Güzel, cesur, etrafındaki insanlarca takdir edilen, 26 yaşında, başarılı doktor Asya Aksoy...
Yakışıklı, zeki, herkesin gıptayla baktığı, 28 yaşında, tuttuğunu koparan avukat Aras Özdemir...
Zaman her şeyi değiştirir mi? Peki ya bazı şeyler hiç deği...
Gitmek sadece bir eylemdir. Unutmak ise kocaman bir devrim.
~Nâzım Hikmet
9.Bölüm:Arınç
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İzmir 2012
Bir yıl olmuştu. Cücesiz, Ilgın'sız, Bora abisiz bir yıl. Şu dünyada en çok korktuğum şey başıma gelmişti. Yalnız kalmıştım. Abim, ikizim, cücem.. Ilgın'ın gelmesi imkansızdı. Biliyorum. Ama cücem niye gelmiyordu? Abim niye gelmiyordu?
Bir yıldır psikoloğa gidiyordum. O olayın hala izlerini taşıyordum. Gerek fiziksel, gerek psikolojik. Sağ omzumda sırtıma kadar uzanan bir bıçak kesiği vardı. Ama bu yaranın bir önemi yoktu. Asıl yara kalbimde ve zihnimde açılmıştı. Kardeşim gözümün önünde ölmüştü. O acı çekişini, son nefesini verişini unutamıyordum. Geceleri sık sık rüyamda görüyordum Ilgın'ı. Bir yıldır antidepresan kullanıyordum. İlk zamanlar kafayı yiyecek gibiydim. Kafamda Ilgın'ın çığlıkları dolanıyordu. Bir gün artık dayanamayıp kafamı duvarlara vurmuştum. Sakinleştirici verilince anca sakinleşmiştim.
O anlarda bile Aras'ı düşünüyordum. Ben böyleysem onun nasıl olduğunu tahmin edemiyordum. Muhtemelen kendini suçluyordu. Ama suçu yoktu. Hepimiz gibi o da masumdu. Gitmeseydi bunu ona söylerdim.
Odamda öyle boş boş oturmuş duvarı izliyordum. Bilen bilir mükemmel bir aktivitedir bu. Kapımın açılmasıyla odağımı oraya verdim. Arınç'tı. Yine kavga etmişti sanırım. Gömleğinin düğmeleri kopmuştu.
"Ne bu halin senin? Kavga mı ettin yine?"
Aras gittikten sonra daha bir asabi olmuştu. Eskiden de sürekli kavga ederdi ama Aras olduğu için pek zarar görmezdi. Şimdi onu koruyacak bir abisi olmadığı için sürekli ağzı yüzü kan oluyordu.
"Bir şeyim yok abla. Abim aramadı mı bugün de?"
Artık sert bir konuşma yapmam gerekiyordu. O gün bugündü sanırım. Kalbini kırmak istemiyordum ama kendine gelmesi için bu gerekliydi.
"Ne abisinden bahsediyorsun sen Arınç? Senin abin yok anla artık. Gitti tamam mı? Abin bizi bırakıp gitti. Bizi yalnız bıraktılar Arınç. Gelmeyecekler bir daha. Kendine gel artık. Sırf gelip seni kurtarsın diye kavgalara karışmaktan vazgeç. Büyü biraz."
Neden kavga ettiğini biliyordum. Eskisi gibi olur sanıyordu, kavga edersem abim gelir, gelir beni kurtarır. Ne yazık ki bu gerçekleşmeyecekti. Abisi gelmeyecekti. Buna alışması gerekiyordu.
