That Black Prince

Chapter 10

White's Pov

Tumatakbo ako sa gubat. Umuulan ng malakas. Sumasabay pa ang kulog at kidlat. Walang direksyon ang aking pagtakbo, basta ang alam ko lamang ay gusto kong tumakas. Ang makalayo at makalimutan ang lahat ng sakit at paghihirap na naranasan ko sa buhay kong ito.

Malabo ang aking paningin sa kapaligiran dulot ng ulan, ngunit meron akong naaninag na kweba, Hindi malayo sakin.

Tumakbo ako papunta doon. Pagpasok ko, nakita ko ang lalaking naka-upo sa bato na nakatalikod sakin sa loob ng kweba.

"Who are you?" Tanong nya sa malamig na boses.

"Sabihin mo muna ang pangalan mo bago ko sabihin yung sakin." Sabi ko habang niyayakap ang sarili.

Nilalamig na ako. Limang oras ba naman akong bumabad sa malakas na ulan. Pero nagtataka rin ako sa taong ito. Bakit sya nandito? Kagaya ko rin ba syang tumakas?

Unti-unti syang humarap sakin at ang kulay dugo niyang mga mata ang una kong napansin. He's presence speaks danger.

"Uulitin ko ang tanong, Who.Are.You?" Right at this moment, he is looking at me intently with intense danger.

"W-white R-rain" I forgot about the cold I'm feeling because right now I'm already trembling in fear.

Mali ako ng taong kinausap. Ang kapa nyang ITIM. Ang Buhok nyang kulay ITIM. Ang singsing nyang ITIM na may desinyong ahas at ang hanging nakikita ko ngayon sa kanyang paligid habang ang kanyang mga mata'y umiilaw ng kulay pula. Si ang kinatatakutang prinsipe sa outcast. The prince who bears the cursed from the goddess.

He's that black prince!

"White Rain, do you ever know what I always do to those who trespassed my territory?" He said coldly.

Umiling lang ako sa kanya. Unti-unti na akong nakaramdam ng pagkahilo at sa tingin ko'y dahil ito sa pagkakababad ko sa ulan. He smiled but his eyes held a murderous intent.

"Well, what I'm doing with those trespassers?" Napa-atras ako nang magsimula na siyang humakbang papalapit sakin, "I killed them."

Napalunok ako,"FISH IT!"

He was about to say more but because of exhaustion and fever, I suddenly passed out.

          Black's POV

"Well, what I'm doing with those trespassers?" I said while I'm approaching her, "I killed them."

I was about to threaten her more but she suddenly passed out in front of me.

Mabilis ko syang nilapitan at inalam kong buhay pa sya, syempre ayaw ko namang mamatay sya ng hindi ko man lang pinahihirapan. I checked if she's still breathing and I confirmed that she's still alive but she have a high fever.

"Saber! Blade!" I called my right and left hand men.

"Yes Master?" they said in chorus.

"Take her to the underground cell and call a healer." I said and I was about to leave when I heard my comrades shout. I turned around to see what's happening and I saw her floating in the air with her eyes closed. I think she's unconscious. I saw my two comrades kneeling beneath her feet while gasping for air. Seems like they couldn't breath.

The magic pressure around her is too high causing my comrades to be like that. Her power is out of control because of her fever.

"Seems like I don't have a choice aren't I?" I mumbled to myself.

Naglakad ako papunta sa kanya at doon ko na realize na hindi ako naaapektuhan ng magic pressure nya. Until I finally reached her and held her in my arms..

Nabigla ako nang makitang may umiilaw na kulay asul na symbolo sa itaas ng kanyang dibdib.

"Now take her to her cell," i command them as I saw that they had already recovered.

Tumalima ang dalawa at sinunod ang utos ko.

That symbol. A Celestial spirit Vessels huh?

                 White's POV
             
Nagising akong nakahiga sa malamig na sahig. Rehas na bakal ang nasa aking paligid.

"Gising kana pala."

Naagaw ng nagsalita ang aking atensyon. Inilibot ko ang aking paningin sa buong paligid at nakita ko syang nakatayo sa labas ng aking selda.

Bakit ba palagi nalang akong nakukulong? Pwede bang iba naman? Hindi naman ako isang criminal para ikulong nila!

"Hindi tulog pa ako!" I said full of sarcasm.

She just smiled at me, "You know, it's nice to meet you! I am Sandria Maxine and I am a healer. Can we be friends?"

Napangisi ako nang may maisip na plano.

"I'm sorry. I can't be your friend unless, You set me free in here." That was kind of a proposal.

The nature of give and take is kicking in. Yumuko ito at nakita kong yumugyog ang kanyang mga balikat tila ba'y natatawa. Nang siya ay mag-angat ng tingin sumalubong sa'kin ang nakangisi nitong mukha. Her personality suddenly changed.

"Kung ganoon ay wag nalang pala. Patawad at hindi ko magagawa iyang gusto mo sapagka't ako ay tapat sa Prinsipeng namumuno sa amin," aniya at tinalikuran ako.

Nagsimula na siyang lumakad papalayo ngunit sandaliang tumigil nang ako'y magtanong.

"Batay sa narinig ko, Isa raw siyang masamang prinsipe ngunit ako'y nagtataka kung bakit kayo tapat sa kanya. Dahil ba takot?" matapang kong tanong ngunit ako ay nagulat nang mabilis itong lumapit sa kulungan ko at mula sa labas ay ipinasok niya ang kanyang kamay sa bakal na rehas para ako ay maabot. Hinablot niya ang damit ko at hinila papalapit sa kanya kaya't napasalampak ang mukha ko sa bakal na rehas.

Ininda ko ang sakit at ngumisi habang siya ay nakatitig sa akin ng matalim, "Triggered e'?" kasabay n'on ay ang pagtawa ko na naging dahilan ng lalong pagpuyos nito sa galit.

"You don't know anything about him nor the Outcast land! Mag-iingat ka sa mga binibitawan mong salita dahil ang Prinsipeng inakala ng lahat na masama ang siyang sumagip sa amin ng kami ay walang-wala. Yes, he might be the most dangerous prince in the all the eight but he had the most loyal comrades among them!" mahaba niyang lintanya na nagpangiti sa akin.

"Thank you, will you now please release me? I already get the information that I want."

Nagulat siya sa sinabi ko at bigla akong nabitawan. Humakbang siya paatras habang nahihintakutang nakatingin sa akin.

"You said, be careful of what I said then girl, same to you."