Το πρωινο με την μητερα μου και τον Noα ειναι υπερβολικα αργο. Η μητερα μου συνεχως αναφερει την ''αγρια νυχτα'' που ειχα χθες και οποτε βρισκει την ευκαιρια με ρωταει εαν ειμαι κουρασμενη ή εχω πονοκεφαλο. Ναι το ξερω, οι χθεσινες μου πραξεις δεν ειναι του χαρακτηρα μου αλλα δεν θελω να τα ξανακουω συνεχεια. Παντα ετσι ηταν? Ξερω οτι απλα θελει το καλυτερο για μενα αλλα φαινεται να ειναι χειροτερα τωρα που ειμαι στο πανεπιστημιο, ή μαλλον το γεγονος οτι ειμαι μια εβδομαδα μακρυα της μου εχει δωσει την ευκαιρια να δω πως ειναι η ελευθερια.
''Που θα παμε για ψωνια;'' Ρωταει ο Noα και εγω ανασηκωνω τους ομους μου. Ευχομαι να ειχε ερθει μονος του. Θελω παρα πολυ να περασω χρονο μαζι του αλλα οχι με την μαμα μου εδω. Πρεπει να κανουμε μια κουβεντουλα για το γεγονος οτι λεει στην μαμα μου καθε λεπτομερεια απο την ζωη μου, ειδικα τις κακες.
''Θα ηταν καλυτερο να πηγαιναμε στο εμπορικο που ειναι στο επομενο τετραγωνο, δεν εχω εξοικιωθει ακομη με την περιοχη''. Τους λεω, κοβοντας τις τελευταιες μπουκιες του τοστ μου σε κομματακια.
''Εχεις σκεφτει που θελεις να δουλεψεις?''. Με ρωταει ο Noα.
''Δεν ειμαι σιγουρη ακομη, Θα βρω κανενα βιβλιοπωλειο νομιζω.Μακαρι να εβρισκα καμια πρακτικη ή κατι τετοιο σε καποιο εκδοτικο οικο''. Τους λεω και η μαμα μου μου χαριζει ενα περηφανο χαμογελο.
''Αυτο θα ηταν τελειο, θα μπορεις να δουλευεις εκει μεχρι να τελειωσεις το πανεπιστημιο και μετα να δουλεψεις κανονικα αμεσως'' χαμογελαει ξανα.
''Ναι θα ηταν τελειο''. Προσπαθω να κρυψω τον σαρκασμο μου. Ο Noα μου σφιγγει το χερι κατω απο το τραπεζι. Οπως βαζω το πιρουνι στο στομα μου, το μεταλο μου θυμιζει το σκουλαρικι στα χειλη του Χαρρυ. Πρεπει να σταματησω να τον σκεφτομαι. Τωρα. Χαμογελαω στον Noα και τραβαω το χερι του πανω να το φιλησω.
Μετα το πρωινο η μητερα μου μας πηγαινει με το αμαξι στο εμπορικο. Το Vancouver Mall ειναι τεραστιο και γεματο κοσμο. ''Εγω παω στα Hondos, θα σας συναντησω μετα. Θα σας παρω τηλεφωνο οταν ειμαι ετοιμη'' Μας λεει η μαμα μου και ανακουφιζομαι. Ο Noα πιανει παλι το χερι μου και παμε σε πολλα καταστηματα. Μου λεει για τον αγωνα ποδοσφαιρου που επαιξε την Παρασκευη και το πως σκοραρε την τελευταια στιγμη. Τον ακουω προσεκτικα και σχολιαζω και τον επαινω που και που.
''Εισαι ομορφος σημερα''. Του λεω και μου χαμογελαει. Το τελειο, ασπρο χαμογελο του ειναι αξιολατρευτο. Φοραει μια ζακετα, χακι παντελονι και ασπρα παππουτσια. Πραγματικα φοραει ελαφρα παππουτσια. Ειναι γλυκα παντως πανω του, ειναι μερος της προσωπικοτητας του.
