WIERSZE PATRIOTYCZNE

Zamknęli

Żar, popiół i kurz,
Czołg z piaskowych wyłania się mórz,
Ogromny, potężny,
A ogień jego dalekosiężny,
Liże po twarzach żołnierzy,
Smok ten ogromny w piechotę mierzy.

Się szerzy,
Kurz i krwią nasycone powietrze,
Łzy, pot i ciała na każdym metrze,
I ty chłopcze, w złocistej poświacie,
Karabin bierzesz po zmarłym bracie.

W małej chacie,
Ciał dublet w agonii ostatkach,
Krew dzieci po błękitnych płynie bratkach,
A smok roztwiera gardziel rozpaloną,
Jak snopki na polu, kolejni żołnierze płoną.

I zgonom,
Kresu położyć nie jest w stanie,
Żaden na Matki biegnący wezwanie
Chłopiec w złocistej poświacie,
Chłopiec w mundurze po zmarłym tacie.

Mój bracie!
Krzyczał z oddali w biegu pędzący,
I kul ciąg z karabinu jego nieustający,
Na ziemię zwalał ciał czerwonych nawał.
Nikt cichego chłopca nie poznawał.

Nie dawał,
Złudnej nadzieji żaden współtowarzysz broni,
A on widział jak Matka ich łzy roni,
I żal iskrzący w oczach rodził szał,
Setki, tysiące na ziemię zwalał ciał.

Się bał,
A rozkaz świętością największą uznany,
Wykonywał wciąż, ranny i niepokonany,
Na odwrotu okrzyk przywódcy posłuszny,
Biegiem sił ostatku w kurz duszny,
Biegł do nieba nieświadom, że brama
Zamknięta przed nim stanie jak tama.

Sama,
Dusza jego nie wołała, bo wielu ich biegło,
Wielu ich dzielnych, ufnych tam poległo.
I lament ich chórem uniósł się nad pola,
Dusza jego cierpiąca z żałością woła.
Kazali mi strzelać, strzelać kazali mi!
Kazali tak wiele, a przede mną zamknęli drzwi.