My Destiny and I

Kabanata 6

Hannah Umbrebueno.

Hindi na umalis ang kanyang pangalan sa aking isipan magmula nang makita ko siya sa aking panaginip.

Salamat sa website na iyon, kung saan nakapaskil ang mga larawan sa isang kasal, ay tuluyan nang natuldukan ang aking mga haka-haka at katanungan.

Sinubukan ko siyang hanapin sa mga social media websites. May isang account na tumugma sa kanya, ngunit hindi ko kayang magpadala sa kanya ng mensahe para lang sabihin na napaginipan ko siya at nasa kanya ang aking locket watch.

Baka isipin niyang ako ay isang stalker na nais lang guluhin ang kanyang mapayapang pamumuhay.

Siguro sa ngayon, huwag na lang muna.

Basta alam ko, totoo ang mga nakamamangha at di-mapaliwanag na mga pangyayari nito lang.

---

Lumipas ang isang taon na sinusubukan kong mabuhay nang normal. Madalas akong mabagabag ng aking mga naiisip tungkol kay Hannah, ang aking posibleng previous life, at ang bigat sa dibdib na hindi maalis-alis kahit anong aking gawin.

Mawawala lang ang lahat ng ito kung magkikita kami ni Hannah nang personal. Doon ko lang makukumpirma kung totoo ang lahat ng aking pinagdaanan.

Totoo rin na nagmamahal ako sa isang babaeng hindi ko pa nakikilala. At handa akong tanggapin kung panaginip lang ang lahat. Sa kabaliktaran, kung totoo man na itinadhana kaming dalawa, abot-langit ang aking pasasalamat.

"EJ, mag-iingat ka sa London ah?"

"Opo, Ma."

Ngayon ay hinatid ako ng aking mga magulang sa airport. Ako ang napiling ipadala ng aking unibersidad para sa isang malaking one-week conference ng mga historyador at researchers mula sa Southeast Asia at Europe. Nakita ko ito bilang magandang oportunidad na matuto at higit sa lahat, na huwag munang masyadong mag-isip tungkol kay Hannah.

"Kumain ka nang mabuti doon ah?" Hinawakan ni Mama ang aking pisngi at yumakap ako sa kanya.

"Mommy naman, babalik din agad si Emilio sa atin! Malay mo may uwi na siyang asawa!" Natawa si Papa sa naiisip.

"Baby boy pa iyan!" Tutol ng aking ina. Nagpalis siya ng namumuong mga luha at sinabi, "First time kasi mawawala si EJ sa piling natin, kaya ngayon pa lang, nami-miss ko na siya!"

"Uuwi pa iyang binatang iyan! Maraming pasalubong kamo!" Inakbayan ni Papa si Mama at pareho silang ngumiti sa akin.

"Basta lagi kang magsusuot ng coat mo. Autumn na doon, maginaw daw," paalala ni Mama.

"No worries po. Tutuloy na po ako sa departure area. Magkikita pa naman tayo, huwag na kayong mag-alala!"

Yumakap ako kina Mama at Papa at hinila na ang aking trolley bag.

"Bye EJ!" Si Papa.

"Mag-iingat ka ah!" Ika ni Mama.

Ngumiti ako sa kanila sa huling sandali at nagsimula nang lumakad papalayo habang kumakaway. Dumiretso ako sa departure area kung saan maghihintay pa ako ng tatlong oras bago ang aking flight.

Nakaupo ako sa isang metal bench at tahimik na umiinom ng kape habang nakikinig ng musika sa aking earphones. Alam kong mas labis ang pag-aalala ni Mama kaysa kay Papa, lalo na first time kong pupunta abroad. Pero mas excited ako sa mga posibilidad na makita ang iba't ibang tanawin gaya ng Big Ben at London Eye.

Isa itong panibagong adventure na aking mararanasan, kahit alam kong boring ang magiging conference.

Sumakay na ako ng eroplano at doon ay nagsimula na ang aking biyahe. Fourteen hours ang flight mula Manila hanggang London, na may layover in-between sa Hong Kong. Ang ginawa ko lang naman ay natulog, kumain sa isang fast food sa Hong Kong International Airport, sumakay ulit ng eroplano, at nanood ng pelikula sa aking upuan. Nakatulugan ko ito at nang magising ako, nakalapag na pala kami sa Heathrow Airport.