Seungmin babasından ve evinden kaçarak Seul'a gider. Yeni bir hayat kurmaya çalışan Seungmin,karşısına çıkan gencin hayatı olacağını kim bile bilirdiki. Ama geçmişi onu bırakabilecek miydi bilmiyordu.
Yine aynı yerdeydim. Ne zaman üzgün olsam,mutlu olsam,kafamı dağıtmak istesem buraya gelirdim.
Dünya'da ki en güzel kadın olan,zaten melek gibiyken şimdi tam anlamıyla melek olan annemin mezarının önündeydim. Onsuz tam 2 yıl geçirmiştim.
Benim için her ne kadar hayat denen şey çoktan bitmiş olsada,benim meleğim gitmişti. Artık yaşıyor ama yaşamıyor gibiydim.
Yine her zamanki gibi gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Onunla geçirdiğimiz güzel anılar geliyordu aklıma. O kabus gibi yerde her ne olursa olsun beni mutlu etmeye çalışır,oradan ikimizide çıkarmaya çalışırdı.
Şimdi o da gitmişti. Artık tek başıma kalmıştım. Tabi fiziksel olarak.
Kafamın içerisinde o sesler yankılanıyordu. Benim ve annemin acı dolu çığlıkları,o her ne kadar acı çeksede yinede beni düşünüp bana hala yardım etmeye çalışmasını,insanların ne dediği,baba demeye bile utandığım adamın bana yaptığı pis şeyler hala sanki bedenime dokunurmuşçasına,o pis elleri hala kirlenmiş bedenimde hissediyor,sürekli o adamın beni ve annemi tehdit ettiği cümleler geliyordu.
Durmadan ağlıyordum,sanki ağlayınca, bağırınca geçicek gibi ağlıyordum. Ama yine olduğu gibi hiç bı işe yaramamıştı.
Ağlamayı hiç bı zaman zayıflık olarak görmedim ama ağlamak ne işime yarardıki. Oysa annemin tekrar geri geleceğini,bana kendisinin anlattığı hep mutlu gibi duran ama bı çoğumuzun yaptığı gibi üzgün bı şekilde masal anlatmasının,o güzel kalbinin hayata tekrar,ikimiz için atacağını bilsem durmaksızın ağlardım,gözlerim yanana dek,kör olana kadar ağlardım.
Ben Seungmin,Kim Seungmin. Bu soy ad dan her ne kadar nefret etsemde ben buydum. 17 yaşımdayım.Lise 3'e gidiyorum.
Sanırım size hikayemi anlatsam iyi olucak. Nereden hatırlıyorsun diye düşünmeyin. Çünkü "çocuklar ne kadar büyürse büyüsün,sevmedikleri yaşta kalırlar..."
*11 yıl önce*
Mutfakta dolabın arkasına saklanmış,elimi ağzıma kapatarak sessizce ağlayıp,hıçkırıklarımın içinde boğulmayıdeniyordum. Kafamı kollarımın arasına almış,dizlerimi kendime çekip ağlıyordum.
İçeride annemin her bağırdıgında onun sesini bastıran gür bir tehdit edici ses ve vurma sesleri.
Deli gibi korkuyordum ya anneme bı şey olursa. Ne yapardım o zaman.
Babamın neden böyle olduğunu bı türlü anlayamıyordum. Halbuki ona bir sürü resim çizip, harçlıklarımı biriktirip ona çikolata almıştım. Annem bana hep çikolata alırdı üzgün olduğumda belki babamda öyledir.
Ama o hala aynıydı. Ben sarılmaya çalıştığım da iter bana bağırıp ellerime morartana kadar vururdu. Ama yüzüme hiç vurmazdı bende bilmiyorum. Belki de beni seviyordur sadece yorgun olduğu için böyledir.
Babam artık dayanamayıp annemi dışarı sokağa atmaya çalışıyordu. Annem her ne kadar yapma desede yine de dinlemeyip atmıştı.
İşte şimdi korkum daha da artmıştı.
Kapıyı kapattıktan sonra benim yanıma geldi ve benimle aynı boyda olmak için bı dizini kırdı.
Bana elini uzatıp saçlarımı sevmeye başladı. Yüzünde anlayamadığım bı gülümseme vardı.
İşte o zaman nefret ettim saçlarımdan.
Genellikle ninniler yada şarkılar çocukları sakinleştirir di, uykuya dalmalarını sağlardı. Ama tam tersine benim kalbimin sanki kafesinden çıkacakmış gibi atıyordu.
İşte herşey o gece başladı. Bedenimle birlikte ruhumunda kirlendiği gece.
Babam beni seviyordu ama ihtiyaçları için,pis işleri için seviyordu.
*GÜNÜMÜZ*
Annemin mezarına son bı kez baktım. Hafifçe mezartaşının başını okşadım. Yüzümde bı tebessüm ile :
"Merak etme anne en yakın zamanda geri gelicem sana verdiğim sözleri tutucam."
Yine ağlamaya başlamıştım yüzümde buruk bir gülümseme ile.
Mezarına son bı kez bakıp çantamıda alıp yola koyuldum.
Seul'a gidiyordum. Artık bu küçük harabe evden gidiyordum. Babam hala yaşıyordu. Ama 3 gün önce evden gitmişti. İlk günler "muhtemelen yine bir yerde sızmıştır." Diye düşünüyordum ama 3 gündür yoktu.
Bende bunu fırsat bilerek evden kaçmıştım. En azından artık karanlık odada aç kalmıcaktım. Yada tecavüz edilmicek,dayak olmayacak,tehditler olmayacaktı.
Biraz birikmiş param vardı ufak bı daire kiralamaya yeterdi. Bir kafede işe girer okuldan sonra ve hafta sonları çalışırdım. Anneme bı söz vermiştim okuyup kendimi kurtarıcaktım. Birlikte yapamadığımız ne varsa hepsini yapacaktım. Zaten yalnız değilim ki o benim kalbimde. Onun için dayanacaktım.
Saçma oldu biraz. Umarım sevmişsinizdir. Diğer bölümde görüşmek üzere:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
