My Destiny and I

Kabanata 8

"Hindi ako makapaniwala. Sana hindi ako nananaginip."

"Gising na gising tayo pareho, at totoo ang ating naging tagpo. Kaya nasa iyo ang locket watch na iyan."

Pinagmasdan ko ang kwintas na relos na nasa kamay ngayon ng dalagang si Hannah. Kasalukuyan kaming magkatabi sa isang bench sa Victoria Tower Gardens South, na malapit lang sa lokasyon ng Big Ben. Nagpasya namin na doon magtungo para maayos kaming makapag-usap.

"May kakaibang nangyari ilang taon na ang nakararaan," panimula ni Hannah. "Ako lang ang nakaaalam nito kasama ng aking matalik na kaibigan na si Mady. Ang hirap ipaliwanag, pero totoo ang lahat ng mga kaganapan. Nakilala ko ang isang tao na nakapaglakbay sa pagitan ng panahon at oras at umibig kami sa isa't isa. Ngunit kailangan niyang bumalik sa kanyang panahon para ipagpatuloy ang kanyang adhikain para sa bayan."

Napapikit ako at muling dumagsa ang pira-pirasong mga alaala at mga eksena mula sa aking mga panaginip. "Minsan akong nabuhay bilang siya," bulong ko. Naramdaman ko ang kamay ni Hannah na pumaibabaw sa aking sariling kamay. Minulat ko ang aking mga mata at napatitig ako sa kanya. "At ngayon bumalik ulit ako, bilang si Emilio Jose Jacinto."

"Paano mo nasabi na ikaw talaga iyon? I mean, right when I met you a while ago, I knew it was you." Maluha-luhang ngumiti si Hannah. "Pero gusto ko pa rin makasigurado."

"Mula pagkabata, napapaginipan ko ang aking previous life bilang ang nasabing Katipunero," panimula ko. "Pwera biro! At noong bente uno anyos ako, na-hit and run ako ng isang drunk driver habang tumatawid. Na-comatose ako nang tatlong buwan at nang magising ako, naalala ko ang pangalan mo na Hannah at ang naging tagpo natin sa may Manila Bay."

Natulala si Hannah sa akin. Parang gusto niyang umimik pero di niya ito magawa.

"Bukod pa diyan, napapaginipan ko rin ang past life ko bilang si Jacinto, pati ang tagpo niya sa ilalim ng isang puno kasama ang isang dalaga. Nagpapaalamanan sila at hindi na muling magkikita pa. Alam mo, pakiramdam ko ikaw rin ang babaeng iyon."

"Whoa," bulong ni Hannah sa sarili.

"Kung may nakakarinig sa atin, iisipin nilang nasisiraan tayo pareho," tawa ko.

"Tugma lahat ng kwento mo sa mga alaala ko," ika ni Hannah. "Nangyari ang tagpong iyon four years ago."

"Four years na mula nang ako ay na-comatose at nagising mula doon. Ibig sabihin, nang wala akong malay, doon nangyari ang mga mahiwagang tagpo, ang time travel at ang lahat ng mga ganap."

Napakagat-labi si Hannah ngunit di na niya mapigilan ang kanyang sarili. Tuluyan nang umapaw ang kanyang mga luha. Pinasandal ko siya sa aking balikat para maibuhos niya sa akin ang lahat ng mga damdaming kanyang tinitimpi.

"Nagkaroon ako ng nobyo bago kita makilala, ngunit sa kasamaang-palad ay naghiwalay kami. Anak ako sa labas ng isang mayamang negosyante at di ako matanggap ng ina ng binatang iyon," pagtangis niya.

"Tanggap kita bilang ikaw, ngayon pa lang," katiyakan ko sa kanya. "Hindi na kita pakakawalan pa."

"Huwag ka nang umalis sa aking tabi magmula ngayon," hiling niya.

Hinalikan ko ang gilid ng kanyang ulo at nakangiti akong sumilay sa kanya.

"Magmula ngayon, tutuparin na natin ang nakatakda para sa isa't isa."

"Pero paano iyan, uuwi ka ulit sa Pilipinas, tapos dito ako nagtatrabaho?" Pag-aalala ni Hannah sabay angat ng tingin sa akin.

"Long-distance relationship tayo," natawa ako. "May video call naman at private message. Bahala na, hangga't nandito ako, let's know each other better."