21. BÖLÜM

3.9K 228 97
                                    

Ölümün olduğu bu dünyada, hiçbir şey çok da ciddi değildir aslında.

~Franz Kafka

21.Bölüm:Virüs

Bölüm:Virüs

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

İzmir 2003

"Sıkıldım senden cüce. Oynamıyorsun benimle. Keşke Ilgın burada olsaydı."

"Keşke."

Diye mırıldandı. Kolumu kaşımaya başladım.

"Kızım kaşımasana. İz kalacak."

"Ne yapayım kaşınıyor. Hem canım sıkıldı. Benimle oyun oynasaydın kaşımazdım."

Ofladı. Sabahtan beri ikimizi bir odaya kapatmışlardı. Ne Arınç'la, ne Bora abiyle, ne de Ilgın'cımla görüşebiliyorduk. Su çiçeği olmuşuz. Onlara bulaşmamalıydı. Aslında ben oldum da...

Kolumu kaşıdığımı ilk cüce fark edip elimi tutmuş, kaşımama izin vermemişti. Beni tuttuğu gibi annemlerin yanına götürmüştü. Onlar da su çiçeği olduğumu söylemişlerdi. Kısa bir süre sonra da cüce kaşınmaya başladı. Sürekli beraber olduğumuz için bulaşmasa şaşardım. Ondan sonra da bizi diğerleriyle görüştürmemişlerdi. Onlara da bulaşabilir diye.

"Şarkı söylesene cücee."

"Hayır."

"O zaman masal anlat."

"Hayır."

"O zaman oyun oynayalım."

"Hayır."

"Tamam."

Deyip kollarımı birleştirip arkamı döndüm. Oynamazsan oynama. Kollarımı kaşımaya devam ettim.

"Kaşımasana Asya kollarını."

"Sana ne?"

Gelip tekrar ellerimi tuttu.

"Tamam başımın belası. Oynayalım tamam."

"Yo. Şimdi de ben istemiyorum. Git boş boş duvarı izle sen. Aptal."

"La havle..."

Ellerimi ondan kurtarıp masadaki kurabiyeleri yemeye başladım.Pişman olursun işte böyle.Bu saatten sonra sence ben seninle oynar mıyım? Oynamam.Hıh.

"Asya tamam gel. Hepsini yapacağım. Küs kalma bana. Hadi lütfen."

Hepsini mi? E tamam o zaman.

"Çok ısrar ettin madem. Affettim tamam."

Dediği gibi hepsini sıra sıra yapmıştık. Önce karga sesiyle şarkı söylemiş, sonra masal anlatmış, sonra da benimle oynamıştı. Bu sürede kendimi eğlemeye odakladığım için vücudum kaşınmamıştı bile. Veya ben hissetmemiştim. Günün sonunda oynamaktan o kadar yorulmuştuk ki kendimizi yere atıp sırtımızı yatağa yasladık. Biraz daha şarkı söylemesini istedim. Yavaş yavaş gözlerim kapanırken tek hatırladığım başımın cücenin omzuna düşmesiydi.

MANOLYA (ARA VERİLDİ)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin