Güzel, cesur, etrafındaki insanlarca takdir edilen, 26 yaşında, başarılı doktor Asya Aksoy...
Yakışıklı, zeki, herkesin gıptayla baktığı, 28 yaşında, tuttuğunu koparan avukat Aras Özdemir...
Zaman her şeyi değiştirir mi? Peki ya bazı şeyler hiç deği...
Gitmek sadece bir eylemdir. Unutmak ise kocaman bir devrim. ~Nazım Hikmet
4.Bölüm:İnsan tamircisi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İzmir 2007
Okuldan çıkınca yıllardır olduğu gibi yine kapıda bizimkileri beklemeye başladım. Bora abi liseye geçtiği için aynı okulda değildik. Onun yerine Arınç gelmiş, muhteşem dörtlü yine tamamlanmıştı.
Ilgın bugün rahatsız olduğu için okula gelmedi. Arınç ve cüceyi bekliyordum. Tam 30 saniyedir! Sırf onları beklememek için koşarak gelmek yerine yürüyerek gelmiştim oysaki!
Birinin saçımı çekmesiyle acıyla bağırdım. Kafamı çevirdiğimde kim olsa beğenirsiniz? Tabii ki cüce!
"Bu sefer yedim oğlum seni! Gel buraya cüce kaçmaa!"
Cüce başına geleceklerden kaçmaya çalışırken ben de onu kovalıyordum. Yaklaşık beş dakika boyunca okulu turlayıp deli danalar gibi koştuk.
En son, her tartışmamızda olduğu gibi ateşkes yaparak kavgamızı sonlandırdık. Tekrar kapının önüne geldiğimizde Arınç hala ortalıkta yoktu.
Bizi göremeyip kendi gitmiş olamazdı çünkü bizim aramızda yazılı olmayan bir kuraldı bu: hasta olunmadığı sürece bu dörtlü eve bir kişi bile eksik gitmeyecek.
Sınıfta olabileceğini düşünüp, Arınç'ın sınıfına doğru çıkmaya başladık. Sınıfa geldik ama Arınç'ı bulamadık.
Aras tuvaletlere bakmaya gitmiş, ben de bahçeye inmiştim. Ama burada da yoktu. Cücenin yanına dönüp ona sormaya gidecekken Arınç'ın sesini duydum.
"Söyleyeceğim diyorum. Bıraksana lan kolumu!"
Duyar duymaz sese doğru koştum. Biliyordum işte bir şeyler olduğunu. Okulun arkasına vardığımda Arınç'ı sıkıştırdıklarını gördüm.
"Kime güveniyorsun oğlum sen? Bak ablana güveniyors-"
Tam oraya doğru koşmak için harekete geçmişken bileğimden tutulmasıyla durdum. Aras gelmişti. Ağzımı açacağım sırada onlara seslenerek konuştu.
Ben olanları kavrayana kadar Aras koşarak gitmiş, Paşa'yı ittirerek Arınç'a elini uzatarak kaldırmıştı.
"Gel abicim".
Hemen yanlarına gidip Arınç'a sarıldım. Okul gömleği yırtılmış, pantolonu toprak içinde kalmıştı. Bu akşam da annemden sağlam bir azar işitip 38 numara ev terliğini yiyecek gibiydik.
"Bir yerin acıyor mu? Ne oldu ne istiyorlar?"
Bu kez onlara dönüp konuştum.
"Ne istiyordunuz kardeşimden? Haydut musunuz lan siz köşeye sıkıştırmalar falan hayırdır?"
