Güzel, cesur, etrafındaki insanlarca takdir edilen, 26 yaşında, başarılı doktor Asya Aksoy...
Yakışıklı, zeki, herkesin gıptayla baktığı, 28 yaşında, tuttuğunu koparan avukat Aras Özdemir...
Zaman her şeyi değiştirir mi? Peki ya bazı şeyler hiç deği...
"Bir insan söylediği şeylerden çok söylemedikleriyle insandır."
~Albert Camus
18.Bölüm:Sahil
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İzmir 2006
"Asya koş Arınç ağlıyor."
Ilgın'ın seslenmesiyle bahçeye doğru koşmaya başladım. Annemler bugün evde yoktu. Ben ve Ilgın odamda ders çalışıyorduk. Bora abiyle Aras da evlerinde ders çalışıyorlardı.
Arınç parka arkadaşıyla buluşmaya gitmişti. Park hemen evin yanında olduğu için sorun etmiyorduk tek başına gitmesini.
Ilgın en son mutfağa bizim için meyve suyu almaya gitmişti. Arınç'ı da o yüzden görmüş olmalı.
Bahçeye çıktığımda Arınç'ı ağaca yaslanmış hüngür gündür ağlarken gördüm. Ilgın da ona sarılmış, sırtını okşuyordu.
Yanlarına koşup ben de sarıldım.
"Arınç ne oldu ablacım? Bir şey söyle."
Hıçkırıklarının arkasından konuştu.
"Gidiyor abla. Sena gidiyor."
Sena, Arınç'ın ilkokul arkadaşıydı. Bir gün Arınç köpek tarafından kovalanınca ağaca çıkmış. Yarım saat orada kaldıktan sonra köpek gitmiş. Ama bu aptal aşağı inememiş. O sırada Sena oradan geçiyormuş. Aras ondan yardım istemiş.
Sena buna atlaması gerektiğini söylemiş. Çok yüksekte değilmiş zaten. Bizim Arınç atlayamayınca; Sena, ben tutarım atla demiş. Bu aptal da kızın üstüne atlamış. Sonuç ikisinin de kolu kırılmıştı.
Meğer o gün Sena'nın okulda ilk günüymüş. Arınç'ın sınıfına kaydolmuş. O günden sonra çok yakın arkadaş olmuşlardı. Sınıfta da birlikte oturuyorlardı.
Birbirlerini çok seviyorlardı. Eminim çok zor olmuştur ikisi için de. Nasıl teselli edeceğimi bilemedim. Daha sıkı sarıldım. Ilgın gitse diye düşündüm, en yakın arkadaşım beni terk etse nasıl hissederim? Düşünmek bile istemiyordum. Ilgın giderse mahvolurdum. Arınç için daha da üzüldüm.
