Part 37

8.1K 845 46
                                    

ZawGyi

အေမွာင္ထုႀကီးစိုးမင္းမူေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္​ေၾကာင့္ ဘာကိုမွမျမင္ရဘဲ အရပ္မ်က္ႏွာမသိစြာ ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္ေလ်ွာက္သြားေနမိသည္။

ဒီေလာက္ေမွာင္ေနတဲ့ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲ? အခုသူေသသြားၿပီလား?

"ရိေပၚ"

ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတုန္း တုိးသဲ့သဲ့ထြက္ေပၚလာတဲ့ ရင္းႏွီးေနက်အသံေလးေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာရတယ္။

"ေ႐ွာင္းက်န္႔?"

"ရိေပၚ"

"က်န္႔ေကာ? က်န္႔ေကာလား?"

"ရိေပၚ ေကာဒီမွာ"

အသံလာရာကိုနားစြင့္လို႔ ေလ်ွာက္႐ွာမိေတာ့ အလင္းေရာင္တစ္စတစ္စထြက္ေပၚလာတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာအေနၾကာေနသူမို႔ ထိုအလင္းေရာင္ကိုအသားမက်စြာ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို လက္ေမာင္းနဲ႔ကာမိသြားတယ္။

ခဏေနမွ မ်က္ဝန္းေတြကို ျပန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ေအာင္မွာ သူ႔ကိုျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့သူ​ေလးေၾကာင့္ ဝမ္းသာအားရ အနားကိုတိုးသြားမိတယ္။

"မလာနဲ႔ ရိေပၚ မလာခဲ့နဲ႔"

"က်န္႔ေကာ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ွင္းျပခြင့္ေပးပါ"

"႐ွင္းျပစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ေကာကသြားရေတာ့မွာ ေကာအခုလာႏႈတ္ဆက္တာ"

"ဟင့္အင္း ထားမသြားပါနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး က်န္႔ေကာ ေက်နပ္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္မွာမို႔ ထားမသြားနဲ႔ေနာ္"

သူ႔ကိုထားခဲ့ၿပီးထြက္သြားေတာ့မလိုလုပ္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြကအလိုလိုစီးက်လာတယ္။ ဘာမွန္းမသိတဲ့အရာက သူ႔ကိုမြန္းက်ပ္စို႔နင့္ေနေစတယ္။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဒီတစ္ေခါက္ၿပီးရင္ ဒီလူသားနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွျပန္ဆံုခြင့္မ႐ွိေတာ့သလိုမ်ိဳး ခံစားခ်က္မ်ိဳး အခုသူရ​ေနတာ...

"ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး။ ရိေပၚဘာလုပ္လုပ္ေကာအကုန္ခြင့္လႊတ္တာမို႔ ေကာင္းေကာင္း႐ွင္သန္သြားရမယ္ေနာ္"

Chance Given From Heaven Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin