အဘိဓာန်ရဲ့နိယာမ (2021){Complete}

PART ~ 32

အဘိဓာန္ရဲ႕နိယာမ ~ အခန္း(၃၂)
Zawgyi

ႀကီးမားလွတဲ့ တိုက္အိမ္ႀကီးအတြင္းမွာ က်ယ္ဝန္းလွသည့္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ႀကီးက ထည္ဝါစြာတည္ရွိေနသည္။

အလွေႂကြအိုးႀကီးမ်ား ေ႐ႊေရာင္မီးဆိုင္းႀကီးမ်ား ေဖာင္းႂကြအိစက္ေနသည့္ ဆိုဖာခုံႀကီးမ်ားက ဧည့္ခန္းတစ္ခုလုံး အတြင္းမွာ တင့္တင့္တယ္တယ္ေနရာယူထားေလသည္။

သို႔ေသာ္ အဆိုပါ ဧည့္ခန္းအတြင္းမွ ထင္ရွားခန႔္ညားလြန္းေနသည့္ ျပယုဒ္တစ္ခုမွာ သက္ႀကီးပိုင္း လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးတစ္ခ်ပ္ပင္ျဖစ္သည္။

ဆိုဖာထိုင္ခုံအလယ္တည့္တည့္မွာေနရာယူၿပီး ေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူမမ်က္စိေရွ႕မွာ ေနရာအျပည့္အဝယူထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

သူမရဲ အၾကည့္ေတြက ေလွာင္ရယ္ေနသည့္ဟန္ေပါက္သည္။

သူမ၏ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီက်က္သေရတုံးလွတဲ့ ပန္းခ်ီကား ေနရာမွ သူမ ဓာတ္ပုံကို အစာထိုး ခ်ိတ္ဆြဲဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့သည္။

“ေထြးႂကြယ္”

ဩရွရွအသံတစ္ခုေၾကာင့္ သူမ မ်က္ဝန္းေတြက ငရဲမီးပမာေတာက္ေလာင္လာတယ္။

မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕ၿပီး စူးစူးရဲရဲၾကည့္လာတဲ့ အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ သူမကို အေခၚရွိခဲ့အမ်ိဳးသားက သူမွားသြားၿပီဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လိုက္သည္။

“ငါ မွားသြားတယ္ ျမတ္ခ်ယ္”

“နင့္ ဦးေႏွာက္က တကယ္သုံးစားမရတာပဲ။ ေခြးေတာင္ေလ့က်င့္ေပးရင္ခဏေလးတက္တယ္။ နင္ကေတာ့ အခုထိမွားေနတုန္းပဲ။”

ႏႈတ္ၾကမ္းလွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို အုန္းေမာင္းက ၾကည့္မရေအာင္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္မွာ ဒီအမ်ိဳးသမီးက သူ႕အတြက္ေငြတြင္းႀကီးမို႔ သူ႕စိတ္ကို ေျဖေလွ်ာ့ၿပီး မၿပဳံးခ်င္ ၿပဳံးခ်င္ၿပဳံးကာ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။

“ငါမွားတယ္ေျပာၿပီးၿပီပဲ ဒါနဲ႕ အဖိုးႀကီးကို လြမ္းေနတာလား”