιατι ειναι σε ενα σπιτι αδελφοτητας με ενα ματσο κολεγιακα, πλουσια παιδια εαν ειναι τοσο πανκ, και γιατι ενω ειναι καλος γινεται απο τη μια στιγμη στην αλλη τοσο κρυος? Δεν ξερω καν γιατι σπαταλησα τον χρονο μου σκεφτοντας τον, μετα το αποψινο δεν προκειται να ξαναπροσπαθησω να ειμαι φιλικη μαζι του. Δεν πιστευω οτι τον φιλησα. Αυτο ηταν το μεγαλυτερο πιθανω λαθος που θα μπορουσα να κανω και το λεπτο που ημουν χαλαρη μου επιτεθηκε. Δεν ειμαι τοσο ηλιθια για να πιστεψω οτι δεν θα το πει σε κανενα αλλα ελπιζω οτι θα ντρεπεται να το πει οποτε θα το κρατησει για τον εαυτο του. Εαν το μαθει κανεις θα το αρνουμε μεχρι να πεθανω.
Μετα απο μια και μιση ωρα περπατημα, επιτελους εφτασα στην πανεπιστημιουπολη. Σταματα στην καφετερια και πηρα ενα καφε, για να μεινω ξυπνια. Πρεπει να βρω μια καλη δικαιολογια να πω στην μαμα και στο Noah την συμπεριφορα μου αποψε, οχι για το φιλι, δεν προκειται να το μαθουν αυτο, αλλα για το οτι ημουν σε ενα παρτυ. Ξανα. Πραγματικα πρεπει να μιλησω με τον Noah για ολο αυτο το θεμα με την μαμα μου, ειμαι ενηλικη πια και δεν χρειαζεται να ξερει τι κανω ολη την ωρα. Τα ποδια μου με πεθαινουν απο την στιγμη που φτανω στο δωματιο και ανασταναζω την ωρα που ανοιγω την πορτα. ''Μου κανεις πλακα?'' περιπου στριγγλιξα με το που ειδα τον Χαρρυ να καθεται στο κρεβατι μου.
''Που ησουνα?'' με ρωταει ηρεμα. ''Προσπαθουσα να σε βρω εδω και 2 ωρες με το αμαξι''
Τι?
''Γιατι στο διαολο θα μπορουσες εσυ να με ψαξεις?'' ρωταω με δυσπιστια.
Γιατι απλα δεν μου προσφερε να με φερει εκεινος στο δωματιο? Και το πιο σημαντικο γιατι εγω δεν τον ρωτησα να με φερει αφου δεν πινει? Μαλλον, επειδη ο Χαρρυ δεν υπηρχε περιπτωση να κανει κατι καλο για μενα.
''Γιατι..γιατι πιστευω οτι δεν ειναι καλη ιδεα να περπατας μονη σου το βραδυ στους δρομους''
Γελαω με τις λεξεις του. Σμιγει τα φρυδια του, συνοφρυωνει και εγω γελαω περισσοτερο.
''Χαρρυ βγες εξω'' λεω αναμεσα στο γελιο μου.
Δεν γελαω επειδη το βρισκω αστειο, γελαω επειδη ειμαι τοσο κουρασμενη για να κανω κατι αλλο. Με κοιταει και πειραζει με το χερι του τα μαλλια του. Σε αυτο το μικρο χρονικο διαστημα που ξερω αυτον τον εκνευριστικο αντρα που λεγεται Harry Styles, εχω μαθει οτι το κανει αυτο οταν ειναι ή στρεσαρισμενος ή νιωθει αβολα. Αυτη την στιγμη ελπιζω να ειναι και τα δυο.
