MİNA

BÖLÜM 2

Selam arkadaşlar!

Medya: Araz.

Size birkaç soru sormak istiyorum.

Mala'yı seviyor musunuz?

Mina karakterini değiştirmeli miyim?

Neyse, hikayeye geçelim.

İyi okumalarr 🤎🤎.

Ne?

Donup kalmıştım. Bunca yıl benim için her şeyi yapan kişiler, bunca yıl ailem dediğim kişiler aslında ailem değil miydi?

Yavaş yavaş görüşüm bulanıklaşmaya başladı. Ardından bir damla yaş yanağımdan süzüldü.

Şimdi ne olacak, Mala?

Bilmiyorum Mina. Bilmiyorum ama onlarla gideceğin kesin.

Yanımda oturan annemin kalkmasıyla iç dünyamdan sıyrıldım. Ellerim onun ellerinde olduğu için ben de kalktım. Gözleri dolmuştu, burukça gülümsedi.

"Kızım."

Dedi titrek sesiyle. Dokunsalar ağlayacaktım ki gerek kalmamıştı, gözyaşlarım yavaş yavaş firar ediyordu.

Annem benden ayrıldıktan sonra tekrar göz teması kurdu. Birşey söylemek için ağzını açtı ama kpnuşamadan geri kapattı. Ben de şu an konuşamıyordum, boğazıma yumru oturmuş gibiydi.

Annem ikimizin de konuşamayacağını anlayınca geri çekildi. Babam da gelip sarıldı. Geri çekildi ve konuşmaya başladı.

"Kızım, 17 yıl oldu. Kızım oldu diye sokak sokak lokum dağıtmamın üzerinden 17 yıl. İyi kötü anlarımız oldu, her ihtiyacını karşılamaya çalıştık. Çok zor. Bizim için senden ayrılmak ne kadar zorsa gerçek ailen için de zor. Velayet işleri söz konusu olunca, henüz reşit olmadığın için onlarla gitmek zorundasın. Evin, evimizin, yolunu her zaman için biliyorsun. Her zaman gerçek olmasa da ailen olarak kalacağız. İyi ya da kötü birşey olduğu zaman ya da maddi manevi her sıkıntında bizi arayabilirsin."

Deyip tekrar sarıldı. Çok değişik hissediyordum. Tarif etmem mümkün değildi.

Ayrıldığımızda biyolojik anam ve biyolojik babam ayağa kalktı. Yanındaki kız da onların kalktığını görünce telefonunu kapatıp o da kalktı.

Ağlamamam gerekiyordu, gözlerim yamuluyordu sonra. Şişiyordu ve ben bile kendimi tanıyamaz hâle geliyordum.

🤎

Beni arabaya bindirerek ev bile denilmeyecek kadar büyük biryere getirmişlerdi. Etrafta çok fazla ev yoktu, aynı zamanda tenha da sayılmazdı. Tam evin karşısında saçma bir şekilde oyun parkı vardı. Villaydı sanırım. Ama baya büyüktü.

Görmemişlik yapma!

Ama görmedim!

Montumuzu çıkarıp çalışan kadına verdik ve salon diye tahmin ettiğim yere geldik.

Salon da bizim ev kadar!

Biyolojik anamın ve biyolojik babamın ikili koltuğa oturmasıyla karşılarındaki tekli koltuğa oturdum. Hastaneden beri anne ve babasının peşinden ayrılmayan çocuk da anne ve babasının yanındaki tekli koltuğa oturdu.

"Kızım... Şu an sana kızım demem bile çok zor, 17 yıl sonra ilk defa kızım diyebilmek... Bizim için ne kadar zorsa senin için daha da zor. Bu süreçte yanında olmaya çalışacağız. İstersen sana ailemizi tanıtayım."