WIERSZE PATRIOTYCZNE

Polskie Zorze

Na kwiecistych łąkach, wśród srebrnej rosy
Rozkwitały, pachnące polskością wrzosy.
Śpiew słowika przerwał huk tysięcy stóp,
Tysiące istot idących wykopać własny grób.
Szeregi drzew schylających się do ludzi,
Którzy zasypiają, a żaden się nie budzi.
Stopy ich zgubne prowadzą na stos,
Gdzie skończy się ich żołnierski los.

Wtem ucichł łomot wśród traw, zamarł las.
Spojrzeli w dal, poprawili od karabinu pas.
Nie mieli więcej niż dwadzieścia wiosen,
Gdy ukryci pośród, pijących krew sosen,
Czekali na śmierć, co zerka w ich stronę,
Patrząc na tych, co zginą za Polski obronę.

Zza traw wyglądały kolorowe ślepia,
W te oczy cały oddział wzrok wlepia.
Miota się w umysłach nadzieja i zwątpienie,
Z wygranej radość, i z porażki strapienie.
Nagle uderzył Boży piorun, uciszył ptaki,
Czołgi, niczym konie, miażdżyły maki,
A główki kwiatów, spuszczone w rozpaczy,
Salutują tym, których rodzina nie zobaczy.

Drzewa, niczym drewniane domino, upadły,
Pociski kruszyły, nawet tytanowe skały.
Z wielkich armat żelazna ława się lała,
A z serc żołnierzy smutna krew kapała.
Ciała śnieżnobiałe, skropione płynem życia,
Pokryły ziemię, jakby miała coś do ukrycia.

Oczy smutne, już bez nadzieji,
Zapisane są wśród wojennych dzieji,
A ciała pochowane w sosnowym borze,
Oglądają piękne, wolnej Polski zorze.