Querencia (Takeo Brothers Series #1)

6

Chapter 6: Years

Is it possible that the day I’ve been waiting for is the same day I don’t want to happen? Oo, magulo ngunit 'yan ang nangingibabaw sa emosyong ko ngayon na tanging maipapaliwanag ko sa inyo.

Abala na ang buong sixth grade sa pag-papractice sa araw ng graduation. I feel empty but at the same time, the pleasure is bubbling inside me. Hindi na kami halos nagkaklase tuwing hapon dahil sa paghahanda namin.

And because marami akong natanggap na parangal sa akademiko, binansagan akong With High Honors. Ako ang unang tatawagin sa Graduate March. Of course, the next one behind me is Riyuu. Ang saya nga, e, kasi parati kaming nagkukuwentuhan every rehearsal at break time.

Sa totoo lang, nababaguhan ako sa pinapamalas niyang katangian sa akin. Minsan sinasabayan niya ako sa paghihintay sa aking sundo tuwing uwian. Kalaunan nama'y nasanay na ako. I introduced him to my father the day Daddy picked me up. Naabutan niya kaming nag-uusap sa canteen. I didn't expect na si Daddy ang kukuha sa akin no'ng araw na 'yon. I'm used to Mommy always picking me up.

"Thank you for accompanying my lovely daughter, young man." Daddy said.

"No problem, Sir." ngumiti sa amin si Riyuu at bahagyang tumungo upang magbigay galang kay Daddy.

"May sundo ka ba, hijo? Hatid na rin kita..." alok ni Daddy.

"Salamat pero hindi na po. Malapit lang ang bahay namin dito. Walking distance lang po actually,"

"You have a plain character and good features. The outcome of your future will be successful if you stay what you are. Goodluck, hijo." tumango si Daddy sa kanya.

Ngumiti ako kay Riyuu. Parang nabuhay ang bituka ko sa tiyan nang ngumiti siya pabalik sa akin. He really the prettiest boy I have ever met. Kahit sa nerd eyeglasses niya, his stance remains outstanding among men my age.

"He's the boy, Dinnese. I like him," saad ni Daddy pagdating namin sa bahay.

"Si Riyuu po?"

"Oo, 'yong batang lalaki kanina."

Natawa ako. I'm glad na botong boto sa kanya si Daddy. I hope my Mommy, too. Then after it, I'll beg Daddy to fixed us in arrange marriage. Kahit walang kumpanya ang pamilya ni Riyuu, gagawin ko ang lahat para mapakasalan ko siya.

I shrugged. Malakas na ba talaga ang tama ko kay Riyuu... ewan. Humagikhik ako.

Sa panandaliang kasiyahan na aking naramdaman, napalitan iyon ng labis na lungkot. I mentally slapped myself for that naive mindset. How dare me to assume that happiness will last till Doomsday.

Walang pirmanente sa mundo, kahit ang mga tao o ibang organisms na nabubuhay sa lupa ay ma-e-extinct din pagdating nang panahon. Tanga lang siguro ang maniniwalang may forever ang mga bagay na pinapahalagahan mo. Bawat nilalang ay nang-iiwan, lahat ay dapat iwanan. Kahit ikaw ay nagagawang mang-iwan nang hindi mo namamalayan.

That's the part of our life cycle I guess. Hindi natin 'yan maiiwasan. We need to forget other for the better days and for our own good. I sighed.

The day before my graduation, Mommy told me to pack my important stuffs right away. Naguguluhan man, sinunod ko ang utos niya. Inimpake ko ang aking mga paboritong damit at toys na lagi kong nilalaro.