The Commander's Order

Chapter 19

Chapter 19:

"Ano ba ang gusto mong pagusapan?" Mahinahon kong tanong kay Adler na nakatungo sa monobela ng kanyang sasakyan.

He sighed and mumur something. Rinig ko rin ang sunod-sunod niyang mura.

Inilingan ko siya at sumandal nalang sa katabing bintana.

We decided to talk here inside his car. At ngayon ay mag iisang oras na kami rito pero wala parin kaming napag-uusapan.

Nag text na rin saakin sila Izzy na mauuna na silang uuwi so I replied 'okay'.

Ngayon ay gusto ko naring umuwi!

"Adler kung wala kang sasabihin ay aalis na ako." Sabi ko pa sakanya at umambang lalabas na ng sasakyan. Napatigil lang ako nang magsalita siya.

"Uwi kana." He said softly.

Nilingon ko siya at nakitang titig na titig na siya saakin ngayon.

"Uwi kana sa'kin." His eyes is full of sadness and regret. Parang piniga ang puso ko sa nakikita.

Mariin siyang pumikit at isinandal ang ulo sa backrest ng driver's seat.

"I want you home now, baby. Balik kana."

Awang lang ang labi ko sa naririnig mula sakanya. Hinilot pa nito ang sentido niya at pansin ko na rin ang pangingilid ng luha niya.

He's crying...

"Adler." I called him, gusto kong magsalita pero wala akong masabi.

Humarap siya saakin at kita ko ang pagmamakaawa sa mga mata niya.

"I missed you. I miss you home, I miss you in my bed. My bed feels empty when you're not in it." Hirap na hirap na sabi niya.

My lips trembled at what he said. Inilingan ko siya at sinubukan na ipatinding wala na kami.

"Adler, let's just accept that we are not for each other. Hindi tayo magiging masaya pag tayo ang nagkatuluyan! My mom and your Dad love each other, at tapos na tayo!" Yumuko ako at ikinuyom ang mga kamao ko.

Umigting ang kanyang panga, "Why are you letting them to be happy while you are not? Sila ang matagal ng tapos, Maga. Can't you be selfish for me?"

Unti-unting tumulo ang luha ko dahil sa narinig. I can Adler but I think this is not right.

I want my Mommy to be happy again. I saw her back when Dad died. She was devastated, so I think she deserves to be happy more than I am.

"I am happy and I will be happy if my Mom is." Matapang kong sagot.

"But they broke up!" He growled, frustrated now. "Tayo naman, please."

Nag angat ako ng tingin sakanya at nakita ko ang pag-awang ng kanyang mga labi.

"Don't cry." He whispered.

Inilingan ko siya at pinunasan ang luha ko gamit ang likod ng palad ko. "Tama na ito, Adler."

Siya naman ngayon ang umiling, "Hindi mo ibinalik saakin ang sing-sing, I thought you still want to marry me, diba?"

Nag-iwas ako ng tingin.

Hindi ko naibalik ang sing-sing dahil hindi ko siya malapitan! Hindi ko siya makausap kung hindi tungkol sa trabaho ang pag uusapan.

"But that doesn't mean that I will still marry you."

"Fuck... p-please." Nanginig ang kanyang boses dahilan na para mas maiyak pa ako.

I don't want to hear him crying! I don't deserve him. He deserve someone else.