Εμμ..που είναι η Στεφ?'' η φωνή μου βγαίνει από το στόμα μου σαν τρίξιμο.. Τα χεριά μου είναι τυλιγμένα γύρω από το μαλακό ύφασμα της πετσέτας μου, ενώ τα μάτια μου κοιτάζουν κάτω συνέχεια για να βεβαιωθώ ότι με καλύπτει ολοκληρωτικά η πετσέτα.
Με κοιτάει, οι γωνίες του στόματος του να ανασηκώνονται ελαφρώς, αλλά δεν λέει κουβέντα.
"Με άκουσες? Σε ρώτησα που είναι η Στέφ" επαναλαμβάνω, προσπαθώντας να είμαι λίγο πιο ευγενική.
Η ευχάριστη έκφραση στο πρόσωπό του μεγαλώνει και τελικά ουρμουρίζει ''Δεν ξέρω'' και ανάβει την μικρή επίπεδη οθόνη που βρίσκεται στο κομωδίνο της Στεφ. Τι στο καλό κάνει εδω περά εάν δεν ξέρει καν που είναι? Δεν έχει δικό του δωμάτιο? Δάγκωσα την γλωσσά μου σε μια προσπάθεια να κρατήσω τα απρεπή σχόλια για τον εαυτό μου.
''Εντάξει? Μήπως θα μπορούσες.. να φύγεις ή κάτι τέτοιο μέχρι να αλλάξω?'' συνειδητοποίησα ότι μέχρι τώρα δεν είχε παρατηρήσει ότι ήμουν μόνο με την πετσέτα, βασικά μπορεί και να το είχε καταλάβει αλλά δεν φαίνεται να τον ενοχλεί.
"Μην κολαυκεύεσαι, δεν πρόκειται να σε κοιτάξω,''χλευάζει και γυρίζει από την άλλη, καλύπτοντας το πρόσωπο του με τα χεριά του. Έχει μια βαριά αγγλική προφορά που δεν παρατηρήσει νωρίτερα. Ίσως επειδή ήταν τόσο αγενής που δεν μου μίλησε καν. Γιατί να βρίσκεται εδώ στο Pullman? Αβέβαιη τι να απαντήσω στο αγενές σχόλιο του, αναστενάζω και περπατάω θυμωμένα προς τα συρτάρια μου.
Ίσως να είναι γκέι και να εννοούσε αυτό, όταν έλεγε ''δεν πρόκειται να σε κοιτάξω'', ή αυτό ή νομίζει ότι είμαι άσχημη. Φόρεσα βιάστηκα σουτιέν και εσώρουχο και μετά μια απλή άσπρη κοντομάνικη μπλούζα και χακί παντελόνι.
''Τελείωσες?'' ρωτάει, κάνοντας με να χάσω κάθε ίχνος υπομονής που είχα.
''Μπορείς να γίνεις ακόμη πιο ασεβής? Σοβαρά τώρα, είσαι στο δωμάτιο ΜΟΥ την ώρα που αλλάζω και έχεις το θράσος να είσαι αγενής μαζί μου? Δεν σου έχω κάνει τίποτα, ποιο είναι το πρόβλημα σου?'' του φωνάζω, ο τόνος μου σε υψηλότερη ένταση απ'ότι ήθελα, όμως από το έκπληκτο βλέμμα στο πρόσωπο του καταλαβαίνω ότι τα λόγια μου είχαν αποτέλεσμα στο αγόρι με τα τατουάζ.
Με κοιτάζει σιωπιλά και όσο περιμένω να ζητήσει συγνώμη, ξεκαρδίζεται να γελάει. Με κοιτάζει και το μόνο που κάνει είναι να γελάει. Το γέλιο του είναι ένας βαθύς και σχεδόν απολαυστικός ήχος. Θα ήταν ακόμη πιο ωραίο αν δεν ήταν το ανένδοτος στο να φέρεται σαν βλάκας. Τα λακκάκια του κάνουν την εμφάνιση τους όπως συνεχίζει να γελάει και νιώθω σαν χαζή αβέβαιη τι να πω ή τι να κάνω. Συνήθως δεν μου αρέσει να συγκρούομαι με άλλους και αυτό το αγόρι φαίνεται να'ναι το τελευταίο άτομο που θα άρχιζα μαζί του καβγά. Η πόρτα ανοίγει και η Στεφ μπουκάρει μέσα με φόρα.
