Kayra BXB

3.0

Barış'tan

~
Dün gecemin tamamını geçmişi düşünerek geçirdim.

Bazen böyle oturup düşünüyordum acaba geçmişim daha farklı olsaydı neler olurdu.

Kesin çok farklı olurdu ama olsun şu an her şey çok daha iyiydi.

Bugün Kayra'ya geçmişimden bahsedeceğim sanırım, çünkü eminim ki başlarda çok üzülmüştür.

Tam bir şerefsiz gibi davranıyordum ama öyle olmak zorundaydı. Ona bakmazdım. Tabi o zamanlar imkânsız gibi geliyordu.

Bugün cumartesi olduğu için Kayra'yı evime çağırdım. Zaten okulda veya dışarda konuşmak yerine daha rahat rahat konuşmak istiyorum.

Geçmişi düşününce bir tık dağılmıştım ama şimdi Kayra'yı düşünerek kendimi daha iyi hissetmeye çalışıyordum.

Kapı çalarken son kez burnumu çektim ve kapıyı açtım.

"Hoş geldiin güzelim benim!" Dedim biraz önce ağlamıyormuş gibi. Sanırım o benim hayatımın en güzel noktasıydı.

"Hoş buldum sevgilisi olduğum arkadaşım!" Dedi ve kucağıma atladı hemen. Hitap şekilleri hep böyle farklıydı.

"Arkadaşı kalmayalım biz ya hiç." Dedim.

"Ya biliyorsun zaten arkadaş demiyorum ki ben." Dedi.

"Iyi tamam tamam." Dedim gülümseyerek ve salona geçtik.

"Ya Kayra ben galiba seni bir saniye bile görmesem özlüyorum biliyor musun?"

"Gerçekten mi?" Dedi gözleri açılarak.

"Evet."

"Yuh bende seni hep özlüyorum. Diyorum ki keşke barış şimdi yanımda olsaydı." Dedi. Buna bile çok seviniyordu. Yerim.

Biraz daha öpüp koklaştıktan sonra ciddiyete büründüm az da olsa. Çünkü benim için önemli bir konu bu.

Ona, geçmişimden bahsetmek istediğimi söyledim. Ve anlatmaya başladım...

Bir kaç yıl önce.

"Yuh çok iyi yazsam mı acaba arkadaş oluruz belki." Dedim telefonum da bir çocuğun resmine bakarken. Gerçekten çok tatlı ve sevecen duruyordu.

'selam' yazdım ve konuşmaya başladık.

Adı Feda idi

Onunla gece gündüz sohbet etmeye başladık. Sanırım en yakın arkadaşım.

Bir kaç ay sonunda onunla daha da yakın oldum her şeyimi anlatıyordum. O da bana anlatıyordu. Hatta geçenlerde birinden hoşlanmış bana da anlattı ama bir tık kıskandım, doğru.

Onunla daha önce yan yana gelmemiştim ama görüntülü konuşmuştum gülüşü çok güzeldi.

Sanırım ondan hoşlanmıştım ama arkadaş olarak çünkü ben erkektim onu sevmem mümkün bile değil.

Bir gün yine konuşurken bana beni çok sevdiğini söyledi. Ben de onu sevdiğimi söyledim çünkü benim dostumdu o.

Ama bana onunla erkek arkadaş olur muyum diye sordu.

Okuduğumda kalbim yerinden çıkacak gibi hissettim ama kabul edemezdim çünkü bu doğru bir şey değildi.

Anneme sorup cevap verecektim.

Anneme çok düşkündüm ve hep onunla sohbet eder dertleşirdim. Hatta ona Feda'dan bahsetmiştim o da bana ne güzel arkadaş edinmişsin tarzı şeyler söylemişti.