WIERSZE PATRIOTYCZNE

Ochroniła

Ten błękit mego nieba,
Ta zieleń mych lasów,
To wspominanie czasów,
Dziś tylko tego mi trzeba.

Pamiętam zasieki,
Warszawskie ścieki,
Kulę w mym brzuchu,
I jej szept przy mym uchu:

"Proszę, wstań, otrzyj swe łzy,
Jeszcze zakwitną dla ciebie bzy!"

I wstałem, chwyciłem broń,
Krzycząc: "Panno, błagam, chroń!"
I ochroniła niebo i zielony las,
Ochroniła ziemię, ochroniła nas.

Teraz leży miedziany żołnierzyk,
Poprawia rdzawy kołnierzyk,
Nuci rotę pod noskiem,
Chowając dziurę pod włoskiem.

Leży w gniadym pudełku,
Napis drapiąc na szkiełku,
"Dziękuję Pani kochana,
Dla ciebie nie boli już rana,
Dla ciebie nie szarpie mina,
Dla ciebie mnie nikt nie wspomina."

Smutny miedziany żołnierzyk,
Przestał poprawiać kołnierzyk,
Wypuścił utlenione łezki,
Co płyną na wierzch jego deski,
I smutny, na wieki zamyka oczka,
Mając nazwisko na blacie bloczka.