WIERSZE PATRIOTYCZNE

Cóż?

Sypiące się mury,
Bombowce rwące chmury,
Krwawe ślady na ulicach,
Znajomi i krewni w kostnicach.

To wszystko widziały dzieci.
Małe szkraby od matek oderwane,
Widzące ojcowską skroń z której krew leci.
Patrzące na swe ciała od bomb porwane.

Wojna zaprawdę jest straszna,
Dla małych i dużych żołnierzy,
Nawet jeśli dusza jest odważna,
Wojny żaden człowiek nie zmierzy.

Żołnierze- pionki na szachownicy,
Chowające się dzieci w piwnicy,
Ciała matek, łzy po ojcu,
Tylko w wojennym kojcu.

Cóż może być bardziej przerażającego,
Niż milion brzozowych krzyżyków?
Miliony zranionych rycerzyków?
Widok człowieka bezradnie umierającego?

Cóż bardziej boli niż śmierci pola?
Cóż rani bardziej niż Boża wola?
Niż sieroty w miasta kanałach?
Niż dzieci walczące w oddziałach?

Żaden naród nie jest bez winy,
Każdy ma choć gram kpiny,
Każdy zabijał by przeżyć czy zdobyć.
Albo umierać, podbijać lub w niewoli być.

Cóż bardziej wzrusza,
Niż w sercu brata kusza?
Brat zabija swego brata,
Straszna wojna świata.

Wyścig śmierci, zbrojeń,
Steg potwornych urojeń,
Fanatyczne zabijanie,
Swego brata okradanie.

Różni ludzie byli na wojnie,
Większość śpi już spokojnie,
Ale inni wśród koszmaru,
Nie doświadczyli tego czaru.

Śmierć na wojnie, chleb powszedni,
Lata walki, powstań, bojów,
Krwią nasycone przepowiedni,
Pola zabitych cywilów i wojów.

,,Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie",
Więc czemu poległo tylu ich na ślubie?
Niewinne Ewy, niewinni Adamowie,
Umierali po jednym przysięgi słowie.

Wojenko, wojenko,
Bezlitosna panienko,
Czegoś rzuciła tych mężów,
Na stos płonących prętów.

Bagnety, kule, działa, muszkiety,
Zero zachamowań, zero etykiety.
Oddać życie wzamian wolnym
W niebie być konikiem polnym.

Krwawe żniwa, krwawe plony,
Żniwiarz wielce ucieszony,
Lonty płoną, świszczą kule,
Niczym gniewne pszczele ule.

Jeden żołnierz, jedno życie,
Walka albo wolnym bycie.
Za karabin chwyć kamracie,
Ramię w ramię idźmy bracie.
Poprzez góry, poprzez zgony,
By nasz kraj był wyzwolony.