Οπως τα χειλη μου ακομπανε του Χαρρυ νιωθω την καυτη ανασα του. Δεν εχω ιδεα τι κανω, αλλα δεν μπορω να σταματησω. Το στομα του Χαρρυ εχει την γευση που φανταζομουν, μπορω να γευτω ενα ιχνος μεντας στην γλωσσα του την ωρα που ανοιγει το στομα του και με φιλαει. Πραγματικο φιλι. Η ζεστη του γλωσσα τρεχει μαζι με την δικια μου και μπορω να νιωσω το κρυο σουλαρικι στη γωνια του στοματος του. Oλο μου το σωμα αναφλεγεται, δεν εχω ξανανιωσει ετσι. Βαζει το χερι του στο προσωπο μου, βεντουζαρωντας τα αναψοκοκκινισμενα μου μαγουλα, πριν βαλει και τα δυο του χερια στους γοφους μου. Απομακρυνει πολυ λιγο τα χειλια του, σχεδιαζοντας ενα μικρο φιλι στα χειλη. ''Tεςς'' ανασαινει και ξαναφερνει το στομα του παλι σε επαφη με το δικο μου, η γλωσσα του μεσα στο στομα μου για ακομα μια φορα. Το μυαλο μου δεν λειτουργει πια, το παθος εχει κατακλυσει καθε εκατοστο του κορμιου μου. Ο Χαρρυ με τραβαει προς το μερος του απο τους γοφους μου οπως ξαπλωνει πισω, χωρις να χαλασει το φιλι. Αβεβαιη τι να κανω τα χερια μου, τα βαζω πανω στο στηθος του οπως ανεβαινω στον κορμο του. Το δερμα του ειναι καυτο και το στηθος του κουνιεται πανω κατω απο την γρηγορη αναπνοη του. Απομακρυνει το στομα του απο το δικο μου και κλαψουριζω στην απωλεια επαφης, πριν ομως προλαβω να παραπονεθω το στομα του κατευθηνεται τον λαιμο μου. Nιωθω την καθε κινηση και το καθε γλυψιμο που κανει το στομα του, αυτο το συναισθημα ειναι υπεροχο. Αρπαζει τα μαλλια μου για να κρατησει το κεφαλι μου ακριβως πανω απο το δικο του, ενω εκεινος συνεχιζει να φιλαει τον λαιμο μου. Τα δοντια του παιζουν με την κλειδα μου και εγω βογγαω, το συναισθημα διαπερναει ολο μου το σωμα οπως εκεινος ρουφαει το δερμα μου. Θα ντρεπομουν πολυ εαν δεν ημoυν τοσο μεθυσμενη, απο το Χαρρυ και το αλκοολ. Δεν εχω ξαναφιλησει ετσι ποτε κανενα, ουε καν τον Noα. Ο Noα!
''Χαρρυ..σταματα'' Δεν αναγνωριζω την φωνη μου. Ειναι χαμηλη και βραχνη και το στομα μου ειναι απιστευτα στεγνο. Δεν σταματαει. ''Χαρρυ!'' λεω ξανα, η φωνη μου ειναι πιο καθαρη και εκεινος αφηνει τα μαλλια μου. Κοιταω μεσα στα ματια του, ειναι πολυ πιο σκουρα αλλα πολυ πιο μαλακα και τα χειλη του ειναι σκουρα ροζ και πρησμενα απο το φιλι μας. ''Δεν μπορουμε'' λεω, παρολο που θελω να συνεχισω να τον φιλαω ξερω οτι δεν μπορω.
H απαλοτητα στα ματια του εξαφανιζεται μεσα σε δευτερολεπτα και σηκωνεται, πεταγωντας με απο πανω του στην αλλη πλευρα του κρεβατιου. Τι ακριβως συνεβει μολις? ''Συγνωμη'' ειναι η μονη λεξη που μπορω να σκεφτω. Η καρδια μου ειναι ετοιμη να εκραγει απο λεπτο σε λεπτο.
